Για ό,τι μου 'χεις χαρίσει...

Γράφει ο Λάμπρος Γκαραγκάνης

Είναι, δυστυχώς, λιγοστά τα πράγματα στη ζωή που μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα για βελτίωση, προς εκπλήρωση και της ετυμολογίας της λέξης «άνθρωπος» (άνω + θρώσκω = κοιτάζω ψηλά)! Δύο ευτυχισμένες οικογένειες (μία που… συναντάμε, ερχόμενοι στη ζωή και μία που δημιουργούμε στην πορεία της), υγεία και ευημερία (γιατί και πολλές να είναι οι μέρες που μας αναλογούν, αν δεν είναι καλές, μικρή σημασία έχει), μία εργασία που να καλύπτει τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες μας και… αυτά! Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ αποφάνθηκε, μέσω του Μάκβεθ, στο ομώνυμο αριστούργημά του: «Η ζωή, μία σκιά περιπλανώμενη, ένας καημένος θεατρίνος, που όσο κρατάει ο ρόλος του φωνάζει στη σκηνή, και καμαρώνει! Αλλά μετά δεν ξανακούγεται ποτέ…».

Είναι τόσο κυνικό και τόσο πεζό το παραπάνω απόφθεγμα, κι όμως τόσο πραγματικό, αφού λιγοστά είναι τα πράγματα που μας δίνουν χαρά σε αυτό το δευτερόλεπτο, που ζούμε, επάνω στην αιωνιότητα! Από τις παραμέτρους για μία ευτυχισμένη ζωή, που ανέφερα παραπάνω και τουλάχιστον στα δικά μου μάτια είναι σημαντικοί, στέκομαι, λόγω της ημέρας, στην τρίτη κατά σειρά παρουσίασης. Στην εργασία μας περνάμε, καλώς ή κακώς, και τις περισσότερες ώρες της κάθε ημέρας, κι αν δεν είμαστε σε αυτήν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, τότε αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι στο μισό της ζωής μας είμαστε δυστυχείς. Θυμάμαι, ήμουν μικρός, και τα παιδιά της ηλικίας μου έλεγαν στους γονείς τους, πως όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι! Αυτά τα επαγγέλματα γνωρίζαμε στα… μικρά μας, μ΄ αυτά «ρίχναμε» τους γονείς μας, να μας πάρουν κανένα παιχνίδι παραπάνω…

Προσωπικά, δεν σκέφτηκα ποτέ, πριν έρθει η μεγάλη ώρα της απόφασης, τι θα ήθελα να κάνω μετά το σχολείο. Οι συνθήκες δεν ευνόησαν να γίνω Μαθηματικός και να ασχοληθώ με την πρώτη μου μεγάλη αγάπη, δεν μπορώ να πω, όμως, πως βγήκα χαμένος από τη δεύτερη επιλογή μου. Η ενασχόληση με τα σπορ, πρωτίστως σε πρακτικό επίπεδο και κατόπιν σε θεωρητικό, και η μαγεία του ραδιοφώνου, το οποίο από νεαρή ηλικία με γοήτευσε συνέθεσαν δύο βασικά χαρακτηριστικά του επαγγέλματος, που θα ήθελα να υπηρετήσω. Από τα 20 που το ασκώ, έως τώρα στα 29, το βλέπω σαν χόμπι πάνω απ΄ όλα κι αν αυτή η οπτική γωνία περισσότερο κακό μου έχει κάνει παρά καλό, δεν μετανιώνω που εξακολουθώ και αντιμετωπίζω το επάγγελμα από το οποίο ζω, σαν δραστηριότητα του ελεύθερου χρόνου μου.

Σεπτέμβρης του 1996 ήταν, όταν πρωτάκουσα τον Sport Fm, γυρνώντας από τις διακοπές στο σχολείο. Οι μισοί φίλοι και συμμαθητές είχαν πάθει παράκρουση με κάποιον «Μπαμ και Κάτω» και… εξαιτίας τους άκουσα για πρώτη φορά τον Μπάμπη στο ραδιόφωνο. Δεύτερη «γνωριμία» ήταν τη νύχτα, με τον Βασίλη Γερασίμου, που τότε δεν πίστευα ότι θα γίνει, κάποια χρόνια αργότερα, ένας από τους καλούς μου φίλους. Τα μουσικά μας γούστα, άλλωστε, συμβάδιζαν! Το «κόλλημα» το έφαγα εις διπλούν κι εκεί εντάχθηκα στο ακροατήριο του σταθμού, με τις εκπομπές με γραμμές τα βράδια, το οποίο το έβρισκα φοβερά επικοινωνιακό και αποδοτικό στα διαβάσματα, αλλά και με την παρουσία του Σωτηρακόπουλου, που μέχρι τότε τον βλέπαμε μόνο στην τηλεόραση. Στα δικά μας μάτια, τότε, όσων ασχολούμασταν με τα αθλητικά, ήταν ό,τι ο Διακογιάννης για τους πατεράδες μας.

