Η κατάρα του βάτραχου (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σκεφτόμουν μέρες τώρα τι να γράψω για την ΑΕΚ. Το παιχνίδι της «Ενωσης» είναι κάτι σαν ανοιχτό βιβλίο –έχει αναλυθεί κάθε παράμετρός του. Ο Σάντος είναι τρίτη χρονιά στην ίδια ομάδα και ξέρουμε γι' αυτόν τα πάντα. Οι νέοι παίκτες παίζουν λίγο. Τα διοικητικά της «Ενωσης» είναι μάλλον απλά. Η επικαιρότητα της ομάδας δεν δίνει λαβές για σχόλια. Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε μια καταπληκτική ιστορία που ανακάλυψα στο αγαπημένο μου «Futebol», το βιβλίο για το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος.
Το «Futebοl» το θεωρώ κάτι σαν το «Λεξικό των παράδοξων του ποδοσφαίρου». Ανατρέχω εκεί κάθε φορά που προκύπτει κάτι που θεωρώ περίπου ανεξήγητο, όπως ας πούμε η κατάρρευση της ΑΕΚ στο Καυταντζόγλειο. Εκεί ανακάλυψα την ωραία αυτή ιστορία που σας παραθέτω, την οποία θα τιτλοφορούσα «Η κατάρα του βάτραχου».

Βάσκο

«Ενα βροχερό απόγευμα τον Δεκέμβριο του 1937, η Βάσκο θα αντιμετώπιζε την Ανταράι, μια ομάδα πολύ πιο αδύναμη. Στον δρόμο για το γήπεδο ένα όχημα από την αυτοκινητοπομπή της Βάσκο τράκαρε με απορριμματοφόρο, έκλεισε ο δρόμος και η αποστολή καθυστέρησε. Οι παίκτες της Ανταράι περίμεναν στο γήπεδο μέσα στη βροχή και στο κρύο. Θα μπορούσαν να ζητήσουν τους βαθμούς της νίκης λόγω της καθυστέρησης του αντιπάλου, αλλά συμφώνησαν να περιμένουν όσο χρειαζόταν. Το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησαν ήταν να μην καταχραστεί η Βάσκο την καλή τους πρόθεση. Κοινώς, να τους λυπηθεί.

Βροχή

Το παιχνίδι άρχισε και η συμφωνία κυρίων ξεχάστηκε πάραυτα. Τα γκολ της Βάσκο έπεφταν βροχή. Στο πρώτο ημίχρονο είχε πετύχει πέντε και με τη λήξη του αγώνα το σκορ ήταν 12 -0. Ο Αρουμπίνια, ο προπονητής που βρισκόταν στον πάγκο της Ανταράι, γονάτισε στο χορτάρι, ένωσε τα χέρια του και κοίταξε προς τον ουρανό: "Αν υπάρχει Θεός εκεί πάνω, δώδεκα χρόνια να κάνει η Βάσκο να πάρει πρωτάθλημα. Ενα για κάθε γκολ που μας έβαλε". Σύμφωνα με τις φήμες, ο Αρουμπίνια "έδεσε" την κατάρα του θάβοντας έναν βάτραχο στον χλοοτάπητα του "Σόα Ζανουάριο".

«Οχημα»

Στη Βραζιλία οι βάτραχοι (φύλακες της βροχής) αποτελούν συνηθισμένο "όχημα" για τη μεταβίβαση κάποιας κατάρας. Οι διοικούντες τη Βάσκο έβαλαν τα γέλια. Μερικά χρόνια αργότερα, όμως, είχαν πάψει να το θεωρούν αστείο. Δεν είχαν κερδίσει τίτλο μετά την κατάρα του Αρουμπίνια. Και το χειρότερο ήταν ότι το 1943, ενώ διέθεταν την ισχυρότερη ομάδα στο Ρίο και διεκδικούσαν με αξιώσεις το πρωτάθλημα, έχασαν από τη Φλαμένγκο με το ταπεινωτικό 6-2.

Βοήθεια
Ηταν καιρός να ζητήσουν βοήθεια. Ενας πρώην παίκτης που είχε στραφεί στον πνευματισμό (σ.σ. κάποιος σαν τον Νίκο Κωστένογλου) γύρισε όλο το γήπεδο κρατώντας ένα ραβδί, το οποίο, όπως υποστήριζε, μπορούσε να εντοπίσει τον βάτραχο ή έστω τα απομεινάρια του. Τζίφος!

Ιερέας

Καταφεύγοντας στα μεγάλα μέσα, αποφάσισαν να εμπιστευτούν τον εξορκισμό σε έναν ιερέα της περιοχής ονόματι Σαντάνα, έναν από εκείνους τους Βραζιλιάνους παπάδες που συνδυάζουν τον χριστιανισμό με τη μαγεία και αντιμετωπίζουν τις δαιμονικές μακούμπες! "Για να απαλλαγούμε από την κατάρα του Αρουμπίνια", θυμάται ο Σαντάνα, "κάναμε τελετή στο Σάο Ζανουάριο. Συγκέντρωσα είκοσι φίλους ένα βράδυ και είχα έτοιμα τα κεριά, το φαγητό, τα ζώα. Καθίσαμε μέσα στο γήπεδο, είπαμε τις προσευχές μας και κάναμε τις προσφορές. Μερικοί από τους παρευρισκομένους πέρασαν σε μια κατάσταση κατά την οποία το σώμα καταλαμβάνεται από υπερφυσικές οντότητες, σκόρπισαν κοχύλια στη γη, προσπάθησαν να δουν το μέλλον. Είδαμε ότι πρέπει να κάνουμε διάφορα ακόμα, όπως να θάψουμε έναν ξύλινο σταυρό πίσω από το ένα τέρμα. Στις 5:00 τα ξημερώματα η δουλειά είχε τελειώσει. Ομως κουραστήκαμε άδικα".
Επιλογή

Την επόμενη χρονιά η ομάδα της Βάσκο ήταν πάλι εξαιρετική, αλλά έχασε ξανά τον τίτλο από τη Φλαμένγκο. Οι επιλογές έγιναν δραστικότερες. Οργωσαν με τρακτέρ τον αγωνιστικό χώρο! Ο βάτραχος άφαντος! Το 1944 οι οπαδοί της Βάσκο άρχισαν τους υπολογισμούς. Αν η κατάρα ίσχυε από το 1934, δηλαδή από την τελευταία φορά που η Βάσκο κέρδισε το πρωτάθλημα, θα διαρκούσε έως το 1946. Μπορεί όμως να άρχιζε από το 1936 –δηλαδή από τη χρονιά που έγινε το ματς με την Ανταράι–, οπότε θα τελείωνε το 1948. Τέσσερα ακόμα χρόνια ήταν πάρα πολλά. Οι ιθύνοντες της Βάσκο πήγαν ικέτες στον Αρουμπίνια. Εκείνος δήλωσε ότι ποτέ δεν είχε θάψει βάτραχο στο γήπεδο και υποσχέθηκε ότι η κατάρα θα λυνόταν μετά τη συγγνώμη τους.

Φινάλε

Ετσι κι έγινε. Το 1945 η Βάσκο κέρδισε το πρωτάθλημα αήττητη».

Συμπεράσματα

Ολος αυτός ο προβληματισμός περί 4-2-1-3 και 4-4-2 δεν βγάζει πουθενά. Το θέμα δεν είναι ο Βενγλίνσκι, ο Εμερσον, η απελευθέρωση του Κατσουράνη κ.λπ. Το πρόβλημα είναι η κατάρα του «βάτραχου». Είναι φανερό ότι ο μάγος Σάντος (όπως και ο μάγος Σαντάνα της βραζιλιάνικης ιστορίας) δεν μπορεί να κάνει κανενός είδους εξορκισμό. Ο Μπάγεβιτς έχει σίγουρα ρίξει την κατάρα του, όμως κανείς δεν μπορεί να μετρήσει από πότε αυτή ξεκινάει. Αν ξεκινάει π.χ. από το 1996, όταν του έβγαλαν το πανό στη Νέα Φιλάδελφεια και του πετούσαν ψεύτικα πεντοχίλιαρα, πάμε για τη δεκαετία και υπάρχει ελπίδα η κακοδαιμονία σιγά σιγά να σβήσει. Αν όμως οι κατάρες έπεσαν μετά τη δεύτερη φυγή του, όταν του έβγαζαν βατραχάκια στην εξέδρα, τότε αλίμονο στην ΑΕΚ, αφού θα κάνει άλλα δέκα χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Το κακό είναι ότι δεν μπορεί κανείς να σκάψει το «Νίκος Γκούμας», μπας και βρει τα ξόρκια, αφού ο Γιάννης Γρανίτσας το 'ριξε…

Συγγνώμη

Καλού κακού, πάντως, ας πάει ο Ντέμης να τον βρει, να του ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους όλων. Γιατί δέκα χρόνια ακόμα χωρίς πρωτάθλημα (και με συζητήσεις για το 4-1-2-3 ή το 4-2-1-3) δεν αντέχονται…