Ο χρόνος θα δικαιώσει ή θ΄αδικήσει τον Σπανούλη!

Η πρώτη φορά που έμαθα για επικείμενη μετακίνηση του Βασίλη Σπανούλη στον Ολυμπιακό ήταν τον περασμένο Γενάρη. Επειδή δεν καλύπτω μπασκετικό ρεπορτάζ και, φυσικά, δεν είχα τις άκρες να το τσεκάρω, επέλεξα απλά να περιμένω την κατάληξη εκείνης της φήμης (διότι έτσι την αντιμετώπισα), που σήμερα αποτελεί ηχηρή είδηση. Να σας πω την αλήθεια δεν μπήκα στη διαδικασία ν΄ αφιερώσω και πολύ χρόνο στο ψάξιμό της, αφού, ειλικρινά, δεν με πολυαπασχολούσε. Μπορεί να μην είναι και η ενδεδειγμένη δημοσιογραφική συμπεριφορά, αλλά τότε όλα τα στόματα ήταν ερμητικά κλειστά. Κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει (μάρτυρές μου έμπειροι συντάκτες μπάσκετ) ή και όσοι το πίστευαν, είχαν (τελικά σωστά) την εντύπωση πως η όποια προσέγγιση του εν δυνάμει free agent από την πλευρά των «ερυθρολεύκων» θα γινόταν στο τέλος της σεζόν. Αυτό είμαι σε θέση να το γνωρίζω και σας το παραθέτω με περισσή βεβαιότητα: πως οι τελικές συνομιλίες, δηλαδή, έγιναν μετά την αποφράδα «μέρα» του «ΣΕΦ».

Θεωρώ πως σ΄ εποχές που τα προβλήματα, τα οποία έχουμε ν΄αντιμετωπίσουμε, είναι σημαντικότερα από τα 7,2 εκατομμύρια που θα εισπράξει καθαρά ο κ. Σπανούλης για τα επόμενα τρία χρόνια πρέπει η όποια υψηλή κριτική να γίνεται σε χαμηλούς τόνους, χωρίς υπερβολές. Ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας, πηγαίνει και εργάζεται εκεί που τον πληρώνουν καλύτερα, κοιτάζοντας το προσωπικό του όφελος και της οικογενείας του. Δεν βλέπω, ειλικρινά, που είναι το κακό, που είναι το μεμπτό. Και σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη παράμετρο έχω αλλάξει γνώμη. Δεν είχα την ίδια άποψη όταν ήμουν μικρότερος, σε περιπτώσεις όπως του Μιχάλη Κωνσταντίνου και του Αντώνη Νικοπολίδη. Κι εγώ ωρίμασα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ΄έναν αθλητή, που αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος δεν είναι «χρωματισμένος», αφού δεν είναι ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν θρησκεία, άνθρωποι που δεν έχουν (ή δεν θέλουν να έχουν) πατρίδα, άνθρωποι που δεν έχουν ομάδα.

Από αυτούς, λοιπόν, μπορείς να τα περιμένεις όλα και ο Βασίλης Σπανούλης ανήκει σ΄αυτήν την κατηγορία, όσον αφορά την ομάδα για να μην παρεξηγηθώ! Η πεποίθησή μου που εκφράστηκε ως απάντηση, σε ερώτηση ακροατή, στην εκπομπή της Τετάρτης 7 Ιουλίου, στον NovaSport FM 94,6 επιβεβαιώθηκε, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Το ζήτημα είναι τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Η πορεία του αθλητή Σπανούλη ήταν συνεχώς ανοδική και τώρα που μιλάμε αλλάζει «στέγη». Στην καριέρα του έκανε ένα λάθος, αλλά του το διόρθωσαν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, οι οποίοι τον επανέφεραν σε υψηλό επίπεδο. Δεύτερο λάθος στα 28 δεν σηκώνει, αν θέλει ο ίδιος ο παίκτης να είναι top class ως το τέλος της καριέρας του. Πάντα θα βρίσκονται ομάδες, ξένες πλέον, που θα έχουν να του προσφέρουν ένα ηγεμονικό συμβόλαιο (αν δεν τελειώσει στον Ολυμπιακό την καριέρα του), μπορεί, όμως, αυτό από μόνο του να μην τον συντηρεί στον αφρό. Το 2005 ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε δηλώσει πως ο Παναθηναϊκός πήρε τον Σπανούλη, επειδή αν τον έπαιρνε τότε ο μεγάλος αντίπαλος θ΄άλλαζαν οι ισορροπίες. Σε ελεύθερη μετάφραση «δεν καιγόμασταν, αλλά αν τον έπαιρναν οι άλλοι, ίσως, παθαίναμε ζημιά».