Ο Sport Fm όλο και δυνάμωνε, και το καλοκαίρι του 2000, δεν το πολυσκέφθηκα ν΄ ακολουθήσω τη σχολή του, το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Το Μαθηματικό Αθήνας είχε «πετάξει», τη μάνα μου, βασικά, δεν την άφηνα για να πάω στην Κοζάνη, οπότε μπήκε σε ενεργοποίηση το Plan B!! Eννέα χρόνια, τώρα, στη δουλειά και δεκατρία του σταθμού εν ζωή, δεν περιγράφονται και να σας πω την αλήθεια, δεν χρειάζεται να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να είσαι… μάστορας στην πένα, για να μπορέσεις να αραδιάσεις δυνατά συναισθήματα και εμπειρίες, χωρίς αυτά να χάσουν τη δυναμική και την αίγλη τους. Ωστόσο, ορισμένες διαπιστώσεις μπορούν να γίνουν.

Ο Sport Fm αποτέλεσε ένα καλό πανεπιστήμιο, μετά το σχολείο, για όλους μας, διότι πρωτίστως μάθαμε και μαθαίνουμε τη δουλειά και τα μυστικά της. Ο καθένας μας έχει προσθέσει ό,τι μπόρεσε και θα εξακολουθήσει να το κάνει, όσο τον υπηρετεί! Το ραδιόφωνο αυτό είναι μία ρεαλιστική μικρογραφία της κοινωνίας μας και αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας του. Κάναμε φίλους σε αυτό, μαλώσαμε, βγάλαμε ορισμένοι τα πρώτα μας χρήματα, αγαπήσαμε, μας δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε σε μέρη και να παρακολουθήσουμε παιχνίδια, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το φανταζόμασταν και αυτά είναι κεκτημένα, που δεν χαρίζονται.

Για τα παιδιά της δικής μου φουρνιάς είναι πολύ δύσκολο να φύγουν από εκεί, και όλοι μας το έχουμε αποδείξει έμπρακτα. Θα είναι βαρύ το τίμημα του… χωρισμού, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να γίνει κάτι τέτοιο, και ομολογώ πως αυτή τη στιγμή δεν θέλω να την πολυσκέφτομαι. Το ένιωσα, σε σημαντικό βαθμό, τώρα που δεν βρίσκομαι καθημερινά στο ράδιο, λόγω του στρατού. Και δεν θα ήθελα από την 1η Σεπτέμβρη, να το ξαναβιώσω. Κακές στιγμές, φυσικά, και υπάρχουν πολλές, όμως τα… εν οίκω μη εν δήμω και γι΄ αυτό συγχωρέστε με.

Χρόνια Πολλά Sport Fm!! Το βέβαιο είναι πως θα υπάρχεις, μετά απ΄ όλους μας ή και χωρίς κάποιους από εμάς…

ΥΓ.1: Ξεχωριστά, θέλω να ευχαριστήσω το Γιώργο Χελάκη, και για εκείνο το ραντεβού στο «Νάρκισσο», και που ήταν από επάνω μου κι έχω φάει μέχρι και στυλό στο μάτι, για να κάνω αυτό που ήθελε στη δουλειά, το οποίο τελικά αποδείχθηκε πως ήταν αυτό που έπρεπε! Τον Μπάμπη Χριστόγλου και τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, γιατί ακούγοντάς τους αποτέλεσαν την αφορμή ν΄ ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία και τον Γιώργο Δήμα, γιατί σε μία δύσκολη στιγμή, ίσως τη δυσκολότερη, με βοήθησε εκεί που δεν το περίμενα, ομολογώ!

ΥΓ.2: Όλους μαζί, γιατί με βοήθησαν με τον τρόπο τους (κι όσο απλό κι αν φαίνεται ή ακούγεται) να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να πάρω συνέντευξη από τον Νότη Σφακιανάκη, στις 18 Μαΐου του 2007. Άλλωστε, γιατί εργαζόμαστε; Για να βγάζουμε χρήματα και να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα!