Ο καλύτερος αμυντικός στην ιστορία του ΟΣΦΠ

Ο Μιχάλης Τσόχος είχε παρατηρήσει πρόσφατα ότι ο Μέλμπεργκ στα δύο πρώτα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είχε κάνει ούτε φάουλ –πράγμα απίστευτο, αν σκεφτείς την ένταση των συγκεκριμένων αγώνων αλλά και το πόσο ο Ολυμπιακός υπέφερε στα συγκεκριμένα παιχνίδια.

Οι επιτυχίες των ομάδων δεν είναι απρόσωπες και δεν ανήκουν σε φανέλες και ψυχές. Η φετινή πρόκριση του Ολυμπιακού ανήκει στον γίγαντα που σφραγίζει τη σεζόν του με την παρουσία του και αλλάζει τη νοοτροπία της ομάδας με το σοβαρό παιχνίδι του. Τον λένε Ολοφ Μέλμπεργκ.

Υπάρχει μια ωραία ιταλική ποδοσφαιρική έκφραση που στα ελληνικά δεν μπορεί να μεταφραστεί και όταν μιλάμε για χαρακτηριστικά και προσωπικότητα ποδοσφαιριστών τη βρίσκω εξαιρετική. Είναι η έκφραση «fa reparto da solo».

Οι Ιταλοί τη χρησιμοποιούν όταν θέλουν να καταδείξουν πόσο σημαντική είναι τακτικά η εμφάνιση ενός ποδοσφαιριστή, πόσο δηλαδή αυτός ανεβάζει το επίπεδο της ομάδας χάρη στην παρουσία του, που μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να είναι και πιο σημαντική από το παιχνίδι του.

Η λέξη «reparto» σημαίνει «τομέας» ή και «τμήμα». Πρόκειται για λέξη πολύ συνηθισμένη στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, στον στρατό, εκεί δηλαδή όπου όντως υπάρχει ανάγκη να καταδειχθούν διαφορές και να γίνει φανερό ότι δεν είναι όλα ίδια.

Ομως ας μην το μπερδέψουμε το πράγμα. Οταν οι Ιταλοί λένε ότι ένας ποδοσφαιριστής «fa repartο», δεν εννοούν απλώς ότι ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, αλλά υποστηρίζουν (έστω και με μια μικρή δόση άγιας υπερβολής) ότι αναλαμβάνει ως έχων ειδικότητα έναν πολύ ιδιαίτερο τομέα ευθύνης και ότι είναι η δική του παρουσία αυτή που επιτρέπει στη γραμμή που αγωνίζεται να γίνεται καλύτερη.

Συχνά η έκφραση συνοδεύει κυνηγούς που παίζουν μόνοι στη γραμμή της επίθεσης και παρ' όλα αυτά κρατούν πίσω τρεις και τέσσερις αμυντικούς. Οι Ιταλοί, που πιστεύουν ότι η άμυνα είναι συνολική δουλειά, σπανίως τη χρησιμοποιούν για αμυντικούς που δεν λέγονται Νέστα ή Καναβάρο. Στην Ελλάδα η συγκεκριμένη έκφραση ταιριάζει γάντι στον Ολοφ Μέλμπεργκ, που «fa reparto da solo».

Σφραγίδα

Η πρόκριση του Ολυμπιακού στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ έχει τη σφραγίδα του υπέροχου αυτού αμυντικού, που όταν σταματήσει να αγωνίζεται θα μας προβληματίσει σοβαρά για το αν είναι ο κορυφαίος αμυντικός στην ιστορία του Ολυμπιακού, γεγονός που σιγά σιγά αρχίζω να πιστεύω.

Για τη σημαντικότητα της μεταγραφής του Σουηδού είχα γράψει ήδη το περασμένο καλοκαίρι, όταν και επισήμανα ότι είναι μια από τις καλύτερες μεταγραφές που έχει κάνει ο Σωκράτης Κόκκαλης στο διάστημα που βρίσκεται στον Ολυμπιακό. Τότε έγραφα ότι η σημαντικότητα της απόκτησης του Μέλμπεργκ είναι τεράστια, διότι δείχνει ότι ο πρωταθλητής μπαίνει σε μια φάση ωριμότητας, δηλαδή ασχολείται επιτέλους σοβαρά με τα αληθινά του προβλήματα.

