Hardrock Hallelujah

Χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, από τότε που έβγαλα χνούδι στο μουστάκι, είμαι "τσακωμένος" με ξυραφάκια και μπαρμπέρηδες.

Άσε που τώρα τελευταία αυτό το "ελαττωματάκι μου", (όπως το χαρακτηρίζει ο κολλητός μου, που οι μόνες τρίχες πάνω του είναι στις βλεφαρίδες και στα φρύδια του), βρίσκεται σε έξαρση! Και εντάξει! Να νομίζεις ότι μοιάζεις με τον Τζίμη Πανούση ή τον Serj Tankian, έχει καλώς.

Αλλά εδώ, στον NOVAΣπορ FM, έσπευσαν καλοθελητές συνάδελφοι να με χαρακτηρίσουν "Παπαροκά". Αυτό ήταν... Πήρα το μήνυμα του Θεού, γύρισα πίσω στο χρόνο, στο σωτήριο 2002 και ετοίμασα ένα tribute στο αθάνατο συγκρότημα των Παπαροκάδων. Στους ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή μου και που με έκαναν να φαντασιώνομαι το Χριστό... Angus Young.

Μην αρχίσεις τώρα να με θεωρείς βλάσφημο. Κάθε Κυριακή πρωί, άλλωστε, πηγαίνω στην εκκλησία για να δω τις νέες τάσεις στην μόδα.

Δεν απολογούμαι, απλά στο λέω για να μπορέσεις να με βρεις στις πιο cool εκκλησίες της Ελλάδος. Και μην ανυσηχείς! Θα με βρεις! Σίγουρα θα με λυγουρεύονται 2-3 κοράκια, ελέω... τριχοφυίας. Κοίτα που καταλήγει η ματιά τους... εγώ θα είμαι ο στόχος. Άντε, για να σε βοηθήσω θα σου πω ότι τώρα τελευταία επισκέπτομαι την Ιερά Μονή Εσφιγμένου... Μην μου φέρεις και τη δικιά σου εκεί! Μαλάκα! Κυλοτάκια! Παντού με τη γκόμενα πια... Απαγορεύονται οι γυναίκες! Μόνο στην Μαρία Μαγδαληνή που γράφει στο SMS της SportDay επιτρέπεται η είσοδος...

Ξέρω... το αθώο χτύπημα στο κεφάλι ήταν τελικά μοιραίο. Αυτό μου είπε και η ψυχολόγος μου. Μια ψηλή, γλυκιά ξανθομαλλούσα, με λυγερό κορμί και βλέμμα που σκοτώνει. Συνεχώς μου θυμίζει τη γκόμενα που δεν είχα ποτέ. Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι με θεωρείς "πειραγμένο". Όμως, πάντα έψαχνα να βρω τους λόγους για να κάνω κάτι που όλοι έκαναν, ως "εντολή" της κοινής γνώμης. Δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις; Το ελπίζω...

Έψαχνα λοιπόν το λόγο για έρθω κοντά στο Θεό και την Holy Roman Empire... εεε, όχι, αυτό είναι από άλλη ιστορία. Την Holy Greek Church. Και το καλοκαίρι του 2002 πλησίασα... επικίνδυνα. Μόλις είχε εξαρθρωθεί η 17 Νοέμβρη, όταν τον είδα... Ήταν όμορφος. Αγέρωχος. Τα μακριά του μαλλιά απλώνονταν στον κάμπο του χρόνου και η πλούσια γενειάδα του ομόρφαινε το ερωτικό βλέμμα της νοσταλγίας του. Ο Γιάννης... Όχι αυτός που έτρωγε κάθε μέρα μακαρόνια γκογκλιες. Ο άλλος. Ο Γιάννης Παπανικολάου από το νεοϊδρυθέν συγκρότημα των "Παπαροκάδων". Μια σπάνια μορφή που μου σήκωνε την τρίχα κάθε φορά που τιθάσευε την κιθάρα του και τραγουδούσε το "Έμαθα ελεύθερος να ζω". Μαζί με τον μοναχό Χριστόφορο και τον καλόγερο Χρυσόστομο και με μάνατζερ τον Νεκτάριο Μουλατσιώτη, οι "Παπαροκάδες" ηχούσαν στα αυτιά μου σαν αναστάσιμες καμπάνες...

Η μάνα μου, ως γνήσιο φερέφωνο του παπά της ενορίας μας, (κάτι σαν τον Φιλιππίδη πριν χρόνια στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός), μου αγόρασε το cd τους. Αγάπησα τη ροκ. Τέρμα ο Μαργαρίτης, ο Γονίδης και ο Τερλέγκας. Όταν όλοι άρχισαν να γουστάρουν hard καταστάσεις με Queen και Scorpions, εγώ τους απαντούσα με το χλιμίντρισμα του αλόγου στην εισαγωγή του τραγουδιού "Αγιά Σοφιά"... Απίστευτη σύμπτωση, δεν είναι έτσι (όπως έλεγε και ο Βρετανός ξάδερφος του Αστερίξ, Ομορφοθωράξ); Το καλοκαίρι που ο Σάββας Ξηρός έκανε την μαλακία και ο Σημίτης πήρε όλη τη δόξα, ένα συγκρότημα ύμνησε την αγάπη και την πίστη.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα και δακρύζω. Ήδη έχω πιει τέσσερα ποτήρια Scots on The Rocks και κατηγορώ τον Νίκο (τον απέναντί μου) που μου θύμισε το παρελθόν. Ένα παρελθόν που πονάει... Μάλιστα, πρόσφατα έμαθα και κάτι συνταρακτικό. Καλά, το ήξερα ότι διαλύθηκε το συγκρότημα.

Από τότε εξάλλου, ξαναγύρισα στο ελαφρολαικό... Δε σου λέω αυτό. Έμαθα ότι ο ένας μετά τον άλλον εγκατέλειψαν το μοναστήρι του Νεκτάριου Μουλατσιώτη στο Τρίκορφο Δωρίδας του νομού Φωκίδας, πέταξαν τα ράσα και αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη τους... σόλο. Μάλιστα, ο δικός μας Γιάννης, ερωτεύτηκε και πήγε και φαντάρος.

Δε θέλω να επεκταθώ κι άλλο. Στεναχωριέμαι... Θα πιω λιγάκι ακόμα και θα ακούσω για μία ακόμα φορά το διαχρονικό cdάκι. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές αναγνώστη μου. Μεγάλες στιγμές, οι οποίες πέρασαν ανεπιστρεπτί. Πάλι καλά που υπάρχω και εγώ για να θυμίζω σε μερικούς νοσταλγούς του καλού ελληνικού ροκ, τους παπάδες που πήραν τα πρωτεία του μοντέρνου καλέσματος στην εκκλησία, από τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και φώτισαν, με οδηγό το όνομά τους, την Παπαρίζου, έως την άνοδό της στην κορυφή της ελληνικής μουσικής σκηνής... Απλά... επειδή το μούσι αρχίζει να με ζεστάινει, λέω να πάω αύριο για ξύρισμα. Αν και τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω γιατί, φλώρεψαν οι μπαρμπέρηδες και λένε: "Δε ξυρίζω φιλαράκι, μόνο κούρεμα". Γιατί άραγε...;



Νίκος Ράλλης