Η επιλογή του μεγάλου προπονητή του «τριφυλλιού» δικαιώθηκε, με αποτέλεσμα το ΝΒΑ να του χτυπήσει την πόρτα, σε μία περίοδο που δεν ήταν έτοιμος, βέβαια, για το άλμα κι αυτό φάνηκε. Κι εδώ έρχεται η σημαντική συμβολή των Γιαννακόπουλων στην επιστροφή του στην Ευρώπη, στον Παναθηναϊκό για μία γεμάτη τριετία, με τίτλους, διακρίσεις, φράγκα κτλ. Θα είναι λάθος του να προκαλέσει, αν και δεν τον έχω για τέτοιον χαρακτήρα, τον κόσμο και την ομάδα που τον ανέδειξε. Άλλωστε δεν μπορώ ν΄αποκλείσω πως ο ίδιος, ίσως, επέλεξε και την ώρα ανακοίνωσής του από τον Ολυμπιακό. Μέσα στον τελικό του Μουντιάλ, με τον περισσότερο κόσμο να το μαθαίνει την άλλη μέρα από τις εφημερίδες. Σιγανά και ταπεινά, κίνηση που, αν την έχει κάνει ή την έχει προτείνει μη επιβάλλοντάς τη, την εκτιμώ κι ας παραπέμπει σε «φυγόπονο». Τις γραφικότητες με το νούμερο 7 στη φανέλα δεν πρόκειται να τις σχολιάσω, διότι θα πρέπει ν΄αποδείξει πράγματα ο Σπανούλης στον Ολυμπιακό, πριν χριστεί Μεσσίας. Και μέχρι τότε ό,τι και να πει, ό,τι και να κάνει δεν θα έχει καμία δυναμική, αν δεν συνοδεύεται από τις απαραίτητες κούπες.

Για την απόφαση αυτή του Βασίλη Σπανούλη ν΄αυτομολήσει, χρειάζονται πολλά κότσια, πέρα από τετρακόσια χιλιάρικα το χρόνο παραπάνω. Αυτά τα κότσια ας τ΄αναγνωρίσουν (νέοι) φίλοι κι εχθροί πριν τον κρίνουν ή τον στήσουν στο απόσπασμα. Αφήνει μία ομάδα που ήταν στρωμένη και πριν από αυτόν, για να πάει σε μία που απέχει από τίτλους. Εκεί θα πρέπει για πρώτη φορά στην καριέρα του, τουλάχιστον από τη στιγμή που ανέβηκε επίπεδο, να παίξει το ρόλο όχι απλά του ηγέτη, αλλά και του καθοδηγητή νοοτροπίας. Δεν θα έχει έναν Διαμαντίδη μπροστά του να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά, όταν αυτός δεν θα μπορεί! Άπειροι παίκτες υπάρχουν σε όλα τα σπορ, που είναι καλοί, άριστοι, stars. Λιγότεροι, μην πω ελάχιστοι, είναι ηγέτες, ικανοί να πάρουν ένα σύνολο στα χέρια τους και να το εκτοξεύσουν. Ο Σπανούλης ανήκει, σαφώς, στην πρώτη αναφερθείσα κατηγορία. Για πρώτη φορά στην καριέρα του θα πρέπει ν΄αποδείξει ότι ανήκει στο κλειστό κλαμπ της δεύτερης. Γι΄αυτό, καλά να είμαστε, ο χρόνος θα δείξει…