Ο Ολυμπιακός είχε ένα πρόβλημα άμυνας, ακόμα και πέρυσι που είχε δεχτεί τα λιγότερα γκολ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Ας με συγχωρήσουν οι λάτρεις της μοντέρνας ποδοσφαιρικής παραφιλολογίας, αλλά εγώ πιστεύω ότι πριν μιλήσουμε για αμυντικές και επιθετικές λειτουργίες είναι πάντα χρήσιμο να κοιτάζουμε τους ποδοσφαιριστές. Ενα πρόβλημα το λύνεις πρώτα από όλα αν έχεις καλούς τέτοιους.

Εφαρμογή

Φυσικά και ήξερα, όπως υποθέτω και όλοι, ότι ο Μέλμπεργκ είναι καλός αμυντικός: το αποδεικνύουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, 258 ματς στην Πρέμιερ Λιγκ, εκατό περίπου στο ισπανικό πρωτάθλημα και στην εθνική Σουηδίας και μια χρονιά στην άμυνα της Γιούβε, που από αμυντικούς ξέρει.

Ομως αυτό που εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ είναι πόσο πολύ θα βοηθούσε συνολικά την ομάδα του Ολυμπιακού να κατανοήσει την ίδια την αξία της άμυνας, μια δηλαδή σχεδόν ξεχασμένη από τον πρωταθλητή ποδοσφαιρική αρετή.

Ο Μέλμπεργκ θα αξιολογηθεί κάποτε ίσως ως ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός του Ολυμπιακού, διότι σε μια αληθινά δύσκολη χρονιά θύμισε στην ομάδα πράγματα που δεν αξιολογούνταν από την ίδια ως τόσο σημαντικά, όπως η προσήλωση, η συγκέντρωση, η πίστη, η προσοχή, η εγρήγορση. Ολα αυτά, σας διαβεβαιώνω, μετράνε πολύ περισσότερο από την όποια εφαρμογή του 4-2-3-1, για την οποία μάθαμε να μιλάμε ξεχνώντας τα αληθινά σημαντικά.

Τομεάρχης

Αν, ντε και καλά, ήθελα να μεταφράσω στα ελληνικά το «fa reparto da solo», ώστε να αποδώσω ένα μικρό φόρο τιμής στο παιχνίδι του καταπληκτικού επαγγελματία Σουηδού, θα 'λεγα αυθαιρετώντας ότι ο Μέλμπεργκ είναι «τομεάρχης», είναι δηλαδή η περίπτωση του ποδοσφαιριστή που αναλαμβάνει με τη στιβαρή του παρουσία και τη σιγουριά που εμπνέει στους συμπαίκτες του το βάρος της αποστολής.

Το ξεχωριστό στην περίπτωσή του είναι ότι ο Σουηδός δεν το κάνει αυτό κατευθύνοντας τους συμπαίκτες του, αλλά πρωτοστατώντας στο γήπεδο. Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα ότι ο Μέλμπεργκ στην Ελλάδα θα συμπεριφερόταν όπως πολλοί διάσημοι ποδοσφαιριστές που όταν ήρθαν εδώ στα 32 τους ξεχώριζαν κάνοντας χρήσιμες υποδείξεις στους συμπαίκτες τους: περίμενα π.χ. ότι ο Σουηδός θα κατηχήσει τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, όπως κάποτε ο Σόουζα τον Αγγελο Μπασινά.

Αυτό που βλέπω είναι κάτι σπουδαιότερο: ο Μέλμπεργκ πέφτει στη μάχη πρώτος και τους υποχρεώνει όλους να δείξουν την ίδια σοβαρότητα και την ίδια προσήλωση. Νομίζω ότι βλέποντάς τον να παίζει, αν είσαι συμπαίκτης του στην άμυνα, ντρέπεσαι να χαλαρώσεις ή να αρχίσεις τις επιπολαιότητες.

Καταλαβαίνεις ότι η κατάσταση είναι πάντα πολύ σοβαρή. Οχι τυχαία, ο Ολυμπιακός πλήρωσε στο Βέλγιο το μοναδικό λάθος του Σουηδού σε έξι ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για το σύνολο των συμπαικτών του ο αυστηρός «τομεάρχης» Μέλμπεργκ αποκλείεται να κάνει ένα λάθος, γι' αυτό και κανείς δεν το κάλυψε. Συνέβαινε και με έναν άλλον που «faceva reparto»: τον αλάνθαστο Φράνκο Μπαρέζι.

Ελειπε

Η φετινή πρόκριση του Ολυμπιακού στους «16» έχει την υπογραφή ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή που από τον πρωταθλητή έλειπε. Οχι μόνο πέρυσι, αλλά από τα προηγούμενα ογδόντα χρόνια της ιστορίας του…

Δυο μαθήματα

Από κάποιες απλές δηλώσεις καταλαβαίνεις τις διαφορές των αντιλήψεων: το ποδόσφαιρο είναι παντού τα ίδιο, αλλά τα μυαλά των ανθρώπων ολότελα διαφορετικά.

