Ανεση (Φάληρο), αστοχία (Καβάλα), ανασφάλεια (ΟΑΚΑ)

Αυτές κι αν ήταν ειδήσεις! Πρώτη: ο Ζίκο είχε την πολυτέλεια να πραγματοποιήσει δύο αλλαγές στο 71' και -άκουσον, άκουσον- καμία δεν ήταν αναγκαστική. Κάτι σαν χριστουγεννιάτικα δώρα φαντάζουν, τούτες τις ημέρες, οι επιστροφές αποθεραπευθέντων στον Ολυμπιακό.

Εντυπωσιακή είδηση δεύτερη: τρία δοκάρια και άλλες τρεις κλασικές ευκαιρίες σε ένα μόνο εικοσάλεπτο (το πρώτο της επανάληψης στην Καβάλα) δεν είναι ό,τι ακριβώς περιμένει κανείς από το αγωνιστικό στυλ του ΠΑΟΚ. Χώρια οι άλλες ευκαιρίες του στο υπόλοιπο του αγώνα. Και να σκεφθεί κανείς πως άλλου… «δικέφαλου αετού» ο ύμνος -συχνά και η συνήθεια- παραπέμπει σε σπάσιμο δοκαριών…

Για να χαρακτηριστεί η γενική αγωνιστική φυσιογνωμία του ΠΑΟΚ έχουν επιστρατευθεί κατά καιρούς οι… μισές ελληνικές λέξεις που έχουν πρώτο συνθετικό το «δυσ»: δυσκοίλιος, δύστοκος κ.λπ. Χθες πάντως είχε την τιμητική του το «άλφα» της αστοχίας. Κι όλα αυτά απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα, της οποίας ο τερματοφύλακας (Κάλατς) χθες έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να διατηρηθεί το αήττητο κόντρα σε έναν ακόμη μεγάλο αντίπαλο. Ισοπαλίες με Ολυμπιακό (στο Φάληρο, μάλιστα), ΠΑΟ, ΠΑΟΚ και νίκη με ΑΕΚ. Εξοχος απολογισμός.

Το ματς στο Φάληρο δεν προσφέρεται για πολλές επισημάνσεις. Οταν η κερκίδα υποδέχεται ένα γκολ (το τρίτο) με διάθεση να χλευάσει την ασυνεννοησία ανάμεσα στον διαιτητή και τον βοηθό του, έχουμε το ορισμό της άνεσης. Πώς τον είπε ο Ζίκο; «Φοβόμουν μήπως παρουσιαστούμε χαλαροί στον συγκεκριμένο αγώνα».

Ε, καλά, δεν αποδείχθηκε και υπερβολικός ο φόβος του. Κάποια ραθυμία χαρακτήρισε τις κινήσεις των «ερυθρολεύκων», αλλά αυτό ήταν εν πολλοίς λογικό. Λίγη αποφόρτιση συνηθίζεται έπειτα από ένα σερί σοβαρότατων αγωνιστικών υποχρεώσεων. Χθες ωθούσε προς τα εκεί και η μεγάλη διαφορά δυναμικότητας. Η όλη εικόνα του Πανθρακικού , εξηγεί το τόσο μεγάλο βαθμολογικό χάλι της ομάδας.

Αν στο Φάληρο η λέξη-κωδικός ήταν «άνεση» και στην Καβάλα «αστοχία», στο ΟΑΚΑ ταίριαζαν άλλα: ανασφάλεια, άγχος, αναστάτωση. Αναμπουμπούλα κι αναστάτωση στην κερκίδα, άγχος κι ανασφάλεια παντού: στο γήπεδο, αλλά και στα σενάρια για τις διοικητικές-οικονομικές προοπτικές.

Επί του αγωνιστικού σκέλους, χαρακτηριστική ήταν η κάκιστη αμυντική συμπεριφορά της «Ενωσης», αλλά –κάτι σημαντικότερο– και το «μπλοκάρισμα» στη λειτουργία της ομάδας εξαιτίας ενός γκολ. Διάβολε, ο υποδεέστερος Λεβαδειακός μείωσε σε 2-1 κι εμφανίστηκαν στις τάξεις των γηπεδούχων σοβαρότατες αρρυθμίες, αν όχι και σημάδια πανικού.

Στα θετικά, το εξαιρετικό γκολ του Ταχτσίδη και η συνολική εμφάνιση του –σταθερότατου, εσχάτως– Μαντούκα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι το σύνδρομο βάναυσης υποτίμησης –αν όχι και απαξίωσης– του έμψυχου υλικού της ΑΕΚ, ένα σύνδρομο το οποίο περιβάλλει την ομάδα για λόγους που έχουμε κατά καιρούς επισημάνει, από σήμερα ίσως θέσει κάποιον στο… ειδικό του στόχαστρο: τον Μαϊστόροβιτς. Χθες ήταν όντως κακός. Σε μια ομάδα στην οποία κατά καιρούς έχουν βγει άχρηστοι, ο Μαντούκα κι ο Σκόκο (!), ίσως χρειάζεται να πούμε «Κουράγιο, Ντάνιελ»…