Το φάρμακο για τα κουσούρια που αφήνει το ντέρμπι

Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ακόμα πανηγυρίζετε. «Έλα ρε Τζιμπρίλαρε, τι τους έκανες πάλι» κτλ. κτλ. και δεν μπαίνω στον κόπο να χρησιμοποιήσω κοσμητικά επίθετα. Ξέρω επίσης ότι κάποιοι άλλοι από εσάς που διαβάζετε ακόμα βρίζετε.

Μην ανησυχείτε θα σας περάσει. Εγώ πάντως δεν ανησυχώ. Οποιοσδήποτε πανικός που μας πιάνει για πράγματα που φαινομενικά δεν επηρεάζουν το αν θα αναπνέουμε την επόμενη μέρα, περνάει με μαθηματική ακρίβεια, αμέσως μόλις φτάσουμε στη συνειδητοποίηση του γεγονότος και της σημασίας του. Δεν είμαι όμως ψυχολόγος και θα πρέπει να σταματήσω κάποια στιγμή να προσπαθώ να μιμηθώ τους ψυχολόγους.

Θα μοιραστώ μόνο μαζί σας μια προσωπική εμπειρία. Σε κατάσταση πανικού πάντα βοηθάει το να πιεις κάτι. Ας είναι μπύρα, ας είναι γρεναδίνη, ας είναι βότκα ας είναι σαλέπι. Ό,τι και να είναι βοηθάει.

Αυτό που με απασχόλησε περισσότερο το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν η στάση του Βαγγέλη Αλεξανδρή σε μία φωτογραφία από τον αγώνα Μαρούσι-Κολοσσός Ρόδου.

Heaven and hell;


Επειδή είναι Δευτέρα και οι καφέδες θα έπρεπε να απαγορευτούν, γιατί μετά τις 5 το απόγευμα, το κεφάλι γίνεται όχι καζάνι αλλά κάτι παραπάνω… Για παράδειγμα σούπερ καζάνι, θα μοιραστώ μαζί σας το αφιέρωμα για τα ζόμπι.
Μπορείτε να το βρείτε και στην κατηγορία news, αλλά ήταν πάντα όνειρο μου ένα κείμενο που θα συνδυάζει τα devil’s horns του Βαγγέλη Αλεξανδρή και τα ζόμπι. Μόλις εκπληρώθηκε.

Το επόμενο όνειρο μου είναι να συνδυάσω σαλάτα ρόκα-παρμεζάνα με τυρί φέτα.

Οι πέντε καλύτερες ταινίες ζόμπι της τελευταίας δεκαετίας ακολουθούν.


Το www.sport-fm.gr δείχνει τη συμπάθεια του προς τους ζωντανούς-νεκρούς και κάνει flash back στις καλύτερες ταινίες του είδους της περασμένης δεκαετίας.

28 Days Later (2002)

Ο Ντάνι Μπόιλ (Trainspotting) κάθεται στη σκηνοθετική καρέκλα και μας προσφέρει μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας που πέρασε. Τα ζόμπι του 28 Days Later δεν έχουν βασανιστικά αργό περπάτημα. Το αντίθετο μάλιστα. Κινούνται ταχύτατα και καταστρέφουν το Λονδίνο μέσα σε λίγες ημέρες.

Η αρρώστια ξεκινάει από ένα γενετικό πείραμα που δεν πήγε καθόλου καλά και εμείς παρακολουθούμε την προσπάθεια μίας ομάδας ανθρώπων να επιβιώσει σε έναν κόσμο που υποθέτουμε ότι έχει πληγεί ολοκληρωτικά.



Dawn of the Dead (2004)

Remake της κλασσικής ταινίας του Τζόρτζ Ρομέρο. Τα ζόμπι καταλαμβάνουν την πόλη, οι επιζώντες βρίσκουν καταφύγιο στο εμπορικό κέντρο και εμείς γινόμαστε θεατές σε μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων. Όσο διασκεδαστικοί μπορεί να είναι οι αποκεφαλισμοί.

Η σκηνοθεσία του Ζακ Σνάιντερ (300, Watchmen) δίνει ένα τεράστιο συν στο τελικό αποτέλεσμα με highlight της ταινίας το εναρκτήριο εικοσάλεπτο.



REC (2007)

Η καλύτερη Ευρωπαϊκή ταινία του είδους. Γυρισμένη στην Ισπανία, με ντοκιμαντερίστικο στυλ, παρακολουθεί μία νεαρή δημοσιογράφο και έναν καμεραμάν που συνοδεύουν την πυροσβεστική σε μία κλήση ρουτίνας.

Το κτίριο σφραγίζεται για άγνωστο λόγο και εμείς παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθεια των αποκλεισμένων. Η αστάθεια της κάμερας και το κλειστοφοβικό συναίσθημα, μας χάρισαν γνήσιες ανατριχίλες, που δυστυχώς δεν μπόρεσαν να επαναληφθούν ούτε στο ισπανικό sequel αλλά ούτε και στο αμερικανικό remake.



Zombieland (2009)

Η πιο κουλ ταινία της περασμένης χρονιάς. Με ένα Γούντι Χάρελσον στα καλύτερα του και με την ολιγόλεπτη εμφάνιση του Μπιλ Μάρεϊ να παίρνει τον τίτλο του πιο διασκεδαστικού cameo που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Οι κανόνες επιβίωσης σε έναν κόσμο που έχει καταληφθεί από ζόμπι είναι απλά απολαυστικοί, ενώ οι τίτλοι έναρξης με μουσική υπόκρουση το For Whom The Bell Tolls των Metallica, αποτελούν από μόνοι τους σημείο αναφοράς.



Shaun of the dead (2004)

Τι γίνεται όταν δύο τύποι που βρίσκουν νόημα μόνο στις μπύρες που πίνουν στην αγαπημένη τους παμπ, αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν μια στρατιά από ζόμπι στην Αγγλία; Γίνεται το Shaun Of the Dead.

Βρετανικό χιούμορ που τσακίζει, βινύλια που χρησιμοποιούνται για όπλα κόντρα στον εχθρό, δύο τύποι που με κάθε τους κίνηση προκαλούν αυθόρμητα το γέλιο. Το άστρο του Σάιμον Πεγκ έλαμψε για πρώτη φορά τόσο δυνατά κάνοντας πολύ κόσμο να περιμένει με ανυπομονησία κάθε καινούργιο του βήμα.

Ηθικό δίδαγμα; Ότι πρόβλημα και αν αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας μπορεί να λυθεί με μια μπύρα στην παμπ.



Υ.Γ. Σήμερα θα επιχειρήσω να δω το Νησί. Αύριο θα επιχειρήσω να καταγράψω και πάλι τις σκέψεις μου. Σήμερα σκέφτομαι κάτι συνέχεια. Μέχρι αύριο θα το έχω ξεχάσει. Το σαλέπι βοηθάει. Τι λέγαμε στην αρχή;

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr