Τα κουσούρια της δεκαετίας

Όλοι έχουμε ένα μικρό ρολόι φυλαγμένο καλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Εκεί φυλάμε τις αναμνήσεις μας και όσο περνάνε τα χρόνια τις φιλτράρουμε και τις διαμορφώνουμε ανάλογα με τα δεδομένα της εποχής.

Κάντε μια προσπάθεια να γυρίσετε αυτό το ρολόι δέκα χρονιά πίσω. Μια ολόκληρή δεκαετία φτάνει στο τέλος της και πολλά από τα πράγματα που μας απασχολούσαν τότε, τώρα ούτε καν τα θυμόμαστε ή τουλάχιστον μας έχουν παρουσιαστεί με εντελώς νέα μορφή.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Τι γινόταν στην Ελλάδα στις αρχές του 2000; Σαν χώρα είχαμε κάποιες φοβίες να ξεπεράσουμε που μας είχαν μείνει σαν κουσούρια από τα τέλη του ’99. Εκείνες τις ημέρες το μεγάλο θέμα ήταν το μεγάλο μπαμ στο χρηματιστήριο. Περιουσίες χάθηκαν, σπίτια έκλεισαν, οικογένειες θρήνησαν τις χαμένες τους μετοχές. «Έχω μια πληροφορία ότι αυτό το περίπτερο που πουλάει και κουλούρια έχει μέλλον, επένδυσε όλα τα λεφτά σου πάνω του». Και έτσι κάποιος επένδυε την περιουσία του στα κουλούρια και στο τέλος δεν του έμενε ούτε σουσάμι για να πετάει στα περιστέρια όταν έμεινε άστεγος.

Άλλα το ξεπεράσαμε αυτό το πρόβλημα. Δεν έχουμε λεφτά; Κανένα πρόβλημα! Θα δανειστούμε από αυτή την καινούργια πρωτοποριακή κίνηση των τραπεζών να μας δίνουν μικρές καρτούλες και να σηκώνουμε χρήματα από τα ATM χωρίς στην πραγματικότητα να έχουμε ούτε τσακιστή δεκάρα στην τσέπη μας.

Θυμάστε; Αυτό κάναμε στις αρχές τις δεκαετίας. Δανειζόμασταν, δανειζόμασταν, δανειζόμασταν, χωρίς για μια στιγμή να σκεφτούμε ότι θα έρθει κάποιος κάποια στιγμή και θα μας ζητήσει τα λεφτά πίσω. Έτσι ξαναδανειστήκαμε για να πληρώσουμε αυτά που ήδη χρωστάγαμε. Αλλά δεν μας ένοιαζε γιατί είχαμε τουλάχιστον λεφτά για να ψωνίσουμε δώρα τα Χριστούγεννα! Πως; Μα φυσικά με δανεικά από τη φίλη μας την τράπεζα.

Και εκεί που νομίζαμε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερο ήρθε το ευρώ. Το θυμάστε; Ήταν Γενάρης του 2002 όταν επιδεικνύαμε ο ένας στον άλλο τα «ολόφρεσκα» χαρτονομίσματα μας. Και ξαφνικά ενώ για τσιγάρα και εφημερίδα ήθελες ένα χιλιάρικο λίγα χρόνια μετά θέλεις σχεδόν δυο χιλιάρικα; Μήπως μας έπιασαν κορόιδα; Όχι, όχι μην ανησυχείτε όλα πάνε καλά.

Αυτοί που δεν τα πάνε καλά ήταν αυτοί που ξύπνησαν ένα πρωί του Σεπτέμβρη του 2001 για να πάνε στους δίδυμους πύργους. Αυτά τα ωραία ψηλά κτίρια που βλέπαμε στις ταινίες, οι περισσότεροι δεν ξαναβγήκαν από εκεί ή για να το κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακό πήδηξαν από τον 85ο όροφο. Θυμάστε πόσο τρομοκρατημένος ήταν ο κόσμος στην Αμερική; Του βλέπαμε στην τηλεόραση και λέγαμε μακριά από εμάς. Βέβαια παραλίγο να φτάσει και κοντά σε εμάς αλλά ευτυχώς για τους Έλληνες ο Γιωργάκης ο Μπους δεν είδε κανένας όνειρο ότι οι αθηναίοι κρύβουν πυρηνικά σε αυτές τις υπόγειες στοές που έσκαβαν για χρόνια.

Αυτές οι υπόγειες στοές έγιναν τελικά το Μετρό. Όλοι νόμιζαν ότι το πρόβλημα με την κίνηση στους δρόμους θα λυνόταν μονομιάς. Τώρα που έχουν περάσει τα χρονιά μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι είναι πιο πιθανό να φτάσει έλληνας αστροναύτης στον Άρη παρά να δούμε λύση για την κίνηση. «Για πες μας Έλληνα Αστροναύτη βλέπεις το Σινικό τείχος από το διάστημα».

Δεν ξέρω για εσάς αλλά για μένα η καλύτερη απασχόληση στις αρχές της δεκαετίας ήταν τα reality. Τα Big Brother, τα Fame story, τα Bar, οι Φάρμες και όλα αυτά τα παιχνίδια που αποδείκνυαν με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι αν θέλουμε να είμαστε ηλίθιοι το καταφέρνουμε πολύ καλά. Γιατί μόνο ηλίθιοι μπορούμε να χαρακτηριστούμε όταν μαζευόμασταν γύρω από το τραπέζι την ώρα της αλλαγής του χρόνου για να δούμε ποιος θα είναι ο νικητής του Big Brother.

Είμαστε ηλίθιοι λοιπόν. Κερδίσαμε κάτι από αυτό; Γιατί συνήθως οι ηλίθιοι και οι βλάκες πάνε μπροστά. Ούτε αυτό καταφέραμε. Γιατί δεν είχαμε καταλάβει το μέγεθός της ηλιθιότητας μας. Και όχι μόνο αυτό αλλά νομίζαμε ότι ήμασταν και έξυπνοι. Κάνοντας ένα μίνι –απολογισμό της δεκαετίας μπορούμε να δούμε ότι μάλλον μας είχαν καταλάβει. Και μας κορόιδεψα. Και τώρα καθόμαστε μπροστά από την αναπαυτική πολυθρόνα μας (που την ξεχρεώνουμε ακόμα με δόσεις) χαζεύουμε τηλεόραση στην 40αρα οθόνη μας και με ένα αποβλακωμένο βλέμμα.

Τι μας άφησε λοιπόν αυτή η δεκαετία; Κουσούρια…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com