Υπάρχει κι άλλος Φετφατζίδης

Και ενώ ξύπνησα με όλη την καλή διάθεση να έρθω στη δουλειά μου. Και ενώ για πρώτη φορά, μετά από μέρες, άκουσα το ξυπνητήρι με την πρώτη φορά. Και ενώ δεν ξέχασα τίποτα και δεν χρειάστηκε να ξαναγυρίσω σπίτι. Και ενώ είχα βάλει μετά από καιρό να ακούσω το stained class των Judas Priest και είχα κολλήσει στο repeat με το better by you, better than me. Και ενώ λοιπόν όλα πήγαν σχετικά καλά…

Μπαίνει ένας τύπος στο τρόλεϊ και αρχίζει να παίζει βιολί. Δεν ξέρω αν ήθελε λεφτά ή όχι, αλλά το να καταφέρεις να ακουστείς παραπάνω από τον Halford, που ουρλιάζει μέσα από τα ακουστικά μου είναι μεγάλη επιτυχία. Και όχι μόνο έπαιζε βιολί αλλά νόμιζε ότι είναι και καλός σε αυτό. Είμαι καλός στο αναγνωρίζω γκριμάτσες. Και ο βιολιστής του τρόλεϊ είχε ύφος «αν και είμαι αυτοδίδακτος, είμαι πολύ καλός ο πούστης». Βέβαια το ίδιο ύφος μερικές φορές σημαίνει «το παντελόνι με στενεύει υπερβολικά». Είμαι σχεδόν βέβαιος όμως ότι το πρώτο ύφος ήταν το σωστό στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Είμαι έτοιμος να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για «Το νησί». Κάθησα χθες και το παρακολούθησα από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου αρέσει να έχω άποψη για τα πάντα, αλλά δεν γίνεται να το κάνω αν δεν έχω συμμετάσχει με κάποιο τρόπο στο event. Καλά εντάξει, γίνεται. Μπορώ να ακούσω τι λένε οι άλλοι και να το υιοθετήσω χωρίς να το καταλάβει κανείς, αλλά αυτή τη φορά όντως έκατσα και το είδα.

Πριν από το Νησί όμως να μοιραστώ μαζί σας το σοκ που έπαθα αντικρίζοντας το εξώφυλλο του Πρωταθλητή. Νόμιζα ότι το ήξερα μόνο εγώ. Νόμιζα ότι η πληροφορία δεν είχε διαρρεύσει. Κι όμως… κάποιος μίλησε.



Ώστε διέρρευσε. Υπάρχει κι άλλος Φετφατζίδης. Μόνο το Heartbreak Hotel όμως ξέρει όλη την αλήθεια. Μόνο το Heartbreak Hotel ξέρει ότι δεν υπάρχει μόνο ένας, αλλά πολλοί…



Τώρα που η αλήθεια έλαμψε μπορούμε ανενόχλητοι να προχωρήσουμε στην κριτική μας για το Νησι…

Ήταν Δευτέρα βράδυ λοιπόν…



Με την ευγενική χορηγία των: «Σουβλάκια Πειρασμός» και «Pizza Express»

Ήταν Δευτέρα βράδυ λοιπόν… Ανοίγω την τηλεόραση στο MEGA. «Η ζωή της άλλης» δεν έχει τελειώσει ακόμα και μου θυμίζει ότι ο σκηνοθέτης και ο τύπος που επιμελείται τη μουσική, πρέπει να συλληφθούν άμεσα. Άμεσα! Αν συνεχίσουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και δεν μετατραπεί σε κακούργημα η ελεύθερη απόδοση της βιντεοκλιπίστικης σκηνοθεσίας και του soundtrack-αχταρμά τότε όλοι μας θα έχουμε πρόβλημα. Και μάλιστα σοβαρό…

Σσσσς…. Αρχίζει! Μια βαλίτσα. Ξημέρωμα και ένας τύπος με μούσια. Ο Μάϊνας πρέπει να είναι. Ωραία ατμόσφαιρα και ωραία χρώματα δεν μπορώ να πω. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, οπότε ότι βλέπω είναι καινούργιο για μένα. Επιβλητική η εισαγωγή. Χωρίς λόγια και αυτό συνήθως είναι καλό. Πρώτα λεπτά στο Λονδίνο του σήμερα. Αρχικά με εκνευρίζει λίγο η ελληνο-αγγλιδούλα αλλά στη συνέχεια… Θα σας τα πω στη συνέχεια.

