Σα να λέμε, από… Γ’ Εθνική, παίζουμε Τσάμπιονς Λιγκ!

Γράφει ο Παντελής Καλαϊτζίδης

Μπήκαμε στο ραδιοφωνικό γήπεδο ομάδα μικρή, σχεδόν άπειρη, στο όριο της ερασιτεχνικής. Είχαμε –ωστόσο- από την αρχή, προοπτική σαν «σχήμα», παίξαμε μπάλα με αυτοπεποίθηση, αδιαμφισβήτητο μεράκι, δυνατούς προπονητές… και καλό καιρό!!! (Ειδικά, όταν χρειάστηκε να στηρίξουμε την 8μετρη κεραία του link του σταθμού στην ταράτσα των ηρωικών, πρώτων εγκαταστάσεων. «Βάστα ρε Γερασίμου» -«Βαστάω ρε μ….., αυτό δεν σηκώνεται »!! Ευτυχώς για όλους, «έβαλαν πλάτη» ο Δημήτρης Κοντός και Νίκος.)

Απίστευτες ιστορίες 13 χρόνων, πίσω και μπροστά από τα μικρόφωνα. Η σύλληψη της ιδέας ήρθε απλά, στο περίπου για πλάκα. «Να φτιάξουμε ένα δυνατό αθλητικό ραδιόφωνο». Η πατρότητα του εγχειρήματος ανήκει στους Μπάμπη, Χελάκη, Σωτηρακόπουλο. Ναι καλά, γνωστό! Αλλά, όλα κι όλα, την κηδεμονία είχαμε όλοι. Χωρίς ιδιαίτερες προετοιμασίες, τυμπανοκρουσίες και φωταγωγημένα εγκαίνια, ο ΣΠΟΡ FM ήρθε στον κόσμο ακόμα πιο απλά. Στο ντεμπούτο του, είχε τα απολύτως απαραίτητα: ένα στούντιο, δύο μικρόφωνα, δύο πικάπ… και μια «άθεη» γεννήτρια. Ειλικρινά, δεν είχε τον θεό της… δεν ξεκινούσε μόνη της! («Τράβα ρε Νέαρχε γαμώ το…»). Επίσης, κάτι, που ίσως δεν ξέρετε οι πιο πολλοί, το μότο μας ήταν -και είναι- «η δύναμη που γίνεται συνήθεια».

Πραγματικά, στο πρώτο μας στούντιο –στριμωγμένο σε ένα μικρό διαμέρισμα 2ου ορόφου- υπήρχε μια ξύλινη, απλή εσωτερική πόρτα. Κάτι το ρικοφόν που είχαμε κολλήσει πάνω της και την «σφήνωνε», κάτι το υπερβολικό «άνοιξε –κλείσε», σε συνδυασμό με την πόρτα της διπλανής τουαλέτας, που δημιουργούσε ρεύμα, το στούντιο του αέρα έμενε ουσιαστικά «εκτεθειμένο»… και εν τέλει «ευάερο». Πάντα, η πόρτα ανοιχτή και όλοι… γνωστοί και άγνωστοι, καλοδεχούμενοι! Από ακροατές, μέχρι κούριερ και πλασιέ. Όλα στον αέρα!

Όταν πια μετακομίσαμε στο τριώροφο της οδού Δαβάκη, φτιάξαμε το στούντιο του αέρα υποδειγματικό. Ηχομόνωση, ανέσεις, σύγχρονα μηχανήματα, φωτάκι «on air»… Κι όμως κάποιες αξίες μένουν σταθερές. Η πόρτα (παρότι χωρίς ψεγάδι) εξακολουθεί να μένει ανοιχτή. Μπάτε σκύλοι, αλέστε!

Είδε πόρτα ανοιχτή, μπούκαρε και το Ραδιοτηλεοπτικό, κηρύσσοντας εκείνη την εποχή διαγωνισμό για την αδειοδότηση των σταθμών. Ατελείωτα ξενύχτια, άγχος, χαρτούρα και κάπου τα μεσάνυχτα τσιπουράκι για κουράγιο. Με αρχηγό τον Γιώργο Δήμα (μεθοδικός, με γνώσεις σε θέματα ΕΣΡ και… τσίπουρου) η ομάδα τα κατάφερε. Και με τη «βούλα» του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, ο ΣΠΟΡ FM δεν σταμάτησε να εκπέμπει ούτε λεπτό… και νόμιμα, παρότι «πειρατικό», κατά τον Γιώργο Χελάκη.

Ο ΣΠΟΡ FM μπορεί να είχε πολλές ελλείψεις στο ξεκίνημά του. Είχε, όμως, να δώσει πολλά σε έναν κόσμο, που διψούσε για ουσιαστική ενημέρωση, ειλικρινή κουβέντα και αυθεντική επαφή, μακριά από οπαδισμούς και ραδιοφωνικούς καθωσπρεπισμούς. Χύμα! «Αυτοί είμαστε, αν σας αρέσουμε!»… Και τελικά σας αρέσαμε. Και αφού και εσείς μας αρέσατε, γίναμε παρέα, γίναμε μεγάλη ομάδα με δυναμική, που όχι μόνο ανέβηκε στην Α’ Εθνική, αλλά παίρνει και το πρωτάθλημα. Αναπτυχθήκαμε, μεγαλώσαμε και αισίως γίναμε 13χρονοι έφηβοι. Πάνω στην τρέλα μας, πάνω στην αφασία μας, που… ούτως ή άλλως έχουμε εκ γενετής.

Υ.Γ. Σήμερα οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καθημερινούς μου συμπαίκτες. Σε όλους! Κυρίως όμως στους πρωταθλητές της κονσόλας. Στους: Βασίλη Γερασίμου, Αντώνη Μπόκτορ, Στέφανο Παλλουόττολο, Νέαρχο Κυριαζόπουλο, Αντώνη Κοραή, Κυριάκο Σταθερόπουλο, Γεωργία Κοντούλη, Χάρη Χριστόγλου, Παναγιώτη Ρήλλο, Κώστα Κυριάκη, Τάκη Μπουλή και σε όλους τους τεχνικούς που πέρασαν κατά καιρούς.