Ο Αντώνης είναι ένας και μοναδικός

Ο Αντώνης Νικοπολίδης αποτελεί μια σπάνια περίπτωση, που όμοιά της ομολογώ πως δεν θυμάμαι, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Βλέπω έναν παίκτη που όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται καλύτερος, έναν ποδοσφαιριστή που έχει πάντα το καθαρό μυαλό να κατευθύνει, να τοποθετηθεί σωστά, να κουμαντάρει την ομάδα σαν προπονητής και αυτό είναι ευτυχία για κάθε προπονητή που κάθεται στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Αναμφισβήτητα, με τους καλούς ποδοσφαιριστές που έχει στο κέντρο της άμυνάς του και τον Λεντέσμα πιο μπροστά απ' αυτούς, έχει έναν πολύ δυνατό άξονα να υπερασπίζεται την «ερυθρόλευκη» άμυνα. Ομως, ο Αντώνης αποτελεί περίπτωση γιατί έχει σπάνια αντίληψη του παιχνιδιού και του χώρου. Χωρίς να χρειάζεται να φαίνεται εκείνος θεαματικός, διαβάζει πάντα σωστά τις φάσεις και το πού θα σουτάρει ο αντίπαλος, καλύπτοντας έτσι γρήγορα τον χώρο, χάρη στην ταχύτητα που έχει κάτω από τα δοκάρια.

Ο Νικοπολίδης, από τη στιγμή που σταμάτησε και από την Εθνική ομάδα, έκανε καλό στον εαυτό του, μια και έχει την πολυτέλεια να κρατιέται φρέσκος, διότι κάθε επιπλέον υποχρέωση επιβαρύνει σε αυτή την ηλικία, αλλά έχει στερήσει από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα την πολύτιμη παρουσία του και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Εθνική παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα αμυντικά.

Δεν είναι μόνο ότι απουσιάζει ως μονάδα κάτω από τα δοκάρια, αλλά ως άνθρωπος που κατευθύνει την άμυνα. Ο Αντώνης μιλάει και, επιπλέον, προλαβαίνει τις φάσεις παίζοντας θαυμάσια με τα πόδια μακριά από τα δοκάρια του. Ο Αντώνης είναι ο πιο πλήρης πορτιέρο της σύγχρονης εποχής και ελπίζω όσο αντέχει να κάνει παιχνίδια όπως αυτό στο «Emirates».