Το ευρωπαϊκό επίτευγμα του Ολυμπιακού

Τι είπατε; Ναι, βεβαίως! Βαθμοί, μπόνους, εισπράξεις... Σωστά. Ορισμένα αγωνιστικά επιτεύγματα, όμως, δεν αποτιμώνται μόνο με αυτά. Κάτι επιπρόσθετο, πολυτιμότατο προσφέρει η πρόκριση του Ολυμπιακού, για δεύτερη φορά την τελευταία τριετία, στη δεύτερη διαδοχική συμμετοχή των «ερυθρολεύκων» στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτό το «κάτι» θα προστατεύει εφεξής τον ποδοσφαιρικό εγωισμό της ομάδας και την ψυχική ηρεμία των παικτών της κάθε φορά που θα αγωνίζονται εκτός έδρας. Οχι σε Λονδίνο, Μόναχο, Ρώμη, αλλά σε Σέρρες, Ηράκλειο, Γιάννενα.

Ποιο είναι αυτό το κέρδος; Οτι πέφτει σε πλήρη αχρηστία εκείνο το σύνθημα των οπαδών των (εκάστοτε) γηπεδούχων, με το οποίο καλείται η ομάδα τους να «τιμήσει» δεόντως «της Ευρώπης την καλύτερη πουτάνα». Οποιος… απροσάρμοστος διανοηθεί να ανοίξει το χρονοντούλαπο και να βγάλει το εν λόγω σαρκαστικό σύνθημα, θα μοιάζει με εκείνους τους άτυχους κινηματογραφικούς ήρωες, οι οποίοι μεταφέρονται ξαφνικά στη σύγχρονη εποχή έχοντας βιώματα αλλοτινών εποχών.

Σημασία εν προκειμένω έχει η συχνότητα. Αυτό το «δύο φορές την τελευταία τριετία» αφαιρεί ένα πολύ ενοχλητικό αγκάθι από το «ερυθρόλευκο πέλμα». Σβήνει («σφουγγάρι», που 'λεγε κι ο Αντώνης Σαμαράς το βράδυ της νίκης του) τις δυσμενείς εντυπώσεις της οκταετίας 1999-2006 στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ενδυναμώνει το μέταλλο της ομάδας. Σε τελική ανάλυση βοηθά τους «ερυθρόλευκους» να κερδίσουν περισσότερους νέους φίλους: ποιος είπε ότι οι μικρές ηλικίες γοητεύονται μόνο από τις «κούπες» του Μαΐου κι όχι από τις σημαντικές ευρωπαϊκές επιτυχίες;

Στο χέρι της διοίκησης του Ολυμπιακού είναι να μην αφήσει το αγκάθι να… επανέλθει. Διότι καλές είναι οι συζητήσεις για τους πρωτεύοντες και δευτερεύοντες στόχους κάθε αγωνιστικής περιόδου, όχι όμως και η προσφυγή στη νοοτροπία της αλεπούς, που όταν δεν έφτανε τα ευρωπαϊκά σταφύλια τα αποκαλούσε κρεμαστάρια.

Μπορώ χωρίς δυσκολία να θυμηθώ (παλιότερα) λόγια που πρόδιδαν προσχώρηση στη λογική της κουτοπόνηρης αλεπούς. Λόγια μελών της διοίκησης των «ερυθρολεύκων», όπως και αρκετών οπαδών. Αν επρόκειτο για κρεμαστάρια, δεν θα κρεμούσαν τα μούτρα τους οι φίλοι του Ολυμπιακού κάθε φορά που η ομάδα αδυνατούσε να φθάσει στους «16», πολλώ δε μάλλον όταν αποτύγχανε να συνεχίσει τουλάχιστον στο ΟΥΕΦΑ. Ούτε θα χαίρονταν τόσο με τις επιτυχίες του 1998, του 2007 και του σήμερα.

Δεν κατανοώ ποιους μπορεί να έπειθε ο ισχυρισμός (της... αλεπούς που λέγαμε)?????? ότι στην Ευρώπη είτε σηκώνεις «κούπα» είτε δεν νοείται διάκριση κι επιτυχία. «Πορείες κάνουν και οι οικοδόμοι», διατεινόταν το κλισέ-σόφισμα. Καλός παραλληλισμός, διότι με «πορείες» οικοδομείται και ανοικοδομείται το προφίλ μιας ομάδας. Ενίοτε και το ταμείο της: κάθε πρόκριση στους «16» αποφέρει γύρω στα 25 εκατομμύρια ευρώ. Δεν ξέρω ποια ελληνική (κι όχι μόνο) ομάδα θα τα σνόμπαρε.

Για λόγους που έχουν επισημανθεί από πολλούς και κατά κόρον, η φετινή ευρωπαϊκή επιτυχία του ελλιπούς, αποδεκατισμένου Ολυμπιακού συνιστά υπέρβαση ολκής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται κι ένας από τους λόγους της φετινής επιτυχίας:

κάτι η περιπέτεια με την πρόσληψη Κετσπάγια, κάτι οι τραυματισμοί και οι δυσβάσταχτες ελλείψεις, κάτι οι μνήμες από το περσινό πάθημα (Ανόρθωση), ο Ολυμπιακός ρίχτηκε στη μάχη των ομίλων με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε υπερδιέγερση. Δίχως κανένα τουπέ –άλλωστε δεν... τον έπαιρνε να διαθέτει τέτοιο, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. Σε παλιότερες εποχές (π.χ. επί Σόλιντ) δεν σπάνιζαν οι υπεραισιόδοξες και επιπόλαιες εκτιμήσεις, ακόμα και εκ μέρους έμπειρων παικτών.

Η αλήθεια είναι ότι και τις δύο τελευταίες προκρίσεις του Ολυμπιακού στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ τις χαρακτήρισε κάποια σημαντική υπέρβαση. Επί Λεμονή η λέξη-κλειδί ήταν «ανατροπή». Δεν ανατράπηκε μόνο το status που ήθελε τον Ολυμπιακό να μη νικά εκτός έδρας. Συνήθισε η ομάδα να ανατρέπει δυσμενείς καταστάσεις: σε Βρέμη και Ρώμη νίκησε, αν και έμεινε πίσω στο σκορ. Στο «Μπερναμπέου» «γύρισε» το παιχνίδι, ασχέτως αν τελικώς ηττήθηκε.

Πρωτίστως ο Ολυμπιακός ανέτρεψε τότε τα δεδομένα που είχε διαμορφώσει η πρεμιέρα: 1-1 με τη Λάτσιο στο άδειο Καραϊσκάκη και «μπηχτές» του τεχνικού διευθυντή Ιβιτς σε βάρος του προπονητή. Μια ωραία ατμόσφαιρα, δηλαδή.

Με αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια, οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού τότε ήταν πολύ πιο «γεμάτες» και συναρπαστικές –δημιουργούσε πολλές ευκαιρίες, πέτυχε 11 γκολ. Ομως ο φετινός Ολυμπιακός δεν είχε το μικρό κι ευέλικτο ρόστερ της εποχής εκείνης. Είχε… περονόσπορο. Γι' αυτόν τον λόγο η φετινή προσπάθεια ήταν περισσότερο συγκινητική.

Κάθε καλή συναυλία αξίζει καλό τέλος και θερμό χειροκρότημα στο encore. Τώρα είναι δουλειά του Κόκκαλη να ενισχύσει την μπάντα. Ο Ζίκο, πάντως, μίλησε. Και ζήτησε...