Αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα θηλαστικά

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Κάθε χρόνο, όταν μπαίνει η Άνοιξη με πιάνει μια μελαγχολία. Δεν θα περιέγραφα το συναίσθημα ως στεναχώρια, νομίζω ότι η λέξη μελαγχολία είναι πιο ταιριαστή.

Και είναι αρκετοί οι παράγοντες που με κάνουν να κοιτώ έξω από το παράθυρο με το βλέμμα χαμένο στα αραιά σύννεφα, εστιάζοντας όμως κατά διαστήματα στις κεραίες των απέναντι πολυκατοικιών και στα απλωμένα ρούχα της γειτόνισσας και στα cd που κρέμονται από σπάγκους για να διώχνουν τα περιστέρια και στον τύπο που πηδάει από ταράτσα σε ταράτσα προσπαθώντας να ανοίξει κάποια πόρτα νομίζοντας ότι δεν τον παρακολουθεί κανείς και στην κοπελίτσα που μόλις βγήκε από το μπάνιο και ξέχασε να κλείσει την κουρτίνα γιατί σκέφτηκε ότι είναι αρκετά ψηλά και αυτό την προστατεύει από τα αδιάκριτα μάτια.

Αν έχω μάθει κάτι σε αυτές τις δεκαετίες που περπατώ πάνω σε αυτό τον πλανήτη, είναι ότι μπορείς να γλυτώσεις ακόμα και από σφαίρα όπλου που σε πυροβολεί εξ’ επαφής, αλλά από αδιάκριτο μάτι δεν γλυτώνεις ποτέ.

Ας περάσουμε λοιπόν στους παράγοντες. Όχι στους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου που αν ήταν cd θα έπιαναν στο ράφι μου το χώρο δίπλα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Jeronimo groovy που κυκλοφορούσαν τη δεκαετία του 90’ και είχαν ως πρώτα ονόματα τον DJ Bobo, τον Dr. Alban και τον Chimo Bayo. Δεν είναι ότι την άκουγα αυτή τη μουσική, αλλά εκείνα τα cd ήταν πρώτα που έβρισκες όταν προσπαθούσες να ανακαλύψεις το θαύμα του νέου στρογγυλού ψηφιακού δίσκου. Και τώρα σχεδόν είκοσι χρόνια μετά κανένας δεν αγοράζει cd εκτός κι αν είναι πάνω από 43 χρονών και αυτή η αγορά έρχεται ως συνοδευτικό της κυριακάτικης εφημερίδας. Και μια που το αναφέραμε θυμάμαι ακόμα την εποχή που πήγαινα νωρίς νωρίς στο περίπτερο για να αγοράσω κυριακάτικη εφημερίδα. Έχω την εντύπωση όμως ότι και αυτή η συνήθεια έχει πεθάνει. Κρίμα;

Να θυμηθώ να στείλω λουλούδια και να πω συλλυπητήρια. Να θυμηθώ να στείλω λουλούδια και να πω συλλυπητήρια.

Στο θέμα μας λοιπόν. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάθομαι και βλέπω μπάλα. Κάθομαι και βλέπω ολόκληρα ενενηντάλεπτα. Σε αντίθεση με τις κλεφτές ματιές που ρίχνω όλο το χειμώνα στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Σωστά μαντέψατε. Είναι η εποχή που το Τσάμπιονς Λιγκ μπαίνει στα νοκ άουτ παιχνίδια. Αλλά δεν νομίζω ότι κάνω κάτι πρωτοποριακό. Έχω την εντύπωση ότι ο περισσότερος κόσμος έτσι λειτούργει. Άλλα έχει μια ιδιαίτερη μαγεία η φετινή χρονιά, με όλα αυτά τα Ρεάλ-Μπαρτσελόνα και τα Γιουνάιτεντ-Άρσεναλ και Τσέλσι που ακολουθούν.

Και το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Είναι η αλήθεια ότι τα πράγματα που μας κάνουν δυστυχισμένους, μπορούμε να τα περιγράψουμε πολύ πιο εύκολα και να βάλουμε όλη μας την έμπνευση σε αυτά. Είναι αλήθεια επίσης ότι η στεναχώρια έχει κάνει πολλούς ανθρώπους πλούσιους. Είτε μέσω βιβλίων, είτε μέσω μουσικής.

Ενώ αντίθετα προσπαθήστε να περιγράψετε μια ευτυχισμένη σας στιγμή ή έστω μία χαρούμενη χωρίς να ακουστείτε εντελώς κλισαρισμένοι. Τι να πεις; Για ηλιοβασιλέματα, χρώματα και γλυκά κουτάβια που κυλιούνται ανέμελα στο γρασίδι ενώ μια πεταλούδα κάθεται στη μουσούδα τους, δίνοντας μια πινελιά ευτυχίας που όμοια της βρίσκουμε μόνο στο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού που καταφέρνει να πει την πρώτη του λέξη;

Ας σοβαρευτούμε. Η ευτυχία δεν πουλάει μαζικά. Πουλάει μόνο ατομικά. Όπου δείτε μαζική ευτυχία να την αποφεύγετε. Το πιο πιθανό είναι ότι κατά λάθος έχετε μπει σε μία κωμόπολη που οι κάτοικοι της το βράδυ μεταμορφώνονται σε τρίποδους μπαμπουίνους και κυνηγούν νεογέννητα παιδιά.

Ένας άλλος λόγος που με μελαγχολεί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, εκτός από τα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς, είναι τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Εκεί όπου σε τρεις μέρες βλέπεις ότι συγκρότημα τραβάει η ψυχή σου. Αλλά που να βρεις στις μέρες μας μπάτζετ για τέτοιου τύπου τετραήμερες εξορμήσεις.

Προγραμματισμός λέτε ε; Ποιος τον έχασε για να τον βρω εγώ.

Και κάπου εδώ αντίο. Και μην ξεχνάτε ότι αυτό που σας απασχολεί αλλά δεν ξέρετε τι είναι, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα.

Είναι απλά παιχνίδι αυτού του καταραμένου του μυαλού που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα θηλαστικά.
Ώρες ώρες σκέφτομαι, τι καλά θα ήταν αν εκτός από το βλέμμα της αγελάδας που μου έχουν πει ότι έχω αυτές τις μέρες, να ήμουν πραγματικά αγελάδα και απλά να μασουλούσα χορτάρι.

Και κάπου εδώ πραγματικά αντίο.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr