... Είναι του δρόμου η χαρά

Του Σταύρου Χονδροθύμιου

Το καλοκαίρι του 1996 έμαθα εντελώς τυχαία, ότι στην Αθήνα είχε ανοίξει ένας νέος ραδιοφωνικός σταθμός. Το σλόγκαν "ραδιόφωνο με στυλ... αθλητικό" μου έκανε εντύπωση και από τις παραλίες της Καβάλας, φανταζόμουν πώς θα ήταν ένα ραδιόφωνο που θα είχε ως κύρια θεματολογία του τα σπορ. Ταυτόχρονα ονειρευόμουν να παρουσιάσω εκπομπή εκεί στους 94,6! Η απόφαση να κατέβω στη Πρωτεύουσα και να γίνω αθλητικός δημοσιογράφος, είχε ληφθεί και κάθε βουτιά μου στη θάλασσα με έφερνε (χρονικά) πιο κοντά στο στόχο μου. Που να ήξερα τότε, τι θα συναντούσα και ότι εκεί θα χτιζόταν μια σχέση ζωής.

Στο δικό μου μυαλό, όλο αυτό φάνταζε τεράστιο άλμα και λαχταρούσα να το ζήσω, κι ας μην γνώριζα πως θα ήταν. Για να μην τα πολυλογώ, το Φθινόπωρο έφτασα με χιλιάδες όνειρα στην Αθήνα και ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα, ήταν ν' αναζητήσω στο ραδιοφωνάκι μου, τη συχνότητα που είχα στο νου μου τους τελευταίους μήνες. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ως σπουδαστής του ΚΑΡ, πήγα για πρακτική σε μια πρωινή εκπομπή και αυτό ήταν! Κόλλησα! Κόλλησα τόσο πολύ, που έπειτα από σχεδόν 13 χρόνια, όχι απλά δεν έχω ξεκολλήσει, αλλά καθημερινά νομίζω ότι δυναμώνει αυτή η σχέση, γίνεται συνεχώς όλο και πιο στενή και ταυτόχρονα μεγαλώνει μέσα μου αυτό το κομμάτι. Διότι αναμφισβήτητα ο ΣΠΟΡ FM, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, (όπως και της δικής σας). Συγνώμη που το κείμενο μου είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, διότι γράφω για κάτι (και) δικό μου.

Θυμάμαι ακόμα το παλιό μας κτίριο στην Πλατεία Δαβάκη, ένας μικρός χώρος, που μπορεί να μην ήταν άρτια εξοπλισμένος στην αρχή, αλλά είχε περίσσευμα από κέφι και μεράκι για δουλειά, είχε νιάτα, φρέσκες ιδέες, σουβλάκια και κυρίως καλή παρέα! Ναι αυτό τελικά ήταν το μυστικό μας όλα αυτά τα χρόνια. Η καλή παρέα, η οποία δεν έμενε μόνο στα γραφεία μας, αλλά με έναν μαγικό θαρρείς τρόπο, μεταφερόταν αυθόρμητα και στα μικρόφωνα, κατά συνέπεια σε εσάς, και η παρέα συνεχώς μεγάλωνε.

Οι αναμνήσεις με κατακλύζουν (άλλωστε 13 χρόνια είναι πολλά, όταν μάλιστα είναι τόσο γεμάτα) και δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Από το άγχος να βγάλουμε την είδηση, μέχρι το τσιμπούσι που στήναμε το βραδάκι με τόσα σουβλάκια, που ο όροφος μύριζε σαν... ψησταριά! Από τις μετρήσεις που συνεχώς τον πρώτο καιρό ανέβαιναν, μέχρι τα ατελείωτα βράδια που μας έβρισκαν να πίνουμε (ορισμένοι από εμάς αρκετά ποτήρια παραπάνω οφείλω να ομολογήσω) ασφαλώς σχεδόν όλοι μαζί -είπαμε μια παρέα ήμασταν- και να συζητάμε πώς πέρασε δημοσιογραφικά η μέρα και φυσικά και άλλα πολλά, πέραν της δουλειάς. Το πρώτο στοίχημα είχε κερδηθεί μεταξύ μας, και δεν εννοώ μόνο το αποτέλεσμα που έβγαινε στον αέρα μας. Μιλάω για το προσωπικό στοίχημα του καθενός μας που δεν ήταν άλλο από το να πηγαίνουμε στη δουλειά με χαμόγελο. Μεγάλο πράγμα! Αλήθεια, γνωρίζετε πολλούς που ξεκινούν για την εργασία τους και να είναι χαρούμενοι; Εμείς ήμασταν και είμαστε ακόμα.

Ώσπου ξαφνικά λες, μεγαλώσαμε! Μεγαλώσαμε σαν ραδιόφωνο, μεγαλώσαμε ηλικιακά, μεγάλωσε το κτίριο, οι στόχοι, η παρέα. Κάποιοι από εμάς, περάσαμε το κατώφλι του ΣΠΟΡ FM έφηβοι και πλέον είμαστε άντρες. Καμιά φορά αργά τη νύχτα όταν τελειώνουν οι υποχρεώσεις, καθόμαστε οι πιο παλιοί και λέμε αστείες ιστορίες που ζήσαμε στους νεότερους, με τα γέλια μας να ακούγονται σε ολόκληρη τη Δαβάκη. Σαν να είμαστε τίποτα παππούδες και έχουμε τα εγγόνια μας απέναντι και όμως είμαστε ακόμα τριαντάρηδες ρε γαμώτο! Αλλά είμαστε "γεμάτοι"¨, "γεμάτοι"¨ από περιστατικά άξια αναφοράς. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι ιστορίες μένουν συνήθως ανολοκλήρωτες, γιατί όλο και κάποιος θα "πεταχτεί" και θα θυμηθεί κάτι άλλο και κάτι άλλο και αυτό δεν σταματάει ποτέ!

Δυστυχώς για εσάς, δεν θα σας πω καμία ιστορία "δική μας", γιατί τώρα, 13 χρόνια έπειτα από την πρώτη μέρα λειτουργίας μας, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και όχι βέβαια ο προορισμός, ίσως ούτε και οι ενδιάμεσες στάσεις, μικρές ή μεγάλες.. Αυτές προς το παρόν ενδιαφέρουν εμάς. Και ίσως, κάποια άλλη φορά να αναφερθούμε σε αυτές. Σε ένα λεύκωμα, ένα βιβλίο, δεν ξέρω ακόμα που και πως. Απλά όλοι εσείς οι ακροατές είστε άτυχοι, γιατί τα καλύτερα γίνονται έξω από το στούντιο. Δεν ξέρω ποιους να πρωτοευχαριστήσω για αυτή τη διαδρομή. Το Γιώργο, το Χρήστο, τον Μπάμπη, τον... , τον..., την...., τον..., δεκάδες άτομα, δεκάδες φίλους και κυρίως, όλους εσάς, τους ακροατές! Γιατί είπαμε, όλοι είμαστε μια παρέα. Και εγώ είμαι περήφανος που είμαι μέλος της! Εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι, για πολλά πολλά χρόνια, όχι μόνο να είμαστε όλοι παρέα, αλλά να είμαστε το ίδιο ΚΑΛΗ παρέα! Γιατί η επιτυχίες έρχονται και φεύγουν, οι φιλίες και οι αναμνήσεις είναι αυτές που μένουν. Μπορεί πολλά να άλλαξαν αυτά τα χρόνια, όμως το ταξίδι συνεχίζεται. Άλλοι παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά, άλλοι χάσανε τα μαλλιά τους και σε άλλους αυτά ασπρίσανε, άλλοι πήραν κιλά, και δυστυχώς άλλοι μας άφησαν νωρίς, για... άλλο ταξίδι ε Χαράλαμπε και Γιώργο; Τέλος πάντων, ευχαριστώ όλους τους... συνοδοιπόρους μου όλα αυτά τα χρόνια και θα κλείσω, όπως άρχισε αυτό το ταξίδι, με το Νίκο Πορτοκάλογλου. Αυτός δημιούργησε το μουσικό σήμα του σταθμού, οι δικοί του στίχοι μου έρχονται στο νου και αυτήν την ώρα για όσα έζησα εδώ: "Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά".