Θα φανεί στο χειροκρότημα. Ή στη... γιούχα

Γράφει από την Άγκυρα, ο Χρήστος Ρομπόλης

Τα όρια μεταξύ ηρωισμού και ανοησίας είναι κάποιες φορές δυσδιάκριτα. Αν κάποιος δει 20 «χτιστούς» να δέρνουν έναν αβοήθητο άνδρα, θα είναι ήρωας αν παρέμβει, αλλά πιθανότατα θα καταλήξει και ο ίδιος στο νοσοκομείο. Από την άλλη πονηριές, μικρές ή μεγαλύτερες, έχουν κάνει όλοι (κι ακόμη περισσότερο οι Έλληνες). Γιατί όποιος ισχυριστεί ότι δεν αντέγραψε ποτέ σε διαγώνισμα, δεν παραβίασε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας για να κερδίσει χρόνο ή υπέπεσε σε άλλα σοβαρά ή μη αμαρτήματα για να πετύχει το στόχο του, μάλλον θα ψεύδεται.

Αν η Εθνική επέλεγε τη νίκη επί της Ρωσίας, θα είχε πράξει το ηθικά σωστό, αυτό που υπαγορεύει το ευ αγωνίζεσθαι και η περηφάνια του ελληνικού έθνους. Όμως θα έπεφτε πιθανότατα σε τοίχο, αντιμετωπίζοντας αρχικά μία δυνατή ομάδα κι εν συνεχεία ένα μεγαθήριο στο δρόμο για τα ημιτελικά, που εξ αρχής έχει τεθεί ως βασικός στόχος. Και φυσικά γυρίζοντας πρόωρα στην Ελλάδα δεν θα βρισκόταν κανείς στο αεροδρόμιο να τη συγχαρεί για το fair play. Έχοντας προφανώς αυτό κατά νου-δηλαδή τη διεκδίκηση μεταλλίου-η Εθνική επέλεξε να χάσει, αν και αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδειχτεί στα δικαστήρια.

Όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα όπου η μνήμη όλων είναι «κοντή», η επιλογή θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, παρότι ήδη η Εθνική δέχεται σκληρή κριτική για το δρόμο που ακολούθησε. Αν η ελληνική ομάδα προχωρήσει από τους «16» στα προημιτελικά κι από εκεί στην τετράδα, ακόμη περισσότερο αν κατακτήσει μετάλλιο, ό,τι έγινε απέναντι στη Ρωσία θα μείνει μία κακή παρένθεση, αφού η επιτυχία θα σκεπάσει και θα δικαιολογήσει-τουλάχιστον στα μάτια των περισσότερων-τα πάντα. Όπως έγινε και πέρυσι στην Πολωνία, όταν η Εθνική (φάνηκε πως) επέλεξε την Τουρκία από την πανίσχυρη Ισπανία, δικαιώθηκε και όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο κανείς δεν θυμόταν αυτή τη μικρή παρασπονδία. Αν αντιθέτως, η «πονηριά» βγει ξινή στην Ελλάδα και η Θεία Δίκη την καταδικάσει σε ήττα και πρόωρο αποκλεισμό, θα κατηγορηθεί και ως ανήθικη, αλλά και ως ανίκανη.

Και οι δύο πλευρές έχουν σεβαστά επιχειρήματα. Καθένας θα ένιωθε περήφανος για μία γενναία απόφαση που θα έφερνε την Εθνική αντιμέτωπη με τα μεγαθήρια στο δρόμο για τα ημιτελικά. Αλλά επίσης πολλοί θα δικαιολογούσαν την επιλογή του λιγότερου δύσκολου δρόμου προς την τετράδα για μία ομάδα που έχει αποδείξει πως δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από μία παρουσία στους «4». Έστω κι αν το θέαμα που είδαμε στην «Άνκαρα Αρένα» απέναντι στη Ρωσία μάς προκάλεσε ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Κι επειδή διλήμματα σαν αυτό που αντιμετώπισε η Εθνική θα συνεχίσουν να προκύπτουν με το υπάρχον σύστημα της διοργάνωσης, μήπως η FIBA θα έπρεπε να επανεξετάσει το πλάνο της; Μάλλον θα ήταν προτιμότερο να διεξαγόταν κλήρωση για την ανάδειξη των ζευγαριών από τους «16» και μετά, όπως για παράδειγμα γίνεται στο Champions League, με τους πρώτους να κληρώνονται με έναν εκ των τετάρτων των ομίλων και τους δεύτερους με έναν εκ των τρίτων. Ειδάλλως θα το ξαναδούμε το έργο...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com