«Οι άσπρες τρίχες, ο Λούκι Λουκ και ο… Θρασύβουλας»

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Οι πρόλογοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Αν δε, πρόκειται για κείμενο που αφορά τα γενέθλια του NovaΣΠΟΡ Fm 94,6, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Δεκατρία χρόνια σε αυτό το «μαγαζί», δεν περιγράφονται σε τρεις-τέσσερις παραγράφους. Για κάποιους από εμάς είναι το δεύτερο σπίτι μας ή ακόμη και το… πρώτο. Πολλές χαρούμενες στιγμές, αρκετές κακές και δύσκολες, ειδικά τα πρώτα χρόνια στο σπίτι της Θησέως 146. Ή μάλλον στα σπίτια της συγκεκριμένης οδού, αφού σε δύο τέτοια στεγάζονταν τα όνειρα του Χρήστου, του Μπάμπη, του Γιώργου, αλλά και τα δικά μας. Μόνο τον τελευταίο αποκάλεσα τον πρώτο καιρό κύριο Γιώργο, (κι αυτό κόπηκε σχετικά γρήγορα) τους άλλους δύο από την πρώτη μέρα τους φώναζα με τα μικρά τους ονόματα. Δεν ήταν ασέβεια ή κάτι άλλο, απλά ήταν τέτοιο το μεταξύ μας κλίμα εκείνης της εποχής, που μοιάζαμε με μια μεγάλη οικογένεια.

Και ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια για τα αθλητικά δεδομένα, αφού οι περισσότεροι (όχι και πάρα πολλοί) ήμασταν παιδιά από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ, που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Τα χρόνια πέρασαν, η οικογένεια μεγάλωσε και κατ’ επέκταση ο NovaΣΠΟΡ Fm 94,6, που από την πρώτη στιγμή αγαπήθηκε από τον κόσμο και σχεδόν πάντα, πλην ελάχιστων περιπτώσεων, μέχρι σήμερα βρίσκεται στην κορυφή. Και όπως λένε και στον αθλητισμό το δύσκολο δεν είναι τόσο το να φτάσεις στην κορυφή, αλλά να διατηρηθείς σε αυτήν. Κι αυτό το καταφέραμε για πολλούς και διάφορους λόγους, που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω.

Τώρα θα μου πείτε, ρε αδερφέ μεγάλο πρόλογο έκανες. Μην ψάχνετε, αυτά μου ήρθαν στο μυαλό, αυτά έγραψα. Και έτσι θα συνεχίσω, αφού είναι πολλά και σκόρπια αυτά που μου έρχονται στο μυαλό. Από τότε που πάτησα το πόδι μου στο «μαγαζί», «χώθηκα» στην επιμέλεια των αθλητικών δελτίων ειδήσεων. Στην αρχή το τμήμα γυναικοκρατούνταν, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Αλλά η συνέχεια ήταν διαφορετική. Η τετράδα αποτελούμενη από τον γράφοντα και τους Αλέξανδρο Λοθάνο, Γιάννη Μπενέτο και Μάκη Τσιρανίδη στην σύνταξη των ειδήσεων και επικεφαλής της πρωινής βάρδιας την Τασία Μπαλικούρα την θεωρώ μακράν την καλύτερη τόσο από άποψη συνεργασίας για τα δεδομένα της εποχής, όσο και παρέας. Η δουλειά ήταν δουλειά, αλλά όταν υπήρχε χαλάρωση, οι πλάκες ήταν αμέτρητες. Όταν δε προστέθηκε και ο «ναύτης» Γιώργος Ανεζύρης, η κατάσταση ξέφυγε. Το τμήμα ανανεώνονταν (ήρθαν μεταξύ άλλων Παλαντζάς, Κώτσογλου, Γκαραγκάνης junior, Κραψίτης, που συνεχίζουν στον χώρο, αλλά και κάποιοι άλλοι απλά για να γεμίζουν την αίθουσα, αφού φαινόταν εξ αρχής ότι δεν το… είχαν), αλλά εγώ και η Μπαλικούρα ήμασταν οι σταθερές αξίες. Ήρθαν κι άλλοι στη συνέχεια, έχοντας αλλάξει πλέον γραφεία, αλλά αυτά που ζήσαμε στη Θησέως και τα περιγράφουμε στους νεότερους, δεν είναι εύκολο να τα πιστέψουν. Είτε αφορούν τις συνθήκες δουλειάς, είτε αφορά το «κομμάτι» εκτός δουλειάς.

Θα πείτε τι είναι αυτά που μας γράφεις, αλλά για έναν άνθρωπο που τις περισσότερες ώρες δουλειάς τις περνάει σε έναν χώρο και δεν είναι του εξωτερικού ρεπορτάζ, έρχονται στο μυαλό πρόσωπα και καταστάσεις που διαδραματίζονται στον χώρο αυτό. Και για μένα προσωπικά, όταν με ρωτάνε τι θυμάσαι πιο έντονα από τον NovaΣΠΟΡ Fm 94,6 είναι πράγματα από το παλιό κτίριο. Συναισθηματικά είμαι δεμένος με αυτό και όχι με το τωρινό, παρ’ όλο που οι συνθήκες δουλειάς είναι εντελώς διαφορετικές και σαφέστατα πιο ανθρώπινες. Όμως, οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και περισσότεροι και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες.

Αυτά που θυμάμαι πιο έντονα είναι τα πρωινά που πήγαινα στη δουλειά και πετύχαινα την «μαυρόγατα» (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) να κοιμάται στον καναπέ του μοντάζ γιατί βαριόταν να πάει σπίτι, την πόρτα του στούντιο, που δεν έκλεινε ποτέ, τις ομηρικές μάχες με τον «Θρασύβουλα» για την ιστορία Μπάγεβιτς-Μυριανάκη το πέναλτι του Γιαννακόπουλου σε ένα παιχνίδι Αιγάλεω-Ολυμπιακός και πολλές άλλες, την πλάκα με το «Ράδιο Ιεράπετρα», τον Χρήστο Ρουμελιώτη με τις «πράσινες», τις ατελείωτες ώρες δουλειάς στην πρώτο μεγάλο αθλητικό γεγονός με διαφορά ώρας (Ολυμπιακοί του Σίδνεϊ), τα σαρδάμ από τους «δελτιάδες», αλλά και αυτά που γίνονταν κατά την διάρκεια της εκφώνησης ενός δελτίου αθλητικών ειδήσεων και δεν περιγράφονται, τις ατάκες γέλιου (δεν λέω από ποιους) για τον Γκάμπριελ Άλβες όταν ήρθε για συνέντευξη στο στούντιο του NovaΣΠΟΡ Fm 94,6 μετά την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό, αλλά και την τελευταία εν Ελλάδι του Χουάν Χοσέ Μπορέλι επίσης στο στούντιο της Θησέως 146.

Ξέρω ότι δεν σας έκανα σοφότερους, αλλά ό,τι θυμήθηκα έγραψα. Μου ζήτησαν ένα κείμενο για τα γενέθλια, αλλά όπως προανέφερα δεν μπορώ να «τακτοποιήσω» τις σκέψεις μου. Για κάποιους από εμάς τα γενέθλια του σταθμού είναι και δικά μας. Όχι, δεν μεγαλώνουμε διπλά, γιατί αν συνέβαινε και αυτό, τα μαλλιά μας θα είχαν ασπρίσει εντελώς. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, τα μαλλιά μου θα είχαν ασπρίσει εντελώς. Με μακριά και καστανά μπήκα σε αυτή την οικογένεια τον Νοέμβρη του 1996 και τώρα έχω κοντά και άσπρες τρίχες που πυκνώνουν. «Τα έχω δει όλα» και από την καλή και από την ανάποδη…

Υ.Γ.1: Ας μιλήσει κάποιος… Έγραψα αυτά που μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό και θα ξεχνούσα τις ευχές. Δεκατρία και συνεχίζουμε λοιπόν! Χρόνια μας πολλά γεμάτα πρωτιές και αποκλειστικότητες.

Υ.Γ.2: Ο Λούκι Λουκ δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος ήρωας των παιδικών μου χρόνων, αλλά τώρα τελευταία (στα πίσω-πίσω κι εγώ) κατά έναν περίεργο τρόπο μου κάνει… κλικ. Ακούς «λαμόγιο»;