Κώστα Βαϊμάκη θες πόλεμο; Θα τον έχεις!

Από την ώρα που τελείωσε το ντέρμπι το Σάββατο σκεφτόμουν τι θα γράψω τη Δευτέρα. Ήθελα έτσι για αλλαγή να ασχοληθώ με λίγο ποδόσφαιρο. Και το είχα βρει. Απηυδισμένος από τις δηλώσεις που έγιναν μετά τη λήξη έφερα στο μυαλό μου το εξής σκηνικό. Ότι όπως κάποιες φορές απαγορεύονται οι δηλώσεις στους παίκτες ή στους διαιτητές έτσι θα πρέπει να απαγορευτούν οι δηλώσεις και στους παράγοντες.

Ναι. Ήταν καταπληκτική ιδέα. Θα τη στόλιζα και με δύο –τρία αστειάκια και θα τελείωνα το κείμενο μου στο πιτς φιτίλι. Ναι. Ήταν καλή ιδέα.

Μέχρι που συνέβη κάτι που δεν το περίμενα. Κάτι που δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν δυνατό. Κάτι που θα έπρεπε όμως να έχω προβλέψει. Και τώρα είμαι σίγουρος πως έγινε. Είμαι σίγουρος για τη μέθοδο που ακολουθήθηκε.

Αρχικά να αποκαλύψω τον ένοχο. Ο ένοχος είναι ο Κώστας Βαϊμάκης. Ναι, ο γνωστός. Για να καταλάβετε τι εννοώ, κάντε κλικ εδώ, για να δείτε το σημερινό του κείμενο στο site και μετά επιστρέψτε για να συζητήσουμε. Θα περιμένω σφυρίζοντας ένα μελαγχολικό σκοπό.

Βλέπετε κάποια ομοιότητα; Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ξεκάθαρη εισβολή σε μυαλό και αφαίρεση σκέψης. Όσοι έχετε δει το inception καταλαβαίνετε τι λέω. Όσοι δεν το έχετε δει, δείτε το. Αν λοιπόν Κώστα Βαϊμάκη θες να παίξουμε με κινηματογραφικούς όρους θα το κάνουμε. Roll the dice... Κάνω claim τον ρόλο του Riddler.

Ανεξάρτητα από τον πόλεμο που θέλω να ανοίξω όμως, μετά από λίγο αποφάσισα ότι σαν θέμα δεν με ενδιέφερε και τόσο. Οπότε μπορώ να το ξεπεράσω εύκολα…

Χαρμολύπη

Τη σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Θέλω να πάθει ασφυξία. Θέλω να πάθει ίλιγγο. Με λίγα λόγια θέλω να πεθάνει. Η λέξη. Κάποιος μου την είπε προχθές και παραλίγο όχι μόνο να τσακωθούμε, αλλά να χωρίσουμε τον όροφο σε ομάδες και να πλακωνόμαστε με τις φουσκωτές κούκλες που για κάποιο περίεργο λόγο είχαν βρεθεί στο site. Ευτυχώς ο Νικόλας ο Ακτύπης που είναι και κάποιας ηλικίας και τον ακούτε από το ραδιόφωνο και τον διαβάζετε στο site μου είπε μία άλλη λέξη που την υιοθετώ ανεπιφύλακτα. Κλαυσίγελως. Αυτή ναι. Είναι λέξη.

Κλαυσίγελως

Αλλά τώρα που το λέμε τι στο διάολο ήθελαν αυτές οι φουσκωτές κούκλες στο site; Ποιος τις έφερε; Τι σκοπούς είχε; Τις χρησιμοποίησε; Θα κάνει κρύο τον Δεκέμβρη;

Και διευκρινίζω αμέσως για τη χαρμολύπη

Μέσα σε μία ημέρα έμαθα μετά από καιρό δύο πράγματα που με ενδιέφεραν. Συνήθως δεν με ενδιαφέρει κάτι. Το πρώτο ήταν ευχάριστο. Η επανασύνδεση των System of a down. Και δεν θα το παίξω ξερόλας, ότι εγώ τους ήξερα από την πρώτη ημέρα. Τους έμαθα όπως σχεδόν όλος ο κόσμος. Από το Chop Suey. Από τότε δεν τους άφησα ποτέ. Και τους θεωρώ το πιο ευφυές συγκρότημα της εποχή μας. Και περίμενα καρτερικά τη μέρα που θα επιστρέψουν. Και τώρα χάρηκα. Αυτό είναι το πρώτο μισό της χαρμολύπης. Γαμώ τη χαρμολύπη παρεμπιπτόντως.

Αλλά μετά έμαθα για το θάνατο του Λέσλι Νίλσεν. Μεγάλη μορφή. Και ούτε θα το παίξω ξερόλας αρχίζοντας να απαριθμώ τη φιλμογραφία του. Από τις τρελές σφαίρες και το airplane τον έμαθα ως πιτσιρικάς, στα μέσα της δεκαετίας του 80. Ωραίος τύπος. Όσοι δεν έχετε δει κάποια από τις παραπάνω ταινίες κάντε το. Και πέθανε λοιπόν. Και ήταν 84 χρονών. Και δεν του φαινότανε. «Ι’m serious. And don’t call me Shirley».

Και αυτό ήταν το δεύτερο συνθετικό της χαρμολύπης. Γαμώ τη χαρμολύπη παρεμπιπτόντως…



Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr