Η μυστική αποστολή Αντωνίου και Φρέιτας

Δύο άντρες έτοιμοι για όλα. Δύο άντρες με σκοπό και όραμα. Τίποτα δεν θα μπει εμπόδιο στον δρόμο τους. Τίποτα δεν θα μπορέσει να τους σταματήσει.

Όταν το διαζύγιο επισημοποιήθηκε δεν έχασαν καθόλου χρόνο.

Η μελέτη της επόμενης κίνησης είναι για τους αδύναμους. Οι υπολογισμοί είναι για τους λογιστές. Η ψυχραιμία είναι για τους γιατρούς (και τους οπαδούς του Ηρακλή). Το σκόρδο κάνει καλό στην καρδιά και διώχνει τα βαμπίρ.
Η αδρεναλίνη πλημύρισε τις φλέβες τους. Έριξαν σε μια μικρή βαλίτσα δυο καθαρές φανέλες και από ένα ζευγάρι κάλτσες.

Το γκρι κοστούμι δεν είχαν σκοπό να το αποχωριστούν.

Μπήκαν στο πρώτο αεροπλάνο και ξεκίνησαν το ταξίδι τους.

Είναι ο Κάρλος Φρέιτας και ο Κώστας Αντωνίου. Μόλις τους αντίκρισε ο Φερέιρα είπε κατευθείαν το ναι.



Εσείς θα τολμούσατε να πείτε όχι;

Smack my bitch up

Ειλικρινά έχω πελαγώσει με το θέμα του Γκοβού. Είναι όντως τόσο …επιρρεπής όσο περιγράφεται; Εμένα μου φαίνεται πάντως ευχάριστος τύπος. Μπορεί τώρα που κουρεύτηκε να μοιάζει λίγο με τον Εντίνιο αλλά κα πάλι η εντύπωση που έχω γι αυτόν παραμένει θετική.

Θα άκουγα τα όσα έχει να πει και θα έπινα μια μπύρα μαζί του και θα πέταγα τις τάπες στο βαρέλι μέχρι να ωριμάσει το ουίσκι. Αλλά νομίζω ότι κάτι μου διαφεύγει.

Α ναι! Είναι ποδοσφαιριστής και δεν θα έπρεπε να πετάει τάπες στο βαρέλι μέχρι να ωριμάσει το ουίσκι. Αυτό που θα πρέπει να περιμένουμε με ενδιαφέρον είναι οι πρώτες δηλώσεις του όταν λυθεί το συμβόλαιο του.

Αυτό ναι, θα έχει όχι μόνο ένα ενδιαφέρον, αλλά πολλά.

Προς το παρόν τα όσα ακούγονται μου θυμίζουν έντονα το βίντεο κλιπ που ακολουθεί. Θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής ο Γκοβού;


Όταν σφίγγουν το χέρι, γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον και άλλα άσματα

Πέρασα το πρωί έξω από το Πολυτεχνείο. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν, άφηνε τα λουλούδια του, διάφοροι πιτσιρικάδες μοίραζαν φυλλάδια, άλλοι είχαν φροντίσει από χθες να γράψουν συνθήματα με σπρέι στους τοίχους, ακριβώς δίπλα στην Τοσίτσα τρεις τύποι πλακώνονταν και κανένας δεν τους έδινε σημασία. Απλές καθημερινές ιστορίες δηλαδή.

Όλα τα παραπάνω έγιναν χωρίς τη συνοδεία φυσικού ήχου, αφού τα ακουστικά στα αυτιά μου, εμπόδιζαν τις εξωτερικές παρεμβολές που περιλαμβάνουν από ομιλίες διπλανών μέχρι κόρνες αυτοκινήτων, έως και ακορντεόν παιγμένα από χέρια αυτοδίδακτων «μουσικών» με αμφίβολα ποιοτικά αποτελέσματα.

Έλα όμως που η καταραμένη η μουσική κάποια στιγμή τελειώνει και οι παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια κάποιες φορές κρατάνε μία αιωνιότητα. Σε μία από αυτές τις παύσεις έφτασαν στα αυτιά μου οι ήχοι από τα μεγάφωνα.

Τραγούδια ξεχασμένα που τα θυμούνται μόνο σε τέτοιες περιστάσεις. Τραγούδια μιας άλλης εποχής. Προσπάθησα για λίγο ακούγοντας τα να μπω στο πνεύμα της ημέρας, αλλά δεν τα κατάφερα. Νιώθω ότι δεν με αντιπροσωπεύουν. Πολλά από τα πράγματα εκείνης της εποχής δεν με αντιπροσωπεύουν.

Σέβομαι εκείνη τη νύχτα. Δεν σέβομαι το πώς την εκμεταλλευτήκαμε ως χώρα και το που φτάσαμε τελικά. Δεν σέβομαι επίσης αυτούς που ζουν στο παρελθόν απορρίπτοντας το μέλλον χωρίς δεύτερη σκέψη.

Βλέπω μόνο μπροστά κρατώντας από το παρελθόν πράγματα που γουστάρω και μπορώ να χτίσω πάνω τους.



Υ.Γ. Αν σκέφτομαι κάτι για πολύ ώρα και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου και δεν μπορώ να κάνω λοβοτομή στον εαυτό μου και επίσης δεν μπορώ να αφαιρέσω χειρουργικά αυτό το κομματάκι του εγκεφάλου που προκαλεί τέτοιου είδους σκέψεις και δεν μπορώ να μου προκαλέσω αμνησία και επίσης δεν γίνεται να συνεχίσω να απαριθμώ πράγματα που δεν μπορώ να κάνω.

Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Ποιες όμως είναι αυτές οι φορές και πως μπορείς να τις διακρίνεις;

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr