Η Ιστορία, μαζί σας, δεν πρέπει να είναι επιεικής!

Την πλέον λιτή και αντιπροσωπευτική της κατάστασης δήλωση την έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Κάρολος Παπούλιας τόλμησε να ξεστομίσει κάτι, που αν ένα δέκα τοις εκατό των πολιτικών μας ηγετών είχε αποδεχθεί, ίσως παίρναμε, έστω και την ύστατη ώρα, την ανιούσα. «Η Ιστορία, μαζί μας, δεν θα είναι καθόλου επιεικής»! «Τα άσχημα έργα των ανθρώπων ζουν και μετά από αυτούς, ενώ οι καλοσύνες θάβονται μαζί με το κορμί τους», υποστήριζε ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ειδικά όταν αυτά, τα «άσχημα έργα», έχουν αντίκτυπο στο λαό μίας ολόκληρης χώρας, πώς να μη μείνουν εις τους αιώνας των αιώνων; Όταν βρέθηκα στη Γερμανία και επέλεξα να πάω στο καταφύγιο του Χίτλερ, στο καταφύγιό του στο περίφημο Eagle΄s House, ήμουν, σχεδόν, ένα χιλιόμετρο μακριά, στο Μπισχεσχόφεν, και κανείς δεν μου έλεγε, βλέποντας ότι έχω χαθεί, πώς να το βρω, ενώ προφανώς και γνώριζαν.

Είναι ορισμένες καταστάσεις και κάποια πρόσωπα που η ιστορία τα διατηρεί, η συνείδηση του κόσμου, όμως, τα απαλείφει! Συνέπεια; Να έχει γίνει το αγαπημένο σπίτι, ίσως του πιο παρανοϊκού ανθρώπου του περασμένου αιώνα ένα τεράστιο φαστφουντάδικο και να ντρέπεται ένας λαός με τόσο μεγάλη ιδέα για την ύπαρξή του, σαν τους Γερμανούς, να προφέρει ένα απλό όνομα… Μέρες σαν την 5η Μαΐου 2010 μάς οδηγούν μοιραία σε παρωχημένα ευχολόγια που αρχίζουν με το «να είναι η τελευταία φορά…»! Ποιά «τελευταία φορά» όταν η δύναμη που έχει μία συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων δίνεται από τον ίδιο τον λαό, που Σεπτέμβρη του 2009 κλείνει την Αθήνα για ν΄αποθεώσει τον πολιτικό αρχηγό του κόμματος της αρεσκείας του και Μάιο του 2010 κλείνει την Αθήνα για να την κάψει, για να σκοτώσει πιθανώς, εξαιτίας αυτού που αποθέωνε λίγους μήνες πριν;

Σημειολογικά αναφέρονται συγκεκριμένα χρονικά σημεία, αφού στόχος των παραπάνω δεν είναι η στοχοποίηση πολιτικών προσώπων και επιλογών. Ένα σύστημα που βασίζεται στην πολιτική οικογενειοκρατία, στην ευμάρεια των λίγων και στην οικονομική υποδούλωση των πολλών, απλά έφθασε στο τέλος του. Είναι φυσική συνέπεια να εισβάλουν στη χώρα εξωγενείς παράγοντες, που θα βάλουν χέρι στην τσέπη μας κι όταν πάμε ν΄αντιδράσουμε θα φάμε και την μπάτσα. Έγινε στην Αργεντινή και χύθηκε μπόλικο αίμα των άμεσα θιγομένων. Η καταφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία της Υπερδύναμης να βάλει χέρι στην Ελλάδα, έναν τόπο που απλά θέλει να τον απαξιώσει για να τον πάρει σε καλύτερη τιμή. Το πράγμα διαφαίνεται πως είναι καθαρά πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό.

Είναι ο Δούρειος Ίππος για την Άλωση της Ελλάδας, με συνέπειες οδυνηρές δυστυχώς και δεν προσάπτω μονάχα αυτά που έγιναν στους δρόμους της πρωτεύουσας πριν λίγες ώρες. Γι΄αυτούς είναι πταίσματα, παράπλευρες απώλειες αναμενόμενες, χωρίς καμία σημασία. Τα όποια μέτρα προτείνονται από δαύτους, δεν έχουν καμία σχέση με την Κυβέρνηση. Όποιος και να ήταν στην εξουσία και επέλεγε την εν λόγω λύση, ακόμη και ως έσχατη, τα ίδια θ΄αντιμετώπιζε. Η ευθύνη ανήκει σ΄ένα πολιτικό σύστημα, που μετά τη Μεταπολίτευση κοίταξε τον ατομικό πλουτισμό των μελών του και τίποτα περισσότερο.

Όσο ο απλός εργαζόμενος θίγεται, αυτά θα συμβαίνουν και η κατάσταση θα χειροτερεύει! Κάποια σπασμένα μαγαζιά και ξυλίκι στα επεισόδια ήταν συνηθισμένα φαινόμενα. Προστέθηκε στην… γκάμα αυτών που βρίσκουν την ευκαιρία να λεηλατούν, καπηλευόμενοι τον Αγώνα των συνανθρώπων τους, και ο θάνατος. Και το «άνοιγμα» αυτό μάς βάζει όλους σε επικίνδυνα μονοπάτια. Το ζήτημα ξέρετε ποιο είναι; Θα βρούνε το θάρρος, θα έχουν την παιδεία οι απόγονοί μας ν΄απαρνηθούν το παρελθόν που θα βρούνε; Να τους ρωτά ο Γερμανός τουρίστας που είναι η κατοικία του «χ» ή του «ψ» πολιτικού, μετά από πενήντα χρόνια, και ν΄απαντούν ηθελημένα «δεν γνωρίζω»; Αν σε μισό αιώνα έχει μείνει, βέβαια, κάτι όρθιο… Αν σε μισό αιώνα δεν έχει εφαρμοστεί μία καπιταλιστική δικτατορία, υποχείριο του ΔΝΤ… Γιατί, για όσους δεν ξέρουν, αυτός είναι και ο σκοπός των όσων γίνονται!