Αγώνες που δεν «στήνονται», όπως στα χωριά μας!

Ένα από τα «φρούρια» που σνόμπαραν το ποδόσφαιρο δείχνει να πέφτει, με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να «αγκαλιάζουν» τη Major League Soccer, σε τέτοιο σημείο που την αφομοιώνουν στην καθημερινότητά τους όσο το μπέιζμπολ και το μπάσκετ. Πλέον, λίγες είναι οι «γωνιές» του πλανήτη που δεν έχουν την μπάλα, ως το πρωτεύουν είδος αθλητικής διασκέδασης ή και εκτόνωσης, σε πιο ακραίες περιπτώσεις. Ένα λαϊκό κίνημα, σαν το ποδόσφαιρο, έχει προεκτάσεις. Η πολιτική, η θρησκεία, οι ταξικές διαφορές είναι στοιχεία που συνδέθηκαν με την μπάλα, με το οικονομικό κομμάτι να είναι η πιο ισχυρή συνιστώσα ανέλιξής του, ίσως και ο Δούρειος Ίππος για την αποκαθήλωσή του.

Το στοίχημα σίγουρα δεν ξεκίνησε να γιγαντώνεται με βάση το ποδόσφαιρο, όμως στο σπορ αυτό βρήκε το κατάλληλο πάτημα για την εξάπλωσή του, τη γνωστοποίησή του σε περισσότερο κόσμο αν θέλετε. Η μπερδεμένη κατάσταση που προέκυψε και στις μέρες μας έχει ξεφύγει, δύσκολα μπορεί ν΄ αναλυθεί από άκρη σε άκρη. Το ποδόσφαιρο και ο τρόπος που το παιχνίδι κυλάει ώθησε στη δημιουργία της ασθένειας του τζογαδόρου. Και δεν τίθεται καμία αμφιβολία πως έχουμε να κάνουμε με πάθηση. Ανατρέξτε σε μία κακή στιγμή, την οποία στο ελάχιστο όλοι μας έχουμε βιώσει (και η αναφορά γίνεται για όποιον έχει παίξει έστω και ένα ευρώ στη ζωή του), που νιώσατε το αδηφάγο συναίσθημα του κέρδους να σας κυριεύει.

Κάτι, λοιπόν, η δύναμη που το ίδιου το ποδόσφαιρου και η επιρροή που ασκεί στο θαυμαστή του, κάτι ο συγκερασμός με την αρρώστια που δημιουργείται από τον τζόγο, δημιουργούν ένα ξεχωριστό σύμπαν, στο οποίο ο ασθενής «αιμορραγεί» ψυχικά και οικονομικά για να μετέχει και ο πιο ψύχραιμος, από όποιο πόστο κι αν μπλέκεται στην μπασταρδεμένη αυτή κατάσταση, πρωταγωνιστεί στην αφαίμαξη του θύματός του. Με πιο απλά λόγια, η μπάλα είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για το κάθε λογής λαμόγιο, όχι απλά να βγάλει μεροκάματο αλλά να κάνει και λεφτά! Στο κείμενο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, στο φύλλο της Sportday (08/10/09), διαβάσατε παραδείγματα ανθρώπων που ζούσαν από το ποδόσφαιρο και προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν στο έπακρο, με σκοπό το υπερκέρδος και με οποιοδήποτε τίμημα.

Φταίνε, μήπως, και αυτοί που οργανώνουν τη δομή του και υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύουν το σπορ; Υπάρχει λογική εξήγηση μεγάλοι φορείς στοιχηματισμού να βρίσκονται σε περίοπτη θέση στις φανέλες μεγάλων ομάδων; Μοιραία το μυαλό του παίκτη του στοιχήματος, που φέρει και την ιδιότητα του φιλάθλου, δεν πάει στο πονηρό όταν ο ίδιος δεν κερδίζει; Το ότι οι εταιρείες αυτές ευδοκιμούν οικονομικά και μπορούν να πληρώσουν τόσα χρήματα για την προβολή τους είναι άλλοθι γι΄ αυτήν την επιλογή των χορηγών από την πλευρά των συλλόγων; Ή και Ομοσπονδιών ακόμη, όπως στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα και στη Φινλανδία, που έδωσαν τα ονόματα των εταιρειών αυτών στα πρωταθλήματά τους, με το ανάλογο αντίκρισμα βέβαια;

Για στημένα παιχνίδια ποτέ κάποιος δεν μπορεί να κάνει λόγο, αν δεν έχει χειροπιαστές αποδείξεις, εκτός αν θέλει να διαμορφώνει… αέρα συνειδήσεις! Η υπόνοια είναι τζάμπα και δεν κοστίζει ούτε ηθικά, αν την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Ωστόσο, κάποιες περιπτώσεις κάνουν μπαμ. Για να υπάρχει φάκελος που αφορά παιχνίδια της Β΄ Εθνικής, κάτι «μυρίζει» εκεί σίγουρα. Και σίγουρα το κίνητρο δεν είναι όπως στα χωριά μας παλαιότερα, όπου στα τοπικά πρωταθλήματα, αν η γηπεδούχος έχανε στο ημίχρονο «έστηνε» υποδοχή στα αποδυτήρια στους φιλοξενούμενους, με σκοπό να προστατεύσει το γόητρό της στο χωριό και να μπορεί ο κάθε παίκτης να πάει με το κεφάλι ψηλά, στο καφενείο το βράδυ! Και κάτι άλλο: στημένο παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ένα, το οποίο πιθανώς να έχει πειράξει ο μπουκμέικερ, ή και τα επίσημα… φιλικά, μεταξύ ομάδων με παραπάνω από καλές σχέσεις, σαν ένα που είδαμε τελευταία στον τόπο μας;