Πέντε πράγματα που κατάλαβα από αυτή την αγωνιστική

Το Σαββατοκύριακο ολοκληρώθηκε ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος με εμφατικό τρόπο. Η 15η ήταν η παραγωγικότερη αγωνιστική, αλλά δεν ήταν και εκείνη με τα περισσότερα εισιτήρια, αφού για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει στο πρόγραμμα να υπάρχει ένα τουλάχιστον ντέρμπι. Επίσης, να είναι σχετικά καλός ο καιρός, το αποτέλεσμα να έχει σημασία και για τους δύο αντιπάλους και βέβαια, το παιχνίδι να γίνεται σε κάποιο από τα τρία γήπεδα. Τούμπα, ΟΑΚΑ, «Γ. Καραϊσκάκης». Η τελευταία αγωνιστική, όπως πολλοί περίμεναν, έφερε την αλλαγή στην κορυφή και είχε αρκετές ανακατατάξεις στη βαθμολογία, κάτω από τους δύο πρώτους.

Η διαφορά δυναμικότητας των δύο μεγάλων με τους υπόλοιπους έχει παγιωθεί και μία προσεκτικότερη μελέτη του πρωταθλήματος και της δυναμικής των ομάδων ίσως μας πείσει να επανεξετάσουμε την αναγκαιότητα ενός πρωταθλήματος με 16 ομάδες. Λιγότερες ομάδες μπορεί να μην ικανοποιούν «ψηφοθηρικούς» λόγους, αλλά σίγουρα θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα, αν παράλληλα υπάρξει και μία καλύτερη ανακατανομή τηλεοπτικού χρήματος και γίνει διεξοδικότερος ο έλεγχος της οικονομικής κατάστασης των ομάδων.

Υποθέτω ότι αν όντως θέλουμε να έχουμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, η συμμετοχή στη Σου Λι –Σούπερ Λίγκα στα ελληνικά– θα πρέπει να γίνεται με ορισμένες προϋποθέσεις (γήπεδο, ισολογισμοί, μπάτζετ, αριθμός εισιτηρίων, εγκαταστάσεις κ.ά.). Για να συμβεί κάτι τέτοιο σε μία πενταετία από σήμερα, ας πούμε, θα πρέπει η σοβαρή κουβέντα και έρευνα να ξεκινήσει τώρα. Δεν το πιστεύω ότι θα γίνει, αλλά στις γιορτές, γενικά, οι άνθρωποι κάνουν όνειρα. Από τα πέντε πράγματα που κατάλαβα αυτή την αγωνιστική το πρώτο αφορά την ΑΕΚ και νομίζω ότι το έχουν καταλάβει όλοι.

Η φθορά και τα προβλήματα που ξεπηδούν από τη διοικητική εκκρεμότητα είναι τόσο μεγάλα που, επί της ουσίας, νεκρώνουν την οποιαδήποτε αγωνιστική δραστηριότητα. Είναι ανώφελο πλέον να κάνει κριτική κάποιος στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας, αφού όλα είναι μετέωρα, οι ποδοσφαιριστές είναι απλήρωτοι, η συνοχή της ομάδας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και είναι συνακόλουθο να μην υπάρχει καμία, μα καμία διάθεση για να διεκδικήσει κάτι. Οτιδήποτε. Τέλος πρώτου γύρου με αρνητικό συντελεστή για την ΑΕΚ δεν θυμάμαι άλλη φορά. Το δεύτερο που κατάλαβα αφορά την πολύ περιορισμένη προβλεψιμότητα των αποτελεσμάτων στα παιχνίδια ανάμεσα στις περισσότερες ομάδες που κινούνται από την 4η μέχρι και την 11η θέση.

Εκεί τα πράγματα φαίνεται ότι κινούνται σε ένα πιο ισορροπημένο επίπεδο και οι ομάδες συχνά μπορούν να κάνουν βαθμολογικά άλματα με δύο νίκες ή να χάσουν αρκετές θέσεις με δύο ήττες. Από τις ομάδες που κινούνται μέσα σε αυτό το βαθμολογικό εύρος να σημειώσω τη σχετική σταθερότητα της Καβάλας. Ενα τρίτο στοιχείο έχει να κάνει με τα γκολ. Πιθανόν να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι η πλειονότητα των τερμάτων που σημειώνονται οφείλεται πολύ περισσότερο στα λάθη των αμυντικών παρά στην ικανότητα των επιθετικών.

Ισως γιατί οι άμυνες στην Ελλάδα βασίζονται περισσότερο στη δύναμη και λιγότερο στην τεχνική κατάρτιση. Απόδειξη ότι η παρουσία του Μέλμπεργκ ξεχωρίζει όχι μόνο στην άμυνα του Ολυμπιακού, αλλά σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Το τέταρτο στοιχείο που κατάλαβα αυτή την αγωνιστική είναι ότι αν δεν ερχόταν κανονικά, στον Ολυμπιακό θα ζητούσαν την υποχρεωτική της διεξαγωγή νωρίτερα, εφόσον ύστερα από αυτήν οι παίκτες θα έπαιρναν το ρεπό των εννέα ημερών. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας είναι εμφανώς κουρασμένοι –και δικαιολογημένα– αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μία τόσο μεγάλη άδεια θα λειτουργήσει θετικά και κυρίως αν θα προλάβουν οι ποδοσφαιριστές να ξαναμπούν σε αγωνιστικό ρυθμό.

Το πέμπτο στοιχείο που κατάλαβα αυτή την αγωνιστική αφορά τον προπονητή του ΠΑΟ, Νίκο Νιόπλια. Μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος προπονητής που κάθισε σε ελληνικό πάγκο ή μπορεί να είναι ένας προπονητής της σειράς. Αυτό θα το δούμε. Εκείνο, όμως, που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι στα τρία παιχνίδια που κοουτσάρει έχει κάνει το «λογικό» ποδοσφαιρικά, πράγμα που έχει αλλάξει το πρόσωπο της ομάδας του. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι μία παρήγορη ένδειξη.

Μετά την αποτυχία της Κοπεγχάγης

Χρόνια τώρα διάφορα think tanks, οικονομολόγοι και ειδικευμένοι επιστήμονες στη μελέτη του πληθυσμού μάς προειδοποιούν ότι ο πληθυσμός της Γης αυξάνεται με ρυθμό που δεν μπορεί να αντέξει η ανθρωπότητα. Μία προειδοποίηση που θρέφει εφιάλτες, καθώς από το καλοκαίρι του 2006 ο γήινος πληθυσμός έχει ξεπεράσει τα 6,5 δισ. και κινείται με ταχύτητα προς τα 7 δισ. Ο ΟΗΕ προβλέπει ότι αυτός ο αριθμός θα έχει φτάσει στα 9,1 δισεκατομμύρια έως το 2050, ενώ ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι περίπου 75 εκατομμύρια άνθρωποι τον χρόνο.

Πέρυσι η παγκόσμια σοδειά των σιτηρών ήταν ελλειμματική κατά 68 εκατομμύρια τόνους. Είναι η όγδοη χρονιά μέσα στα εννιά τελευταία χρόνια που η παραγωγή δεν θα επαρκεί για να καλύψει τη ζήτηση. Ο Λέστερ Μπράουν, πρόεδρος του ινστιτούτου Earth Policy, υπολογίζει ότι τα φετινά παγκόσμια αποθέματα σιτηρών θα επαρκούν για 53 ημέρες κατανάλωσης. Πρόκειται για το χαμηλότερο επίπεδο από το 1956, όταν είχαν πέσει στις 56 ημέρες. Παρά τη συνεχή αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων λόγω της προόδου των επιστημών και της τεχνολογίας, οι αναπτυσσόμενες χώρες εξακολουθούσαν να έχουν 815 εκατομμύρια πεινασμένους ανθρώπους το 2002 –μόλις 9 εκατομμύρια λιγότερους από ό,τι το 1990, σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ.

Μάλιστα, μεταξύ 1997 και 2002 ο πληθυσμός των πεινασμένων αυξήθηκε. Το ινστιτούτο Worldwatch βλέπει κάποιους παράγοντες που θα ανακόψουν την πληθυσμιακή αύξηση: οι κλιματικές μεταβολές, η μείωση των πόρων, η πτώση της ποιότητας ζωής. H παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου αναμένεται να φτάσει στην κορύφωσή της μέσα σε 15 χρόνια. Το πόσιμο νερό σε μερικές περιοχές είναι ήδη λιγοστό. Οι οικισμοί καταπίνουν γοργά την αρόσιμη γη. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα διώξουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις παράκτιες περιοχές. Το Μαϊάμι, η Νέα Υόρκη και άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου «θα πάψουν πια να υπάρχουν με τη σημερινή τους μορφή».

Ενας τρόπος να αυξηθούν τα διαθέσιμα τρόφιμα θα ήταν η αλλαγή των διατροφικών συνηθειών μας. Αν τρώγαμε περισσότερα σιτηρά και λαχανικά και λιγότερο κρέας, η γη θα μπορούσε να θρέψει άλλο ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους. Αν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο έτρωγαν όσο τρώνε στις πλούσιες χώρες, ο πλανήτης μας θα μπορούσε να συντηρήσει μόνο 1,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους –και όχι 6,5 δισεκατομμύρια που είναι ο πληθυσμός του– ενώ είναι αμφίβολο αν οι πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων θα περιορίσουν τον γήινο πληθυσμό.

Οι πλούσιες χώρες (έγινε φανερό και στην Κοπεγχάγη) αδιαφορούν τελείως για τις φτωχότερες, οι οποίες τελικά είναι εκείνες που θα υποστούν τις πιο βαριές συνέπειες και θα πληρώσουν το μεγαλύτερο τίμημα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με στοιχεία της Unicef, 31.000 μωρά τον χρόνο πεθαίνουν στη Μαδαγασκάρη και 8 μητέρες τη μέρα εξαιτίας της έλλειψης τροφίμων και των κλιματικών αλλαγών, οι συνέπειες των οποίων επηρέασαν τις καλλιέργειες. Περισσότερα από 200.000 παιδιά είναι θύματα υποσιτισμού ενώ τα σχολεία και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν και η διαφθορά είναι τεράστια.

Στον Βορρά της χώρας οι άνθρωποι βασανίζονται από τρομερούς κυκλώνες ενώ στον Νότο από την ξηρασία. Επειδή τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι πολύ συχνά, οι αγρότες δεν μπορούν να καλλιεργήσουν τίποτε και για να επιζήσουν κόβουν δεντρα από τα δάση για να πουλήσουν τα ξύλα και να ζήσουν. Και όσο περιορίζονται τα δάση τόσο μεγαλώνει η ξηρασία και ο κύκλος γίνεται επαναλαμβανόμενος. Αν υποθέσουμε ότι οι αριθμοί τα λένε όλα, κάθε Αφρικανός παράγει 0,3 τόνους διοξειδίου του άνθρακα τον χρόνο, έναντι 20 που παράγει κάθε Αμερικανός, ενδεικτικά. Αραγε, πόσοι ηγέτες μεγάλων χωρών άκουσαν τον εκπρόσωπο της Μαδαγασκάρης στην Κοπεγχάγη;