Η ελληνοαγγλιδούλα πάει στην Κρήτη και στο πρώτο μαγαζί που κάθεται για να φάει μπαρμπούνια δείχνει τη φωτογραφία των γονιών της. Πρώτος κανόνας και απαράβατος. Ποτέ μην δείχνεις φωτογραφία της οικογένειας σου, στον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσεις σε μία ξένη χώρα. Ας το ξεπεράσουμε όμως. Φαντάζεστε να μην τους ήξερε ο μπάρμπας και να μην φώναζε τη γιαγιά; Η σειρά θα είχε τελειώσει αφού πρώτα θα βλέπαμε της διακοπές της κοπελίτσας στην Κρήτη και το ρομάντζο της με τρία ελληνόπουλα.

Όσο πιο πολύ μίλαγε η ελληνοαγγλιδούλα, τόσο πιο πολύ ανακάλυπτα ότι έχω βίτσιο με τις ελληνίδες της διασποράς. Τρελαίνομαι να τις ακούω να μιλάνε ελληνικά. Ξέρω ότι αυτό πάθος ίσως με οδηγήσει μια μέρα στη Γερμανία παντρεμένο με την Δήμητρα, που ο παππούς της είχε γεννηθεί στην Καλαμπάκα και θα έχουμε ανοίξει μία πρωτοποριακή ταβέρνα που θα σερβίρει burger, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στα πάθη. Γι αυτό Δήμητρα, που ο παππούς σου είχε γεννηθεί στην Καλαμπάκα αλλά εσύ μένεις στο Ντίσελντορφ να ξέρεις ότι είμαι κάπου εκεί έξω και σε ψάχνω.

Ας επιστρέψουμε όμως στο Νησί. Ταξίδι στον χρόνο. Πίσω στο μακρινό 1939 την ώρα της λειτουργίας. Συγγνώμη αλλά ο παπάς είναι λίγο εκτός κλίματος. Μου θυμίζει λίγο τον Πανούση στο τέλος του Safe Sex στον τρόπο που μιλάει και είμαι σίγουρος ότι οι πιστοί που τον ακούν δεν δίνουν και τόσο βάση σε αυτά που τους λέει. Αν αυτό που έβλεπα ήταν το Big Brother και έπρεπε στο τέλος να ψηφίσω το ποιος θα αποχωρήσει από το Νησί, αυτό θα ήταν ο παπάς.

Συνειδητοποιώ στην πορεία, ότι η Λέχου παραμένει πολύ ωραία γυναίκα. Δεν τρέφω αυταπάτες βέβαια για τέτοιου τύπου γυναίκες γιατί αν φορέσουν δύο πόντους τακούνι θα μου ρίχνουν ενάμισι κεφάλι. Και δεν είμαι τόσο κοντός όσο φαντάζεστε. Αυτός που μου κάνει εντύπωση είναι ο πιτσιρικάς ο Δημητράκης. Η πρώτη μου σκέψη είναι: «Καλός ο Δημητράκης, αλλά μάλλον είναι λεπρός». Και δικαιώθηκα. Αυτό που μου κάνει επίσης εντύπωση είναι ότι δεν μας μπουχτίζουν στις διαφημίσεις.

Με την ευγενική χορηγία των: «Σουβλάκια Πειρασμός» και «Pizza Express»

Η συνέχεια δεν με απογοητεύει. Αρχικά επιβεβαιώνω τις μαντικές μου ικανότητες όταν τα παιδάκια παίζουν κάτι σαν τυφλόμυγα. «Θα χτυπήσει το μαλακισμένο» σκέφτομαι, όταν βλέπω το κοριτσάκι με τα δεμένα μάτια να τρέχει πάνω κάτω. Έτσι και έγινε. Ο Μάινας είναι μετρημένος και σωστός. Η Λέχου βγάζει το παπούτσι της και ανακαλύπτει ότι την πάτησε… Λέπρα. Και όταν ανακαλύπτει ότι και ο Δημητράκης την είχε από πριν, παίρνει το ύφος… «Με κόλλησε το μαλακισμένο». Ο Μάινας όταν το μαθαίνει παίρνει το ύφος «τον ήπιαμε» και η ατμόσφαιρα αρχίζει και βαραίνει.

Αλλά βαραίνει ωραία. Το soundtrack βοηθάει την ατμόσφαιρα και δεν καταφεύγει σε υπερβολές. Δεν θέλει και πολύ για να την πατήσεις και να το γυρίσεις σε Μανούσο Μανουσάκη.

Ο αποχαιρετισμός είναι σύντομος και βουβός. Όπως όλοι οι αληθινοί αποχαιρετισμοί…

Μου άρεσε το Νησί. Και δεν το περίμενα. Θα το ξαναδώ…

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr