Ο Ολυμπιακός υπό πολιορκία

Η Μαίρη Τερόν, η μητέρα στο θεατρικό έργο του Ευγένιου Ο’Νιλ το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», λέει κάποια στιγμή ότι «το παρελθόν είναι το παρόν, είναι το μέλλον. Ολοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό, όμως η ζωή δεν μας αφήνει».

Οι μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης ψυχανάλυσης, επίσης, όπως ο Ζακ Λακάν, ισχυρίζονται ότι τα παιδικά τραύματα ενός ανθρώπου όχι μόνο τον σημαδεύουν, αλλά και τον συνοδεύουν για μια ζωή…

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά ενώ διάβαζα το χθεσινό κομμάτι του Κώστα Νικολακόπουλου στο «Φως», στο οποίο ο αγαπημένος μου εξηγούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο πώς βλέπει τον φετινό Ολυμπιακό:

«Ξέρετε πώς τον βλέπω εγώ φέτος τον Ολυμπιακό; Να είναι υπό πολιορκία! Ετσι ακριβώς όπως το διαβάζετε, φίλοι μου. Υπό πολιορκία. Είναι στο κάστρο του ο Ολυμπιακός και θέλει να το κρατήσει. Και το κρατάει. Με νύχια και με δόντια, αλλά το κρατάει. Ο εχθρός είναι απέξω και πολιορκεί. Μπορεί να μην είναι πολύ δυνατός ο εχθρός, αλλά έχει ορδές από στρατιώτες. Εχει στρατολογήσει εκτός από δικούς του στρατιώτες και άλλους. Πολλούς. Μαύρους, κίτρινους, πολλούς. Κάνει συμμαχία και με τον διάβολο! Και πολιορκεί για να πέσει το κάστρο».

Το συμπέρασμα που βγαίνει από το αριστούργημα του Κώστα είναι ότι όταν ήταν μικρός πρέπει να έπαιζε ολημερίς και ολονυχτίς «Κάστρα και πολιορκητές» και του 'μεινε το απωθημένο μέχρι σήμερα.

Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί, διότι αν ο «Νικολακό» στα νιάτα του δεν καταγινόταν με τουβλάκια και πυργάκια αλλά προ τιμούσε να βλέπει στην τηλεόραση «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι», θα ολισθαίναμε σε επικίνδυνες ατραπούς.

Μπορεί ο Κώστας μου να αποκαλούσε σήμερα τον Ζαϊρί «Λόρα», τον Μήτρογλου «Μαίρη», τον Ντομί «Χάριετ Ολσεν» κ.λπ. Ο κόσμος θα κατέρρεε γύρω μας. Ποιος Γουργιώτης θαρρείς ότι θα τον έπαιρνε στα σοβαρά αν τον έκραζε επειδή υπέδειξε οφσάιντ τη Μαίρη;

Στην ΑΕΚ των στεναγμών και των Κροίσων, φίλε αναγνώστη, μετά τις τελευταίες εξελίξεις άλλοι τραγουδούν γεμάτοι αγωνία Δάκη «Πότε θα βρεθούν οι δυο τους μόνοι, Νοτιάς με Κοζώνη στο μπαλκόνι» και άλλοι Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο…

Ο Μίλτος μου, εμπνευσμένος από τα δεινά της πολύπαθης «Ενωσης», σκαρώνει αυτό σχέδια στιχάκια, τα οποία οσονούπω θα μελοποιήσει. Πάρε μια μικρή γεύση όσων έγραψε στην «Ωρα των Σπορ»:

«Στην αρχή θα φάμε χαβιάρι και μετά λιγουλάκι αστακό, θα κοιτάς τ’ ασημένιο φεγγάρι, το γκαρσόνι θα στέκει βουβό. Σε λιγάκι θα 'ρθουν τα φιλέτα και σαλάτα σπαράγγια και σος, σ’ αγαπώ θα στο πω νέτα σκέτα κι ένας μετρ θα σερβίρει στητός. Τι ρομαντικό το γεύμα, τι ωραία η ζωή, για τη σάρκα για το πνεύμα, για τα δυο τους τι ντροπή».

Παρ' ότι όπως έμαθα απ’ τη συνάδελφο του Μίλτου, Ναταλία Γερμανού, το συγκρότημα «Κόρε Υδρο» (τα μέλη της μπάντας είναι μάλλον ο Μυρισκλάβος και ο Σαρελάκος) έχει οικειοποιηθεί τους στίχους του ακριβού μου, εγώ δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι είναι δικοί του…

Και πρόκειται για την απάντηση του Παναγιωτόπουλου στους στίχους του Δερβενιώτη «Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο που πήρα για τα ξένα, μα τι να κάνω ο φτωχός μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός και πίσω μαύρο ρέμα» απ’ το «Διαβατήριο» που τραγούδησε ο Καζαντζίδης (και ο Καζαντζίδης ΑΕΚτσής ήταν άλλωστε. Το θεωρείς τυχαίο μήπως;).

Το μόνο που με ανησυχεί στην ιστορία είναι μήπως ο Μίλτος λόγω των αποκαλύψεων για τον ζάπλουτο Κοζώνη αναγκαστεί να τροποποιήσει το στιχουργικό του ρεπερτόριο και αντί για χαβιάρι και αστακούς, αρχίσει πλέον να γράφει για πιο «λούμπεν» πράγματα, όπως για παράδειγμα «ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι, μια καρέκλα πάντα αδειανή, σε προσμένουν πότε θα γυρίσεις, απ’ τα ξένα δόλιο μας παιδί».

Οπως και να 'χει, όταν ο Μίλτος μου μελοποιήσει με το καλό τα αριστουργήματά του και βγάλει τον πρώτο του δίσκο είμαι βέβαιος ότι θα πουλήσει περισσότερο κι απ’ τους Beatles…

Ποιος δεν θα 'θελε να έχει στη δισκοθήκη του ένα δίσκο του Παναγιωτόπουλου, πλάι σε κείνους του Μητροπάνου και του Μητσιά; Γιατί δηλαδή, είναι πιο ωραίος ο Νταλάρας απ’ τον «Παναγιωτό»; Ή μήπως κάνει καλύτερα σπικάζ;

(Παρεμπιπτόντως, με τα χρήματα που θα βγάλει το αγόρι μου μπορεί να αγοράσει την ΑΕΚ και να πληρώσει τα χρέη. Οχι της ΑΕΚ, του Μπάμπη. Πολύ θα το εκτιμήσει η εξαδέλφη του Γιάννη).

Αφήνω τον Μίλτο και περνώ σε έναν άλλο ήρωα της καθημερινότητάς μου. Τον προπονητή UEFA Pro Γιάννη Χριστόπουλο. Ο Γιάννης, αγαπητέ αναγνώστη, στην ανάλυση του αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανιώνιο για λογαριασμό της «Εξέδρας» έφερε την επανάσταση στον χώρο του ποδοσφαίρου με όσα έγραψε:

«Η ΑΕΚ ξεκίνησε με σχηματισμό 1-4-1-4-1 με τους Γκερέιρο και Μαντούκα πίσω από τον Μπλάνκο. Οι γηπεδούχοι στη φάση της άμυνας πίεζαν σε όλο το γήπεδο κάνοντας four checking». Περισσότερο και απ’ το «Four Checking», το οποίο μου θύμισε την αγαπημένη μου σαλάτα «Four Seasons», με εντυπωσίασε το σύστημα 1 4-1-4-1.

Κάποιοι θα υπέθεσαν ότι πρόκειται για τον γνωστό σχηματισμό 4-1-4-1, στον οποίο ο διακεκριμένος προπονητής έχει απλώς προσθέσει και έναν άσο πριν από το 4 (της αμυντικής γραμμής), μετρώντας στη σούμα και κάνα ballboy πίσω απ’ το τέρμα του Σάχα. Θου, Κύριε, φυλακήν το προπονητικό πινάκιό μου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης άλλο πράγμα είχε στο μυαλό του. Ο ολοκληρωμένος σχηματισμός τον οποίο οραματίστηκε ήταν 1-4-1-4-1-1-4-1-4-1-1-4-1-4-1 (συνεχίζεται…), αλλά δεν τον έγραψε διότι ήθελε άλλα τρία 26σέλιδα ένθετα για να χωρέσει (και αν).

Είναι προφανές ότι ο Χριστόπουλος πιστεύει σε ένα (σταθερό) σύστημα (το οποίο σύμφωνα με υπολογισμούς επιφανών μαθηματικών χρειάζεται γύρω στους 1.562 παίκτες σε κάθε αγώνα για να εφαρμοστεί), και το οποίο συνεχίζεται στο διηνεκές με την ίδια ακριβώς ακολουθία...

Μόλις ολοκληρώσει τη συγκεκριμένη διατριβή, ο Γιάννης μου θα κάνει το επόμενο βήμα: θα γράψει για τις εφαρμογές του «π» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δεν
βλέπω την ώρα…