Χίρο Νακαμούρα ή Χοίρο Να… Χαμούρα;

Τα όρια μεταξύ ενός τύπου γραφικού και ενός ήρωα πάντα ήταν λεπτά, σχεδόν ανορεξικά. Αρκεί να θυμηθώ τον Πίτερ Σέλερς στο Ροζ Πάνθηρα ή τον Mr Bean. Ένα τσαφ, για να γίνεις είτε Ιάπωνας, μέγας μάγιστρος, ταξιδιώτης στο χωροχρόνο που σώζεις τη γη, είτε ένα νωθρό βρωμιάρικο γουρούνι που σε φτύνει η miss piggy και είσαι έτοιμο, μαζί με άλλα ζαρζαβατικά, να γίνεις το νούμερο 32 στον κατάλογο του κινέζικου της Santa Barbara of L. A. (Lekanopedio Attikis).

Θα ήταν περίπου στις τρεις και μισή, Πέμπτη μεσημέρι, σε μια από τις όμορφες ακτές του Ακαπούλκο. Η μαργαρίτα είχε αναταραχθεί στο σείκερ και σερβιριστεί φουλ κομπλέ, με το λεμονάκι της και το αλατάκι της. Και πραγματικά ήταν απρόσμενα καλή. Σαν ο τύπος πίσω από το μπαρ να μη σε ξεφορτώθηκε, αλλά να έβαλε όλη του την τεχνική σκεπτόμενος ότι ήσουν ο πρώτος και ο τελευταίος του πελάτης. Πρώτη φορά χαιρόμουν που έκανε τόση ζέστη και στοργικά την απολάμβανα. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον ουρανό. «Ωραία, δεν θα βρέξει και σήμερα. Την σκαπουλάραμε» μονολόγησα, και με κατάνυξη άναψα ένα τσιγάρο ενώ ταυτόχρονα σκούπιζα με ένα χαρτομάντιλο μια σταγόνα ιδρώτα που μετά βίας συγκρατούσαν τα φρύδια μου.

Στο βάθος τρεις μαριάτσι είχαν πάρει αγκαλιά το μπουκάλι με την τεκίλα και ετοιμάζονταν για την μεσημεριανή τους σιέστα. Τέρμα τα όργανα για σήμερα, την «άκουσαν». Όλα ήταν γύρω μου νωχελικά, σε slow motion, πλασμένα «ΘεοδωροΑγγελοπουλικά».. Την ησυχία τάραξε ένας τύπος. Σε άπταιστα αγγλικά έδωσε την παραγγελία του «A martini. Shaken, not stirred». Τον σκανάρισα από την κορυφή ως τα νύχια. Για μπαστουνόβλαχος μου φάνηκε, από το York. Ήταν και απροσδιορίστου ηλικίας. Κάπου μετά τα δεύτερα –ήντα που χάνεις το παιχνίδι του υπολογισμού. Απέστρεψα το βλέμμα μου, αλλά αυτός ήρθε και μπαστακώθηκε δίπλα μου.

«Do you speak English?», ρώτησε και έκανα την πάπια. Επέμεινε.

«Ego Ellinida», είπα μπας και φύγει και ησυχάσω προσποιούμενη πως δεν ξέρω γρι αγγλικά.

«Α! Poli orea. Ego meletisi Aristotel kai Socrates kai Plato kai milai ligos», απάντησε.

Άρχισα να βρίζω από μέσα μου την ένδοξη καταγωγή μου για την οποία κατά τα άλλα πάντα ήμουν ιδιαίτερα περήφανη, αλλά… όχι σήμερα. Τα νεύρα μου είχαν γίνει κουρέλια. Ο αγγλοσαχλαμάρας είχε αραδιάσει ό, τι αρχαίο ρητό είχε ακούσει ή διαβάσει και δεν έλεγε να πάρει δρόμο. Έπρεπε να σκαρφιστώ κάτι και άμεσα γιατί εκτός των άλλων γελούσε και βρωμούσε σαν γουρούνι, όπως εξάλλου και συμπεριφερόταν. Αυτή η «γρίπη», αυτών των χοίρων, ήταν πολύ περισσότερο απειλητική από εκείνη που όλοι διατυμπάνιζαν πως θα μας ξεπάστρεφε το χειμώνα που έρχονταν. Και σε αυτήν δεν έπιανε ούτε tamiflu, ούτε τίποτα. Κάτι τέτοιες στιγμές σιχτίριζα τη ζωή μου που δεν μπορούσα να έχω κάποια υπερφυσική ικανότητα που θα με έκανε να λύσω με μιας το πρόβλημα μου. Το DNA μου όμως ήταν δεύτερης κατηγορίας και ελαττωματικό. Στην Ελλάδα συνήθως υπάρχει το «ΜΠΑΜΠΗ… ΦΛΟΥ» ένας φίλος ή αδελφός ή περαστικός που θα σε λυπηθεί και θα σε γλιτώσει από ένα τέτοιο βασανιστήριο προτάσσοντας τον ανδρισμό τους. Τώρα όμως ήμουν εκτός έδρας.

Και εκεί που είμαι έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα και να πατήσω την τσιρίδα, η πόρτα ανοίγει διάπλατα και προβάλει ο Χίρο με τη σπάθα του! Η χαρά μου ανέλπιστη. Εν κλάσματα δευτερολέπτου, δε, οι τρεις μαριάτσι που ως τότε ήταν κουλουριασμένοι στη γωνιά τους ,πετάνε τα τεράστια σομπρέρο τους και διαπιστώνω πως πρόκειται για τους αδελφούς Πετρέλι, τον Πέτερ, τον Νέηθαν και τον νόθο Θάνο Πετρέλη, που πρόσφατα είχε αποκαλυφθεί η εξ αίματος σχέση με τους υπερήρωες! Όλα έγιναν αστραπιαία. Μπουζουριάζουν το «γουρούνι» και το βάζουν στο σακί. Ο στρουμπουλός Ιάπωνας το βάζει στην πλάτη, σφίγγει τα μάτια και εξαφανίζεται αφήνοντας με μόνη με τους Αφούς.

Η πρώτη γύρα με τεκίλες ήταν δική μου. Ακολούθησαν πολλές. Οι Πετρέληδες έπιασαν τις κιθάρες και άρχισαν να τραγουδούν μεγάλα σουξέ των ‘80s. Μεταξύ αυτών και εκείνα που έκανε το εξώγαμο τέκνο στις μεγάλες πίστες της Παραλιακής, πριν ανακαλύψει την υπερφυσική του δύναμη. Πλέον όμως μπορούσε να μεταμορφώνεται σε Νικό Μουρατίδη, να κάνει κριτική σε talent show και να βγάζει τα απωθημένα του!





Φλώρα Μιχαλοπούλου