Ένα νησί που βυθίζεται

Κάποια τραγούδια σε σημαδεύουν. Κάποια τραγούδια σε συντροφεύουν σε σημαντικές στιγμές της ζωής σου και γίνονται για πάντα, ένα με εσένα. Κάποια άλλα αποτελούν το καλύτερο φάρμακο για την απώλεια μνήμης. Έρχονται πάντα σε τυχαίες στιγμές για να σου θυμίσουν πράγματα και καταστάσεις που είχες θάψει βαθιά μέσα στo κουτί με τις αναμνήσεις.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε κάποια παρόμοια εμπειρία.

Ας αφήσουμε όμως τις γλυκανάλατες ανοησίες, γι αυτούς που τις γουστάρουν και τις έχουν κάνει τρόπο ζωής. Εμείς θα το παίξουμε βαρβατίλα. Θα κάνουμε ότι δεν συγκινούμαστε με τίποτα στη ζωή μας και το μόνο που μπορεί να μας λυγίσει είναι το κλειστό ντελιβεράδικο με τα σουβλάκια την ώρα που τα ονειρευόσουν τόσο πολύ και τόσο έντονα.

Γουστάρουμε να πουλάμε αναισθησία. Γούστο μας και καπέλο μας. Κι ας μην μας πιστεύει κανείς. Πίστευε κανείς το 1949 ότι θα πίνει τον καφέ του μέσα σε ένα ποτήρι από φελιζόλ κλεισμένο με ένα πλαστικό καπάκι με μία τρυπούλα που θα σου επιτρέπει να απολαύσεις το ζεστό ρόφημα γουλιά γουλιά;

Το πίστευε κανείς; Ας μιλήσει κάποιος τώρα. Ωραια…

Ξεκινήσαμε να μιλάμε για τραγούδια και έτσι θα συνεχίσουμε για λίγο ακόμα, πριν πάμε στην κριτική μας για το «Νησί» της Δευτέρας.

Το Heartbreak Hotel αγαπάει τη μελωδία. Αγαπάει τη μουσική. Αλλά όπως φτιάχνεται με αυτή έτσι και εκνευρίζεται ώρες ώρες. Το ερώτημα που έχω να απευθύνω σε όποιον είναι υπεύθυνος, είναι γιατί πρέπει να ακούμε ΑΚΟΜΑ μισοξεχασμένες επιτυχίες των 90’s. Δεν μπορώ άλλο Fell in love with an alien. Δεν μπορώ άλλο το 74-75. Δεν μπορώ άλλο το one of us της Joan Osbourne που όταν εμφανίστηκε και επειδή το internet ουσιαστικά δεν υπήρχε, νομίζαμε όλοι ότι ήταν κόρη του OZZY, αλλά μετά ανακαλύψαμε ότι η κόρη του ΟΖΖΥ είναι πιο άσχημη και από κολώνα της ΔΕΗ με περούκα.

Δεν μπορώ άλλο επίσης το Breakfast at tiffany’s. One hit wonders της δεκαετίας του 90΄ may you rest in peace. Αν ξεχνάω κάποιο παρακαλώ βοηθήστε με. Και μια προειδοποίηση σε αυτούς που τα απολαμβάνουν. Σταματήστε. Τώρα. Μην το θεωρήσετε απειλή. Θεωρήστε το σούπερ απειλή.

Όταν ο κύκλος της γκρίνιας ολοκληρώθηκε, άνοιξα την τηλεόραση και συντονίστηκα στο MEGA…

Έχω προβληματιστεί είναι η αλήθεια με το σίριαλ. Ενώ το πρώτο επεισόδιο ήταν υπερβολικά εντυπωσιακό για τα ελληνικά δεδομένα. Το δεύτερο, αν και μου διατήρησε θετικά συναισθήματα στο θέμα της παραγωγής και του αισθητικού αποτελέσματος, με έβαλε στο τριπάκι να σκεφτώ ότι παρακολουθώ κλασική ελληνική δραματική σειρά. Και περιττό να σας πω πόσο μ’ αρέσουν οι κλασικές δραματικές ελληνικές σειρές.

Πάμε λοιπόν βήμα βήμα. Σκέψη σκέψη. Λεπτό προς λεπτό.



Με την ευγενική χορηγία των: «Σουβλάκια Πειρασμός» και «Pizza Express»

Είναι ή ώρα να διαβαστούν τα γράμματα της Λέχου προς τα παιδιά της και το αντίστοιχο. Ο καημένος ο Δημητράκης ρωτάει να μάθει αν και οι δικοί του γονείς έχουν στείλει γράμμα. Η Λέχου παίρνει βλέμμα που μεταφράζεται ως: «Άκουσε να δεις Δημητράκη. Οι γονείς σου πήραν τον πούλο. Σαν κοτούλες που είναι το έβαλαν στα πόδια και πήγαν στην Αθήνα. Εγώ στη θέση σου θα τους έβρισκα και θα τους σκότωνα με τον πιο αργό και βασανιστικό τρόπο που υπάρχει», αλλά τελικά λέει απλά ότι δεν έστειλαν γράμμα.

