Όταν αλλάζουν οι καιροί και οι κούπες χέρια!

Η έκφραση του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στο τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη εξέφραζε απόλυτα την ψυχολογία εκατομμυρίων φιλάθλων του Ολυμπιακού, εκείνη τη στιγμή. 66-64 κι έμεναν δευτερόλεπτα! Το σκηνικό φαινόταν να επαναλαμβάνεται και στη συνείδηση ακόμη και του πιο φανατικού οπαδού των «ερυθρολεύκων», νομίζω πως η εξήγηση ήταν εύκαιρη. Μία ομάδα, φτιαγμένη να παίρνει τίτλους άφηνε και την τελευταία της πνοή, μήπως και γυρίσει ακόμη ένα παιχνίδι! Μπασκετικά, ο Πρωταθλητής Ευρώπης έμοιαζε να είναι απροπόνητος, χωρίς τακτική, με κακή ψυχολογία. Και όλα αυτά δεν είναι μομφή για τον σπουδαίο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Κάθε αυτοκρατορία έχει και την παρακμή της και φέτος είναι προφανές, πως οι «πράσινοι» δεν είναι καλά.

Στον τελικό έπαιξαν σαν να μαζεύτηκαν μισή ώρα πριν τον αγώνα. Πολλά σουτ, ορισμένα εξ αυτών βεβιασμένα, ατομικές ενέργειες, χωρίς κανένα στοιχείο ομαδικότητας. Δεν έπαιζε ποτέ έτσι το «τριφύλλι». Κι όμως, αυτόν τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός, που είναι πολύ πιο σοβαρός και με καλύτερη ψυχολογία φέτος, έφτυσε αίμα να τον κερδίσει και να του πάρει έναν τίτλο, μετά από οκτώ χρόνια. Η βασική αιτία, που οι Πειραιώτες δεν κέρδισαν με είκοσι πόντους τον τελικό Κυπέλλου, αφορά τη φανέλα που έχει «κτίσει» ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια με τις σερί επιτυχίες.

Τα τρόπαια αυτά τού έδωσαν τη δυναμική να φθάσει την τελική κρίση του ματς στα πέντε δευτερόλεπτα. Απέναντι, μία ομάδα μαθημένη να χάνει σε τελικούς, χρειάστηκε και τύχη για να πάρει ένα δικό της ματς, κόντρα σ΄ένα μονοδιάστατο σύνολο. Ναι μεν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έχουν δώσει πολλά χρήματα για την ενίσχυση του ρόστερ, αλλά ακόμη μαθαίνουν. Είναι, σαφώς, ικανοί για μεγάλα πράγματα, όμως βρίσκονται ακόμη στην αρχή. Μεγάλη μου απορία, τέλος, αποτελεί τι ακριβώς λέει σε ορισμένα τάιμ άουτ ο Παναγιώτης Γιαννάκης στους παίκτες του! Έχει επαναληφθεί και σε προηγούμενα μεγάλα παιχνίδια, να καλεί τάιμ άουτ και στην επαναφορά οι παίκτες του να χάνουν την μπάλα! Ίσως και να είναι τυχαίο…

Παρόμοια στοιχεία παρουσιάζει ο «ποδοσφαιρικός» Ολυμπιακός! Φέτος βιώνει την απόλυτη τραγωδία: να μην έχει παίκτες του επιπέδου που διέθετε, να έχει απουσίες, ν΄απουσιάζει μόνιμη λύση προπονητή κι όμως να είναι στο –2 από την κορυφή και τον τίτλο. Κι εδώ είναι η ομοιότητα! Ακόμη και τώρα οι «ερυθρόλευκοι» είναι μέσα σ΄έναν στόχο, που κανονικά θα έπρεπε να έχει χαθεί, διότι δεν τον αξίζουν αγωνιστικά (πώς να το κάνουμε!). Τα τόσα χρόνια σερί πρωταθλημάτων, όμως, έχουν δημιουργήσει τη δυναμική να είναι σ΄αυτήν τη θέση ο Ολυμπιακός. Να μπαίνει, δηλαδή, στην Τρίπολη και να κερδίζει με 2-0 στο 10ο λεπτό, κάτι που ο Παναθηναϊκός (για τον ΠΑΟΚ δεν το συζητάω καν) δεν μπορεί να το πράξει.

Οι εμφανίσεις των «πρασίνων», πολλές φορές, μου δίνουν την εντύπωση πως δεν μπορούν να πιστέψουν πόσο κοντά είναι στη φετινή πρωτιά. Γι΄αυτό και οδηγούνται σε σφάλματα, ίσως περισσότερο λόγω άγχους. Μπορεί να λένε ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί και το πετυχαίνεις, αλλά και από προσωπική πείρα θα πω ότι ισχύει και το αντίθετο. Όταν θες κάτι πάρα πολύ, υπάρχει και μία «φυγόκεντρος» δύναμη που σε απομακρύνει από το στόχο σου κι έχει σαν βάση το μεγάλο άγχος και την ανάγκη, που απορρέει από την επιθυμία. Ειδικά αν δεν είσαι μαθημένος να σου πάνε κι όλα πρίμα.

Οδεύουμε, ίσως, προς αλλαγή σκηνικού και στα δύο σπορ. Το θέμα είναι πως θα «πέσει» ο Αυτοκράτορας, εφόσον «πέσει»… Θα τελειώσει τη σεζόν με την ασπίδα του στο χέρι ή πάνω σ΄αυτήν;