Άλλα 22 χρόνια και βγαίνω στην σύνταξη

Του Γιώργου Παπαθανασόπουλου

- Ανοίγουμε σταθμό θα έρθεις. Έτσι? Την τελευταία φορά που είχα δει τόσο ενθουσιασμένο τον Γιώργο Χελάκη, ήταν όταν η ομάδα του χωριού του είχε κερδίσει την ομάδα του διπλανού χωριού του χωριού του με μαϊμού πέναλτι στις καθυστερήσεις. Άσε λέω, αυτός είναι ικανός να με βάλει να παίξω μπάλα με σκαρπίνια…

-Ρε συ Γιώργο, τι ξέρω εγώ από αυτοκίνητα? Εγώ ούτε δίπλωμα δεν έχω!
-Τι αυτοκίνητα μωρέ?
- Σταθμό αυτοκινήτων δεν θέλεις να ανοίξεις? Μπενζίνες, βαλβολίνες, πλύσιμο, σαλόνι, πατάκια (μέσα-έξω) γυάλισμα στις ζάντες τέτοια…
- Όχι ρε. Για ραδιοφωνικό σταθμό μιλάμε!

Α –σκέφτηκα- εδώ η κατάσταση είναι σοβαρή. Για κάτσε να τον ρίξω στις πατρικές ευθύνες, μιλώντας του την αυθεντική γλώσσα του Μοριά.

- Που πας ωρέ Γιώργο, δεν σκέφτεσαι τη φαμελιά σου, την τσούπρα σου? (τα δίδυμα κοριτσάκια ήλθαν μετά.)
- Άστα αυτά, δικός μου λογαριασμός. Το έτος μας 1996, Σάββατο 8 του Ιούνη, ξεκινάς δελτία!
- Τι δελτία? Κοινωνικού τουρισμού? Θα με βάλεις και στον ΟΑΕΔ?
- Μπράβο! Τέτοιο χιούμορ θέλω και στα πολιτικά δελτία του SPORT FM. Και μη φοβάσαι τις στραβές, το πολύ – πολύ κάποιος να σε δείρει. Αλλά μην ανησυχείς, ο Μπάμπης ξέρει ένα γιατρό. Τι να σου λέω, ο άνθρωπος κάνει παπάδες...
Δεκατρία χρόνια τώρα στον σταθμό, να είμαστε καλά, δεν χρειάστηκα τις υπηρεσίες του γιατρού, του φίλου του Μπάμπη. Φυσικά έβαλα με τα χρόνια και ‘γω νερό στο δελτίο μου -αλλά ποτέ στο ουίσκι μου- καταλήγοντας ένας ψευδός εκφωνητής με μια ψιλή φωνούλα, στο ίδιο σημείο άλλωστε από όπου ξεκίνησα.

Και τι φταίω όμως εγώ? Αφού του το είπα του Χελάκη:
-Γιώργο μου, ο σταθμός αυτοκινήτων έχει χοντρή κονόμα!