13 χρόνια είναι πολλά; Μπα!!!

Γράφει ο Διονύσης Καππάτος

Ήταν καλοκαιράκι η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και να ακούω το μεσημέρι τον Μπάμπη να κάνει εκπομπή (για το εθνικό μας σταρ - αν δεν κάνω λάθος) και να ξεσπάω στα γέλια.

Το βράδυ να περνάω την ώρα μου και πάλι στο μπαλκόνι και με το ακουστικό στο αυτί να προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου από τις μάταιες προσπάθειες του Μιχάλη (Τσόχου) από τη μία να ηρεμήσει τους έξαλλους ακροατές για τις μεταγραφές που δεν έγιναν και δεν θα γίνουν, και από την άλλη, από τους ακροατές που προσπαθούσαν να πειράξουν τη Σάντυ η οποία μόλις είχε τελειώσει το δελτίο.

Τότε, είχα ονειρευτεί να μπορέσω και εγώ να γίνω μέλος της παρέας αυτής.

Έτσι, ξεκίνησε. Σαν ένα όνειρο.

Αυτό το όνειρο άρχισε με το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Με τα λόγια του Χρήστου (Σωτηρακόπουλου) να μου λέει: «Αυτό που διάλεξες χρειάζεται στομάχι».

Αργότερα, στις καρέκλες του Κ.Α.Ρ. θυμάμαι να παρακολουθώ τον Βάιο (Τσούτσικα) να φροντίζει το πλούσιο μαλλί του και τον κόουτς (Γιώργο Χελάκη) να μπαίνει στην αίθουσα μόνο και μόνο για να πειράξει τον Σωτήρη (Ταμπάκο).

Την πρώτη ημέρα μου στον σταθμό την θυμάμαι σαν σήμερα. Την Τασία (μία είναι η Μπάλικουρα) να μου μιλάει για τις λεπτομέρειες της δουλειάς και να με ξεναγεί στον μικρό -αλλά αρκετά ζεστό χώρο, στο πρώτο μας κτήριο.

Στη συνέχεια, να γνωρίζω και άλλα παιδιά που σήμερα είμαστε πολλά πράγματα παραπάνω από συνάδελφοί. Θυμάμαι να κάθομαι με τον Σταύρο (Χονδροθύμιο) να κάνουμε την «τοιχοθεραπεία μας», στο τέλος της βάρδιας.

Τα μεσημέρια να μαζευόμαστε και να προσπαθούμε να νικήσουμε τον Χρήστο (Σωτηρακόπουλο) στο Trivial. (Φυσικά, ποτέ δεν τα καταφέραμε).

Τα βράδια να παλεύουμε με κάτι σουβλάκια. Τα ξενύχτια μας και τις βόλτες μας από το ένα μαγαζί στο άλλο. Τα Σαββατοκύριακα -όπως έγραψε και ο Τσούτσικας- να τρέχουμε με χαρτάκια μέσα στο στούντιο με τα γκολ που μόλις μπήκαν στα παιχνίδια.

Θυμάμαι την ημέρα που εγκαταλείψαμε με βαριά καρδιά το παλιό μας κτήριο για το νέο μας σπίτι. Θυμάμαι να πειράζω τον Τάσο (Νικολόπουλο) για ό,τι μπορώ να φανταστώ, τον Μιαούλη -φυσικά για την ΑΕΚ και τις αμπελοφιλοσοφίες μας με τον Νίκο (Ζέρβα).

Τις πρώτες προσπάθειες εξοικείωσης του Μάνου (Ζερβάκη) με τους υπολογιστές, τον Βλαχαδάμη ακόμη και τώρα να φωνάζει «ομάδες, ομάδες», τον Νέρι (Νερατζιά) να σχολιάζει για τις ...σπανακόπιτες και τους Λάμπρο (Γκαραγκάκη) και Αντώνη (Κοράη) να πανηγυρίζουν για τα γκολ της …Καφέ Όπερας.

Τις προσπάθειες μας με τον Θανάση (Ράλλη), τον Χρήστο (Ρομπόλη) και τον Μίμη (Στυλιανουδάκη) να αναλύσουμε το τι γίνεται στο "Lost" μετά από κάθε επεισόδιο.

Τους πανηγυρισμούς μας σε όλο το κτήριο το 2004 για το Euro.

Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τον Σπορ Fm; Πολλά. Για εμένα και πιστεύω για όλους εμάς αυτό είναι ο Σπορ Fm.

Πολλές αξέχαστε στιγμές: χαρούμενες και όχι. Ξεκαρδιστικά σκηνικά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά. Κάτι που μπορεί στην αρχή να το είδαμε σαν μία ευκαιρία για το μέλλον μας αλλά δεν άργησε να μετατραπεί στην αγαπημένη μας καθημερινότητα. Σε μία μεγάλη παρέα. Σε μία δεύτερη οικογένεια. Στο σπίτι μας.

Γι' αυτό αναρωτιέμαι; 13 χρόνια είναι πολλά; Φυσικά, και όχι. Όταν σου έρχονται στο μυαλό όλα τα παραπάνω είσαι σίγουρος και εύχεσαι να είναι μόνο η αρχή.

Χρόνια μας πολλά και καλά.