Το κορίτσι με το τατουάζ και τη φωτιά, στη φωλιά της σφήγκας

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Όταν με ρωτάνε γιατί δεν εύχομαι χρόνια πολλά και καλή χρονιά, δέκα μέρες αφού έχει αλλάξει ο χρόνος, προσπαθώ –αλλά μάταια είναι η αλήθεια- να εξηγήσω ότι δεν γιορτάζω την πρωτοχρονιά πάνω από μία ημέρα. Αν βρεθεί κάποιος μπροστά μου την πρώτη ημέρα του χρόνου, ναι θα του ευχηθώ, αν όχι ,άντε να κάνω μία παραχώρηση για την πρώτη φορά που θα τον δω, μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα.

Αλλά να με συγχωρέσει κάποιος που θα τον δω στις 11 Ιανουαρίου και δεν θα του πω καλή χρονιά και παρεξηγηθεί. Δηλαδή αν γίνει η συνάντηση για πρώτη φορά, δύο εβδομάδες μετά την Ανάσταση θα πρέπει να αρχίσω τα «Χριστός Ανέστη» και να βγάλω έξω την πρόχειρη σούβλα μου και ένα μικρό αρνί και να αρχίσω να το ψήνω;

Αρκετά με τις τυπικότητες και τις ευγένειες, αν δεν τις εννοούμε, ακόμα και αν αυτή η συμπεριφορά μας φέρνει περισσότερους εχθρούς από όσους είχε η συμπαθέστατη Άσπα στο πρώτο Fame Story. Ναι σε εκείνο το Fame Story, που η Ελεάνα Παπαϊωάννου κυνηγούσε τον Πετρέλη. Και υπάρχει κόσμος μετά από τόσα χρόνια που πάει στα μαγαζιά και τους πετάει λουλούδια.

Anyway, Happy new Hear. And now I shall continue my story.

Πέρασα τους τελευταίους τέσσερις μήνες συντροφιά με τον Στιγκ Λάρσον. Όχι τον ίδιο, γιατί έχει πεθάνει ο άνθρωπος, αλλά με τα βιβλία του. Πιο συγκεκριμένα την τριλογία του Millenium. Κάθε βράδυ, λίγο πριν παραδοθώ στο χάσιμο χρόνου που λέγεται ύπνος, μ’ αρέσει να έχω ένα βιβλίο μαζί μου. Για κανά εικοσάλεπτο αντέχω βέβαια πριν πέσω σε καταστολή, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Μαζί με το βιβλίο μ’ αρέσει να έχω δίπλα μου και ένα τασάκι με ένα τσιγάρο που αργοσβήνει. Στα σπίτια βέβαια που δεν ξεπερνούν τα τριάντα τετραγωνικά, όπως το δικό μου τσαρδί, το γεμάτο τασάκι αφήνει μια όχι και τόσο ελαφριά μυρωδιά στον χώρο.

Αν κάποιος μπει μέσα στο σπίτι και αυτός ο κάποιος δεν είμαι εγώ, μάλλον θα πάθει οξύ επεισόδιο του αναπνευστικού συστήματος και θα μεταφερθεί σε κάποια κοντινή κλινική για τις πρώτες βοήθειες, εκεί όπου μια όμορφη, νεαρή και φλογερή νοσοκόμα, θα προσπαθήσει να τον επαναφέρει (έτσι μ’ αρέσει να φαντάζομαι τις πρώτες βοήθειες).

Θα μου πεις, γιατί δεν ανοίγεις τη μπαλκονόπορτα να αεριστεί λίγο ο χώρος; Το κάνω, αλλά ήθελα τόσο πολύ να διηγηθώ τη φαντασίωση με τη νοσοκόμα, που προτίμησα να το παίξω γλοιώδης. Όχι μόνο το κάνω, αλλά πρόσφατα βρήκα στο σουπερ μάρκετ και ένα ψεκαστικό με άρωμα λεβάντα και του δίνω και καταλαβαίνει.

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος μου φαίνεται ότι τόσο πιο πολύ επηρεάζεται από τις ωραίες μυρωδιές. Προσωπικά τις κυνηγώ μέχρι τέλους. Αν μου κάνει η μυρωδιά μου κάνει αυτόματα και η πηγή της. Ειδικά όταν είναι άνθρωπος και για να μη λέμε ασυναρτησίες, ειδικότερα αν είναι γυναίκα.

Η ωραία μυρωδιά με κλειδώνει και δεν φεύγει ποτέ από τις αισθήσεις μου. Μάλλον γερνάω λοιπόν. Και πρέπει να γίνομαι και λίγο γυναικωτός, γιατί τέτοιου τύπου συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες. Φέρτε μου μια μπύρα.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Τα βιβλία του Στιγκ Λάρσον δηλαδή. Όταν αφιερώνεις τόσο καιρό σε μια κατάσταση σίγουρα κάτι σου μένει. Και τελικά διαβάζοντας και την τελευταία παράγραφο από το τρίτο βιβλίο της σειράς έμεινα με γλυκιά γεύση.

Ακόμα και αν μέσα στη διάρκεια του τετραμήνου έβριζα σε τακτά χρονιά διαστήματα όταν διάβαζα μια απλοϊκή πρόταση (που τις συνήθιζε ο μακαρίτης). «Έλα ρε πούστη κανένας δεν μιλάει έτσι» ήταν η πιο συνηθισμένη ατάκα μου.

Παρόλα αυτά γούσταρα που έμπλεξα με τη Λίσμπετ Σάλαντερ και τον Μίκαελ Μπλουvκβιστ. Ακόμα και αν σαν χαρακτήρες δεν θα υπήρχαν ποτέ την πραγματική ζωή. Θα ήθελα για φίλη μου μια 24χρονη γκοθού χάκερ που έχει βάλει σιλικόνη. Αλλά που να τη βρεις;

Τι έκανα με το που διάβασα την τελευταία πρόταση του βιβλίου; Το έκλεισα και άνοιξα το επόμενο. Πόσο καθυστερημένος είμαι που ανακάλυψα τώρα τον Ραιμοντ Τσάντλερ;

Το επόμενο δεκαήμερο θα αφιερωθεί λοιπόν στον «Μεγάλο Αποχαιρετισμό» και τον Φίλιπ Μάρλοου.

Και όταν θα με ρωτάνε «τι συμβαίνει εδώ;», την ώρα που θα πέφτουν παντού τριγύρω πυροβολισμοί, θα τραβάω μια τζούρα από το τσιγάρο μου, θα γυρνάω ψύχραιμoς και θα απαντάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα… «Πιστολίδι».

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr