Τουλάχιστον μην τον λέτε αντι-Τζόλε!

Ένα από τα μεγάλα μας κουσούρια, ως λαός, στην έκφραση και στον τομέα των χαρακτηρισμών συγκεκριμένα είναι τα «αντι-» και τα «νέος». Η ελληνική γλώσσα λένε, και μάλλον είναι αλήθεια, πως είναι από τις πλούσιες του κόσμου, περιγραφική και συνάμα με τόσο ισχυρές, αυθύπαρκτα, λέξεις. Δίνει, λοιπόν, φαντάζομαι στον καλό χειριστή της τη δυνατότητα να πει και να γράψει ό,τι ξέρει κι ό,τι σκέπτεται ποικιλοτρόπως. Δεν προσάπτω άγνοια στους λοξοδρομούντες, αλλά υπερβολή! Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ήρθε στον Ολυμπιακό το 1996, χωρίς περγαμηνές και σπουδαίες παραστάσεις, με λεφτά λογικά κι έμελλε να ενταχθεί σ΄ ένα γκρουπ παικτών που θα μνημονεύονται για χρόνια, αφού αυτοί συνέβαλλαν τα μέγιστα στο να δημιουργηθεί μία ποδοσφαιρική αυτοκρατορία στην Ελλάδα, με έδρα τον Πειραιά.

Ο Τζόρτζεβιτς και η πορεία του, οι τίτλοι, ο τρόπος με τον οποίο αγαπήθηκε από τον κόσμο των «ερυθρολεύκων» δεν επιτρέπουν τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Ο Άλμπερτ Ριέρα είναι ποιοτικός ποδοσφαιριστής, με καριέρα ζηλευτή για πολλούς, όχι, όμως, και άφταστη. Είναι ικανός στο ελληνικό πρωτάθλημα να κάνει τη διαφορά και να περάσει τον Ολυμπιακό ένα επίπεδο πάνω, ίσως και από τους μεγάλους εγχώριους αντιπάλους του. Παικτικά ανήκει στην κατηγορία ποδοσφαιριστών που χαίρεσαι να τους βλέπεις, που πρέπει, όμως, παράλληλα ν΄αποδεικνύουν καθημερινά την αξία τους, διότι τα μεγάλα ταλέντα που ανέφερα συνοδεύονται και από χτυπητές αδυναμίες. Οπότε κάθε σύγκριση με τον μεγάλο Τζόρτζεβιτς μπορεί να τον «χαντακώσει», ίσως και στη συνείδηση του κόσμου που τον αποθεώνει, μετά από λίγους μήνες.

Γι΄ αυτό και υπάρχει η διαφορετικότητα κι αυτή είναι η ομορφιά! Άλλο πράγμα ο Τζόλε, άλλο ο Ισπανός. Καταλαβαίνω πως ο ρόλος που του δίνεται, με τους χαρακτηρισμούς, μπορεί και να συμβαίνει και ως σημείο αναφοράς για τη διάδοχη κατάσταση του καραφλού, που είναι και το ζητούμενο στο λιμάνι. Με τόσες προσπάθειες να καλυφθεί το κενό του Σέρβου να έχουν πέσει στο κενό και να γελάει ο κόσμος (στη σύγκριση επάνω αναφέρομαι) με Αρτσούμπι, Λεονάρντο, Ζαϊρί, Ντάτολο, οι οποίοι κλήθηκαν να τον αντικαταστήσουν, τα 22 εκατομμύρια ευρώ δεν θα είναι ποτέ ικανά, ώστε να διασφαλίσουν πως ο Ριέρα θα είναι ο επόμενος ηγέτης, γιατί τέτοιος υπήρξε ο «Πέτρος», των Πειραιωτών. Για το αν αξίζει ο Ίβηρας αριστερός μέσος τη δαπάνη δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Τεράστια κίνηση του Βαγγέλη Μαρινάκη, σε εποχές δύσκολες ακόμη και για πλουσίους, να βάλει τόσο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Το ιλιγγιώδες ποσό που θα ξοδέψει ο Ολυμπιακός σε βάθος τετραετίας είναι ένα ακόμη βαρίδι στην πλάτη του Ριέρα, που θα πρέπει, πέρα από απόδειξη των περί… αντι-Τζόλε να κάνει και απόσβεση. Και για να το πετύχει αυτό θα πρέπει και ο ίδιος ο παίκτης να μην επαναλάβει λάθη του παρελθόντος, τα οποία τον έφεραν ουκ ολίγες φορές σε δύσκολη θέση στην καριέρα του. Δεν θα το συνεχίσω με «αρνητισμό», γιατί για τον κόσμο του Ολυμπιακού είναι μέρες πανηγυρισμών για μία, όντως, τεράστια μεταγραφή ενός 28χρονου παίκτη (και όχι 34χρονου), ο οποίος, μάλιστα, προέρχεται (κι ας μην βρέθηκε στην αποστολή) από την Πρωταθλήτρια Κόσμου. Αν χάλασα το κλίμα ευφορίας ζητώ συγνώμη, αλλά η υπερβολή ποτέ δεν ωφέλησε τον υπέρμαχό της! Το ζήτημα στο κάτω-κάτω είναι να βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο κι αυτό ο Άλμπερτ Ριέρα μπορεί να μας το προσφέρει και χωρίς «αντι-»!

ΥΓ1: Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση που δεν έχω διαβάσει κάτι για τον αφελληνισμό του Ολυμπιακού. Με τον Νικοπολίδη να είναι, μάλλον, αναπληρωματικός, Αβραάμ, Τοροσίδης, Μήτρογλου, άντε και Γκαλίτσιος να έχουν ενεργό ρόλο. Κι ακόμη δεν γνωρίζουμε αν οι δύο τελευταίοι θα είναι βασικοί! Συνιστά πρόβλημα αυτό ή όχι;


ΥΓ2: Οι μόνες προτάσεις που, μέχρι αυτήν τη στιγμή, είχε στα χέρια του ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν από τις νεοφώτιστες στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Λόγω ενός προσωπικού προβλήματος, όπως ξέρουμε, εκτός Ισπανίας δεν βγαίνει για δουλειά. Με τον Μαρινάκη να έχει τη γνώμη που έχει, τέλος πάντων, για τον Λίνεν, βάζουμε έστω ένα ευρώ στοίχημα στο σενάριο ο επόμενος του Γερμανού, να είναι ο Ισπανός; Ο μεταγραφικός σχεδιασμός, πάντως, του μοιάζει…