Σούπερ(!)Λίγκα; Τρομάρα μας...

Το να ξεκινήσεις να γράφεις ένα κείμενο με θέμα την ελληνική νοοτροπία για το ποδόσφαιρο, είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι, αρχικά, φανταζόμουν. Δύσκολο, όχι μόνο γιατί είναι πολύ γενικό ως θέμα (κοινώς, δε ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις), αλλά γιατί μία... λοξή ματιά σε ένα χιλιοειπωμένο «παραμύθι», ενέχει κινδύνους βαρεμάρας και γραφικότητας (που πρέπει και θέλω να αποφύγω!).

Μαθήματα... γλώσσας

Υπάρχει η εξής άποψη: «Πλούσια γλώσσα σημαίνει πλούσια σκέψη». Το πρώτο, για την ελληνική, το δέχομαι (προφανώς). Τη συνάρτηση με το δεύτερο, μερικές φορές, την αμφισβητώ... διά ροπάλου. Στην Ελλάδα, εξάλλου, ακριβώς γιατί μας το επιτρέπει η ίδια μας η γλώσσα, παίζουμε με τις λέξεις, εκθειάζουμε ορισμούς και παγιώνουμε έννοιες. Τίτλοι εφημερίδων, δηλώσεις πολιτικών (όπως η λέξη «αναποτελεσματικότητα», που κυριαρχεί στα χείλη των αντιπολιτευόμενων της εκάστοτε κυβέρνησης τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια), η ατάκα ποδοσφαιριστών, «οι καλύτεροι οπαδοί είναι της τάδε ομάδας», ακόμα και το «κάνε το σταυρό σου παιδάκι μου», της γιαγιάς, είναι αποτελέσματα της ποικιλίας της γλώσσας μας. Όμως, το πλούσια σκέψη παίζεται...

Βαρύγδουπες δηλώσεις...

Η κατάκτηση του Euro 2004 ήταν αφορμή για βαρύγδουπες και πομπώδεις δηλώσεις. Η κυβέρνηση, μαζί με τους παράγοντες, τους μετόχους ομάδων και τους χορηγούς, διαβεβαίωνε για την αναγέννηση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το χειρότερο δεν είναι ότι αυτό δεν έγινε ποτέ. Το χειρότερο είναι ότι το πιστέψαμε. Υπήρξε ποτέ ελληνική (όχι μόνο αθλητική) επιτυχία, ανά τους αιώνες, εντός ή εκτός συνόρων, που εκμεταλλέυτηκαν οι μπέηδες και οι κοτσαμπάσηδές μας; Πρόσφατα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, άσχετα αν διαφωνούσαν κάποιοι με την πραγματοποίηση τους, μας άφησαν εξαιρετικές εγκαταστάσεις (να το «βράσω» το πρεστίζ) που έμειναν ανεκμετάλλευτες μέχρι... σήμερα. Να ‘ναι... καλά Παναθηναϊκός και ΑΕΚ που δεν έχουν (ακόμα) δικά τους γήπεδα και ο... Καλατράβας είναι ακόμα στο προσκήνιο. Αναρωτιέμαι τι θα γίνεται στο ΟΑΚΑ σε λίγο καιρό. Συναυλίες της Καλομοίρας...; Ή θα περιμένουμε τον κ. Ρεχάγκελ να αποφασίσει πότε θα παίξει η Εθνική στην Καλογρέζα;

Ιστορίες γκλαμουριάς

Έτσι, μέσα σ' αυτό το κλίμα του απατηλού χαμόγελου της γκλαμουριάς, προέκυψε η Super League. Λόγω της γλώσσας μας και του τρόπου που την απλοποιούμε (για να γίνει κατανοητή από τον κάθε «πελάτη»), η Super League μεταφράστηκε σε Σούπερ Λίγκα. Ακόμα πιο χλιδάτη «ταμπέλα», δηλαδή. Ακόμα αναρωτιέμαι: «Χάλασε το «χωριό» μας;» Με Α' Εθνική μεγαλώσαμε και ξαφνικά, η νίκη της Παπαρίζου στην Eurovision και το χρυσό μετάλλιο της Φανής Χαλκιά το 2004 (είναι η πρώην συνάδελφος που μίλησε για ελληνικό αίμα... έπιναν μαζί με τον Μητσοτάκη) μας... πήρε και μας σήκωσε. Πολύ ψηλά πήρε ο κώλος μας τον αμανέ και... χεστήκαμε.

Η αποθέωση του τίποτα

Αν έχουν την εντύπωση κάποιοι ότι ο κόσμος δεν πάει στα γήπεδα, μόνο λόγω βίας ή ακριβών εισιτηρίων, μάλλον αυταπατώνται. Ο εκλεκτικός φίλαθλος δεν πάει γιατί πολύ απλά, δεν έχει κάτι να δει για να τον συγκινήσει. Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν πια τις ποιητικές μας μπούρδες: «Παιχταράς και ηγέτης ο τάδε», «Μια ομάδα μόνος του», «ρολίστας», «ποδόσφαιρο από άλλον πλανήτη». Οι εφημερίδες όμως, ακόμα κι όταν τα πρωτοσέλιδα με τα οποία βομβαρδίζουν τα διψασμένα μυαλά των οπαδών, αποδεικνύονται απλά... ιντριγκαδόρικα, δεν κάνουν πίσω. Και πως να κάνουν; Οι πωλήσεις συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό άρα, το μαγαζί πάει καλά...

Αρχίζει το... ματς

Το πρωτάθλημα (ακόμα ένα) ξεκινάει σε λίγες μέρες. Την Τρίτη αναμένεται να ανακοινωθεί η απόφαση για το θέμα της μετάθεσης ή όχι της πρεμιέρας του, μετά τη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΕΠΟ. Κάθε χρονιά που ξεκινάει, ακούγονται τα ίδια και τα ίδια για «καλύτερο πρωτάθλημα», «αξιόπιστη διαιτησία» κτλ. Πιστεύει, έστω και ένας από εσάς, ότι θα δούμε κάτι διαφορετικό φέτος... ποιοτικά; Γιατί; Επειδή πήρε ο Παναθηναϊκός τον Τζιμπρίλ; Πιστεύει κάποιος ότι η διαιτησία θα παρουσιαστεί καλύτερη; Θα σταματήσουν τα επεισόδια; Και όταν αυτά συμβαίνουν, θα τελειώσει (επιτέλους) η ατιμωρησία; Και μία ερώτηση ακόμα, από τη στιγμή που μου δίνεται η δυνατότητα μέσω του «αβάπτιστου» (Θανάση, δώσε όνομα στο περιοδικό γιατί αυτό είναι αντιχριστιανικό και καιροφυλακτεί η εκκλησια). Πως είναι δυνατόν να έχουμε ένα καλό και αξιοπρεπές πρωτάθλημα (σαν το βελγικό, το ολλανδικό ή το γαλλικό) και όχι ένα από τα καλύτερα, όταν το ίδιο το κράτος απαξιώνει θεσμούς και είναι αναξιοπρεπές; Αυτά είναι αλληλένδετα. Διορθώνεις τα μυαλά του κράτους, φτιάχνεις τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και κάποια στιγμή, η αλλάγη νοοτροπίας, που περνάει και στον κόσμο, αλλάζει και το ποδόσφαιρο. Δε θεωρείται ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας;

Νίκος Ράλλης