«Αν τους στείλω εγώ;» λέει ο Δημητράκης. Η Λέχου παίρνει βλέμμα «αν το διαβάσει κανείς να με χέσεις» όμως δεν το λέει.

Η δασκάλα του νησιού κάνει και πάλι την εμφάνιση της. Μία γυναίκα που χρειάζεται πολύ σεξ. Είμαι σίγουρος όμως ότι επειδή μιλάμε για φαντασία και όχι για πραγματικότητα δεν θα βρεθεί κάποιος τολμηρός να κάνει τη θυσία, αλλά στο τέλος κάποιος θα τη σκοτώσει δεν μπορεί.

Συνειδητοποίησα κάτι. Μου λείπει η αγγλιδούλα. Τη θέλω πίσω. Γιατί δεν εμφανίζεται να ρωτήσει κάτι με την λάγνα προφορά της και να μας κολλήσει στα πατώματα;

Στην οθόνη μας ο Γιώργης. Έχει ύφος που λέει ότι τον πάτησαν δέκα λεωφορεία, έχασε το πορτοφόλι με όλα του τα λεφτά του και κάποιος του τον ακούμπησε χωρίς να το καταλάβει. Α! Και η γυναίκα του είναι λεπρή. Παραλίγο να το ξεχάσω.

«Κάτι έχεις εσύ…». Του λέει η Λέχου. Λες; Λες να έχει κάτι; Πως το κατάλαβες; Λες η γυναίκα του να είναι λεπρή; Αφού ξεπερνάει την ηλίθια ερώτηση που για κάποιους θα ήταν αιτία χωρισμού (ακόμα μεγαλύτερη από το «δεν ήξερε που είναι ο Νείλος,γι αυτό τη χώρισα» που έχει πει συγγενικό μου πρόσωπο) εξομολογείται ότι έχει πρόβλημα με την μικρή τους κόρη. Το κοριτσάκι είναι σκασμένο πώς να το κάνουμε.

Και κάπου εκεί έρχεται μια από τις μεγαλύτερες συμφωνίες μου με ατάκα που έχω ακούσει στην τηλεόραση. «Αυτό το θηλυκό έχει τον διάολο μέσα του λέει…». Δεν θα μπορούσα να δώσω περισσότερα thumbs up. Σηκώθηκα και πανηγύρισα. Η ατάκα συνδυάζει δύο από τα πιο αγαπημένα θέματα συζήτησης μου. Τον διάολο και τα θηλυκά.

Και όλοι μας έχουμε γνωρίσει ένα θηλυκό που έχει το διάολο μέσα του. Και δεν εννοώ το κοριτσάκι από τον εξορκιστή. Ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Και αν είστε γυναίκες ξέρετε και ποιες είσαστε, δεν χρειάζεται να κρύβεστε.

Επανερχόμαστε στη δασκάλα που έβαλε τον φίλο του Δημητράκη τον χτυπήσει με τη βίτσα. Η Λέχου ζητάει να δει τα χέρια του Δημητράκη. Παίρνει ύφος που λέει σε χτύπησε η καριόλα;» αλλά δεν χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό.

Συνεχίζουμε με την απόφαση της Λέχου να διδάξει η ίδια τον Δημητράκη και τη φίλη του. Τους μιλάει για την πολιορκία του Μεσολογγίου. Την ακούω να τα διηγείται τόσο ωραία που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται… «Ωραία τα λες, αλλά βγάλε αμέσως τη μπλούζα σου». Σταματάω να τρέφω αυταπάτες αφού παρακολουθώ ελληνικό σίριαλ. Κανείς δεν θα μου στερήσει όμως το δικαίωμα να το σκέφτομαι.

Κάπου εκεί χάνω το ενδιαφέρον μου αφού η είσοδος των βαρυποινιτών δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο, ενώ η κλιμάκωση του επεισοδίου με την πληροφορία ότι κάποιοι άλλοι θα έρθουν στο νησί, μου φέρνει στο μυαλό το LOST και η σύγκριση βουλιάζει τη Σπιναλόγκα σε μία ατελείωτη άβυσσο όπου βασιλέυει ένα πιγκουίνος που μιλάει άψογα την γλώσσα του σώματος.

Το επεισόδιο τελειώνει, ξαναπαίζει το τραγούδι της Μπαμπάλη και διατηρώ το συναίσθημα της πρώτης φοράς που το άκουσα. Συνεχίζει να μη μου αρέσει και να μου φαίνεται αταίριαστο. Θα προτιμούσα κάτι τέτοιο…



Υ.Γ. Θα το δω και την επόμενη εβδομάδα. Έχει αρχίσει όμως να κλονίζεται η πίστη μου.

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr