Νέα Ζηλανδία: Υπάρχει ακόμη ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο!

Ξυπνώντας το πρωί της Τρίτης πήρα ένα μήνυμα από ένα φίλο και συνάδελφο, ο οποίος είχε διαβάσει την άποψή μου για το παιχνίδι της Νέας Ζηλανδίας με τη Σλοβακία, στο στοιχηματικό σάιτ που αρθρογραφώ. Για να μην πολυλογώ, όσον αφορά τη συγκεκριμένη διαφωνία, προσωπικά έβλεπα πως οι Ευρωπαίοι δεν κερδίζουν την ομάδα της Ωκεανίας. Ο συνάδελφος είχε διαφορετική γνώμη, την τεκμηρίωνε πολύ καλά (αν και επιθετικά σε μένα), όμως το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε.

Σ΄ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, που οι ομάδες «πληρώνουν», ως τώρα, τη «φορτωμένη» σεζόν των παικτών τους, που η ποιότητα του ποδοσφαίρου που βλέπουμε είναι κάτω του μετρίου, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία, τα οποία κρατούν το ενδιαφέρον μας σε υψηλά επίπεδα, ακόμη κι αν δεν είναι αμιγώς αγωνιστικά. Οι Νεοζηλανδοί δεν απείχαν από τον «βιασμό» των οφθαλμών μας, με βάση την μπάλα που έπαιξαν, απέδειξαν, όμως, ότι το σπορ είναι και ψυχή, είναι και περηφάνια και όχι απλώς μία ικανότητα, ένα ταλέντο.

Με τη συμμετοχή της Αυστραλίας στα προκριματικά της Ασίας, άνοιξε ο δρόμος για τη Νέα Ζηλανδία, ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει με περισσότερες πιθανότητες την πρόκρισή της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Φίτζι, Νέα Καληδονία και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να σταθούν άξιοι αντίπαλοι, ενώ ούτε το Μπαχρέιν στα μπαράζ έκοψε το δρόμο των «All Whites». Έτσι για πρώτη φορά, μετά το 1982, η Νέα Ζηλανδία μπόρεσε να εξασφαλίσει αυτό το πολυπόθητο εισιτήριο.

Το ποδόσφαιρο στη χώρα της Ωκεανίας είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο και φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με την εξέλιξη που έχει το ράγκμπι, ή ακόμη και το μπάσκετ. Η μία επαγγελματική ομάδα δεν αγωνίζεται καν στο εγχώριο πρωτάθλημα, αλλά σ΄αυτό της Αυστραλίας. Ο λόγος για την Ουέλινγκτον Φοίνιξ, βασικό τροφοδότη και της εθνικής ομάδας των «kiwis», που μάλιστα συγκαταλέγεται και στις τρεις-τέσσερις καλύτερες του πρωταθλήματος της χώρας των «καγκουρό».

Η Σλοβακία, σ΄αυτήν την πρεμιέρα του 19ου Μουντιάλ, ίσως να ήταν και ο ιδανικός αντίπαλος για να μπορέσουν ν΄αναδειχθούν οι Νεοζηλανδοί. Μεγάλη στο μάτι, με «ελαφριά» φανέλα, και άπειρη να δίνει παιχνίδια σ΄αυτό το επίπεδο, ακόμη κι αν λογίζεται, θεωρητικά, φαβορί. Πέραν του μεγάλου Σάιμον Έλιοτ (που, αυτήν τη στιγμή, είναι χωρίς ομάδα), των Κίλεν και Φάλον (αγωνίζονται σε Μίντλεσμπρο και Πλίμουθ, αντίστοιχα), του δυναμικού αμυντικού Νέλσεν (Μπλάκμπερν) και δύο-τριών ακόμη αξιόλογων παικτών, ο τεχνικός Ρίκι Χέρμπερτ έχει ποδοσφαιριστές στη διάθεσή του, μέτριους για τέτοιο επίπεδο.

Ίσως και ο ίδιος, παραλλήλως τεχνικός και της Ουέλινγκτον Φοίνιξ που αναφέραμε παραπάνω, να μην έχει το υπόβαθρο να κάνει το μεγάλο «μπαμ» με τους Νεοζηλανδούς. Αυτό που οφείλουμε να καταλογίσουμε στους «All Whites», πάντως, είναι ο τρόπος που αντιμετώπισαν την αναμέτρηση. Αουτσάιντερ, βρέθηκαν αδίκως πίσω στο σκορ (το γκολ του Βίτεκ είναι οφσάιντ), και εξάντλησαν τις πιθανότητές τους, ισοφαρίζοντας στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Ο πανηγυρισμός τους, μετά το τέρμα, όλοι ενωμένοι, έχοντας πετύχει το απόλυτο θαύμα, τα…είπε όλα!

Τη μεγαλύτερη στιγμή του Μουντιάλ μάς τη χάρισε απλόχερα ο μεγάλος Ράιαν Νέλσεν. Στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Νέας Ζηλανδίας, με το χέρι στην καρδιά, και μ΄ένα βλέμμα απίστευτου πάθους και συγκίνησης έδειχνε πως παρά το γεγονός πως η ομάδα του δεν έχει καμία πιθανότητα να στεφθεί Πρωταθλήτρια Κόσμου, θα είναι υψηλό «εμπόδιο» για όποιον την υποτιμήσει! Κοινή γνώμη και Σλοβακία το έπραξαν ήδη, η δεύτερη, μάλιστα, το «πλήρωσε»… Τελικά, έστω λίγος ρομαντισμός και στην μπάλα, κακό δεν κάνει!