Tο τελευταίο καταφύγιο των καταραμένων

Υπάρχουν πράγματα που ακόμη κι αν δεν είσαι προληπτικός ή θρησκόληπτος, οφείλεις να τα έχεις κατά νου. Όταν σε κυνηγά μια κατάρα, πόσο μάλλον πέντε, πρέπει κάτι να κάνεις. Η παρακάτω ιστορία δεν βασίζεται απλά σε πραγματικά γεγονότα. Είναι το πραγματικό γεγονός…

Του Νικόλα Ακτύπη

Θα ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες εάν η διάθεσή μου δεν ήταν κακή, πράγμα όχι πολύ συνηθισμένο για μένα. Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου ή έτσι νόμισα, μπορεί και να το κοίταζα για μισή ώρα, δεν ήμουν σίγουρος. Πάντως, το είδα να γράφει 15:25 κάτι που σήμαινε πως σε 5’ θα έφευγα από τη δουλειά. Συνήθως δεν χρειάζεται παραπάνω χρόνος για να ελέγξεις την ηλεκτρονική σου αλληλογραφία, οπότε αποφάσισα να κάνω αυτό ακριβώς. Υπήρχε ένα νέο μήνυμα, που με πληροφορούσε για το δράμα ενός μικρού κοριτσιού, που σώθηκε από σπάνια ασθένεια και εάν ήθελα κι εγώ να έχω καλή τύχη και ζωή, θα έπρεπε να το στείλω σε άλλους δέκα για να μη με βρει κάποιο μεγάλο κακό. Ο αποστολέας μου αποκάλυψε τι είχε συμβεί σε ορισμένες ενδεικτικές περιπτώσεις που ο παραλήπτης αγνόησε το ιερό αυτό καθήκον:

«Στείλε το σε άλλους 10 σήμερα γιατί αλλιώς θα σε βρει μεγάλο κακό.
Ο Ντίκι Οζομπούμπου από τη Γιαουντέ δεν το έστειλε και η πεθερά του πέθανε 118 ετών...
Η Μαράια Θόρτον από το Ουιστίτα Φολς, έχασε 3 πόντους από το καλσόν της...
Ο Χάινριχ Φρισενμπισκχλρερ απέκτησε ένα ακόμη σύμφωνο στο όνομά του...
Εάν δεν το κάνεις θα σε ακολουθεί η κατάρα του μικρού κοριτσιού».

Έχει και η σαχλαμάρα τα όριά της, σκέφτηκα. Άκου εκεί κατάρα. Έκλεισα το pc και ξεκουμπίστηκα.

Στο σπίτι με περίμενε η Στέλλα, ένα υπέροχο δείγμα ζώου που καμιά φορά θυμάται ότι είναι κοπρόσκυλο και τίποτε παραπάνω. Το λουρί στο στόμα της έδειχνε πως η Νάγια δεν είχε γυρίσει ακόμη και το συμπαθές τετράποδο , ενώ θα μπορούσε να μην το κάνει, είχε δείξει αξιοθαύμαστη υπομονή, μα τώρα ήθελε να πάει βόλτα.

Το παρκάκι κοντά στο σπίτι ήταν κάτι σαν την παιδική της χαρά, την άφησα να τρέχει και έβγαλα τα σύνεργα καθαρισμού των όσων θα έβγαζε από μέσα της. Σκουπάκι, μικρό φαράσι, σακούλα. Για κάποιους αποτελούν σημάδι πολιτισμού και κοινωνικής ευαισθησίας, για άλλους λανθάνουσα gay συνείδηση που δεν εκφράστηκε ποτέ. Τότε είδα να πλησιάζει ο «Κώτσος». Σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνος του, αλλά κάτω από αυτόν βρισκόταν μια γηραιά κυρία που θα πρέπει να ήταν «σειρά» του Αττίκ και θα είχε φάει τουλάχιστον τα μισά χρόνια της ζωής της στην περιποίηση του «Κώτσου» που έφερε στο κεφάλι της.

«Μα είναι ωραίο πράμα το σκυλί στο πράσινο;», με ρώτησε.

«Βλέπετε πουθενά κάτι κόκκινο για να τρέξει το σκυλί πάνω του;», αποκρίθηκα αφελέστατα.

Μετά από τη βλακωδέστατη αυτή απάντησή μου, ο «Κώτσος» άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα, δίνοντας το πραγματικό νόημα της φράσης «τον πήρε μονότερμα». Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω ήταν τα τελευταία της λόγια: «Την κατάρα μου να ‘χεις».

Και όλα αυτά για ένα ατυχές ευφυολόγημα…

Λένε πως τα σκυλιά παίρνουν στοιχεία του χαρακτήρα των αφεντικών τους, αλλά ορκίζομαι ότι ποτέ δεν αντιπάθησα τους παππάδες στο βαθμό που το κάνει η Στέλλα. Ίσως τρομάζει επειδή φοράνε μαύρα. Μπορεί όμως, όπως πιστεύει η Νάγια, το κοπρόσκυλο να είναι μετενσάρκωση Βουδιστή μοναχού που ξαναγύρισε στη ζωή σαν σκύλος, αφού έζησε σαν άνθρωπος, οπότε είναι απλά μια θρησκευτική διένεξη μεταξύ δύο διαφορετικών δογμάτων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα δόντια και τα γρυλλίσματα της Στέλλας, της έδωσαν ατράνταχτα επιχειρήματα για την υπεροχή της δικής της θρησκείας, κάνοντας τον «άγιο πατέρα» να αναφωνήσει: «Μάζεψέ το νεαρέ, θα με φάει!»

«Αποκλείεται, δεν “χωνεύει” τους παπάδες, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ», συνέχισα τις εξυπνάδες μου.
«Θα καείτε και οι δύο στην κόλαση», μας απείλησε.

«Μα νόμιζα πως ΔΕΝ υπάρχει παράδεισος και κόλαση για τα ζώα».

«Α να χαθείς, τρικατάρατε!», απευθύνθηκε σε μένα κουνώντας το χέρι σαν βεντάλια και με χροιά φωνής που έδειχνε ότι οι δικές του προτιμήσεις δεν ήταν καθόλου λανθάνουσες, αλλά προ πολλού είχαν βγει στον αφρό.

Πάλι καλά που δεν με είπε σαχλό, σκέφτηκα. Μα για στάσου, τρισκατάρατε; ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΕ; Αυτό μας κάνει πέντε κατάρες σε μία μέρα! Έπρεπε να φύγω από αυτήν την πόλη πριν με βρει κανένα κακό!

Πρώτα η Στέλλα άρχισε να κοπανάει την ουρά της στον τοίχο και μετά από λίγο η επιβεβαίωση ήρθε από τον ήχο των κλειδιών στην πόρτα: η Νάγια είχε φτάσει σπίτι. Την πρόλαβα στο κατώφλι.

«Πάμε να φύγουμε», της είπα. «Δεν προλαβαίνω να σου εξηγήσω, αλλά αν μείνουμε θα μας βρει μεγάλο κακό».

«Και που θα πάμε;»

«Στο Τελευταίο Καταφύγιο Των Καταραμένων», της απάντησα και άκουσα τη φωνή μου να βγαίνει με «έκο», ενώ έπαιζε μια μουσική βγαλμένη από θρίλερ.

Το πόδι μου έμεινε καρφωμένο στο γκάζι και έδωσε την ευκαιρία στον «Λούσιφερ», όπως λέμε το αυτοκίνητό μας, να αποδείξει ότι είναι ένα διαβολομηχάνημα. Μετά από τρεις ώρες φτάσαμε εκεί που ήθελα. Ένα μικρό ιστιοφόρο στο βάθος της εικόνας ήταν η μόνη μαρτυρία άλλων ανθρώπων. Η παραλία ήταν δική μας. Εγώ, η Νάγια και ένας Βουδιστής μοναχός σε σώμα σκύλου, σκέφτηκα.

Την κοίταζα καθώς έμπαινε στη θάλασσα, τράβηξα την πιο απολαυστική τζούρα του πλανήτη από το τσιγάρο μου και κατάλαβα πως καμία κατάρα στον κόσμο δεν μπορούσε να με αγγίξει…

Πήρα ακόμη μία και άρχισα να σιγοτραγουδάω για όσα είχα αφήσει πίσω μου…