«Είμαι απογοητευμένος με αυτό που έκανε ο Αρσέν Βενγκέρ. Είναι Τσάμπιονς Λιγκ, μία από τις σημαντικότερες διοργανώσεις στον κόσμο και έπαιξε με παίκτες του νηπιαγωγείου. Οι κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ το επιτρέπουν αυτό, αλλά εγώ δεν μπορώ να το σεβαστώ. Πρέπει να σεβόμαστε λίγο περισσότερο το Τσάμπιονς Λιγκ», δήλωσε ο Ματίας Ζάμερ, κάτοχος της «Χρυσής Μπάλας» και σήμερα γενικός διευθυντής της γερμανικής ομοσπονδίας.

Θα 'λεγα ότι η δήλωση δεν είναι απλώς άδικη για τον Βενγκέρ, που στο Καραϊσκάκη δεν δώρισε την πρόκριση στον Ολυμπιακό, αλλά είναι πολύ περισσότερο κακόβουλη. Κυρίως διότι ο Ζάμερ βλέπει το πράγμα τελείως φορμαλιστικά, ως καλός Γερμανός δηλαδή και επιπλέον και ως παράγοντας. Και αντί να πει συγχαρητήρια στον Βενγκέρ για την επιλογή του να δίνει ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες του βάζει και χέρι!

Εχω μεγάλες αμφιβολίες αν ο Γερμανός είδε το ματς. Αν το έβλεπε, θα έλεγε στον Αλσατό ένα μπράβο, όχι τόσο για την απόφασή του να χρησιμοποιήσει μικρούς προστατεύοντας τους βασικούς του από θλάσεις και υπερκόπωση, όσο για το πώς τους χρησιμοποίησε.

Η Αρσεναλ, που έπαιξε στο Καραϊσκάκη έστω και με αυτή την baby ενδεκάδα, είχε συμπεριφορά μεγάλης ομάδας που πιστεύω πως πολλοί (και ο Ζάμερ) θα έπρεπε να ζηλεύουν. Ο Βενγκέρ δεν υποτίμησε τον αγώνα παρουσιάζοντας μια ομάδα έτοιμη να παίξει αντιποδόσφαιρο ή τεμπέλα και βαρετή, όπως οι πιο πολλές ομάδες που αγωνίζονται σε ματς βαθμολογικά αδιάφορα, αλλά ένα σύνολο με τακτική παιδεία, όρεξη, θέληση και διάθεση.

Πριν ο Ζάμερ πει μια κουταμάρα, θα 'πρεπε να σκεφτεί πόσοι προπονητές έχουν το κουράγιο να μαθαίνουν στους πιτσιρίκους ότι η εφαρμογή του σχεδίου είναι σημαντικότερη από τη νίκη και την ήττα. Στην πραγματικότητα η Αρσεναλ έδωσε φέτος δυο μαθήματα στο ελληνικό κοινό. Το ένα ήταν ότι έδειξε πώς πρέπει να παίζεις για να κερδίζεις ευχαριστώντας τον κόσμο σου και το δεύτερο πώς κερδίζεις ακόμα κι αν χάνεις ένα ματς…

Ο εν Αθήναις

Νόμιζα ότι ο πιτσιρίκος από τη Νιγηρία με το (γαστρονομικό) επίθετο Σαλάμι, που ο Ολυμπιακός δοκιμάζει, είναι ανακάλυψη του Δημήτρη Μπαρμπαλιά. Δεν ισχύει, μολονότι ο Μπαρμπαλιάς τον έχει δει να αγωνίζεται για 17 λεπτά (πριν δηλαδή αποβληθεί) σε ένα ματς του Μουντιάλ των Ελπίδων.

Η είδηση είναι ότι τον Σαλάμι τον έφερε ο Πίνι Ζάχαβι και η κίνηση αποτελεί πρόκριμα για αγορά γνωστού παίκτη από τον συγκεκριμένο μάνατζερ τον Ιανουάριο!

Του έχουμε άλλωστε και υποχρέωση, αφού μας έφερε λεφτά από τον Μπελούτσι. Αυτό εξηγεί και γιατί ο Φάνης Κλωνόπουλος, ο εν Αθήναις συνεργάτης του Πίνι, ήταν την Κυριακή στον Ρέμο μέσα στην τρελή χαρά. (Κυριακή να πηγαίνετε στο «Διογένης»: είναι πιο ωραία και μπορείτε να μάθετε κι ένα σωρό για μεταγραφές…)