Ερωτήσεις, επιχειρήματα και μπιφτέκια

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Πάντα είχα πρόβλημα με τις ρητορικές ερωτήσεις. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα έχω με τις ανθρώπους που τις απευθύνουν. Δεν φταίνε σε τίποτα οι προτάσεις με το ερωτηματικό που δεν θέλει απάντηση στο τέλος, αλλά αυτοί που τις χρησιμοποιούν για να περάσουν αυτό που θέλουν χωρίς να μπουν σε διαδικασία συζήτησης. Και δεν τους ενδιαφέρει αν τα επιχειρήματα τους είναι άσχετα πολλές φορές με το θέμα.

Είμαστε στη χώρα που αν μπορείς να φτιάξεις μια ωραία πρόταση αυτόματα αποκτάς κύρος.

Είμαστε στη χώρα που αν φωνάξεις πιο δυνατά από τον διπλανό σου ταυτόχρονα η άποψη σου υπερισχύει.

Σε αυτή λοιπόν τη χώρα βιαζόμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Βιαζόμαστε να πάμε με την μία ή την άλλη πλευρά χωρίς να σκεφτόμαστε ποτέ, ότι ίσως να μην υπάρχει ανάγκη να διαλέξουμε.

Επιχειρήματα υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης; Πολλά. Ουσία; Μηδέν. Όπως αυτοί λοιπόν που αυτοανακηρύσσονται σε προστάτες των υπολοίπων, κατηγορώντας τους για έλλειψη δυναμικότητας και θέλησης (και αναφέρομαι στο θέμα των συγκεντρώσεων) έτσι υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που κάθονται σε μια γωνία και εξαπολύουν ερωτήσεις.

Ρωτάνε τον κόσμο που ήταν όλο αυτό τον καιρό. Που ήταν όταν το δημόσιο γιγαντωνόταν. Που ήταν όταν η χώρα ξόδευε περισσότερα από όσα μπορούσε, φτάνοντας στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Θα σας πω τι έκανε ο κόσμος αν και δεν χρειάζεται αφού το ξέρετε και εσείς όπως και εγώ πολύ καλά. Έκανε αυτό που νόμιζε ότι ήταν νόμιμο. Έμπαινε στο δημόσιο γιατί μπορούσε. Έπαιρνε δάνεια γιατί μπορούσε. Έδινε φακελάκια γιατί μπορούσε. Ποτέ κανένας δεν του είπε όχι.

Αγόραζε ακριβά αυτοκίνητα γιατί κάποιος του έδινε τη δυνατότητα να τα αγοράζει. Επέτρεπε τα σκάνδαλα γιατί πίστευε ότι αυτοί που έχουν την ευθύνη να τιμωρήσουν, θα το έκαναν. Και τι κατάλαβε τελικά αυτός ο κόσμος; Πως κατέληξε; Όπως καταλήγουν όλα τα κακομαθημένα παιδία που ξαφνικά τους αλλάζεις τις συνήθειες.

Θα σκοτώνατε το κακομαθημένο παιδί σας; Όχι. Ούτε θα του ζητούσατε ευθύνες.

Ας αφήσουμε λοιπόν όλοι τα ρητορικά ερωτήματα και τον διαγωνισμό για το ποιος θα πρέπει να πάρει το πρώτο βραβείο στους αγώνες και στις διαδηλώσεις. Δεν θα κερδίσει κανένας αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Ας σταματήσουμε να βλέπουμε εχθρούς ανάμεσα μας και ας αποδεχθούμε τη μοίρα του επιβάτη πάνω στο καράβι. Κανένας δεν πνίγεται περισσότερο ή λιγότερο από τον άλλον.

Τόσες πολλές μαζεμένες και βαρύγδουπες σκέψεις με κουράζουν.

Πήρα λοιπόν το μπιφτέκι μου και ανέβηκα στην ψηλότερη κορυφή. Μόνος στη βεράντα με το πιρούνι στο ένα χέρι και το μαχαίρι στο άλλο. Κάπως έτσι θα τελείωνε ο κόσμος και εγώ θα καθόμουν απολαμβάνοντας το τέλος, στην αγαπημένη μου ώρα της ημέρας. Λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα. Στο πρώτο σούρουπο. «Με γνώρισες σε μια περίεργη φάση της ζωής μου» είπα στο μπιφτέκι μου, λίγο πριν φάω την τελευταία μπουκιά που είχε απομείνει.

Όταν σήκωσα το βλέμμα και κοίταξα γύρω μου ο κόσμος υπήρχε ακόμα. Ευτυχώς ή δυστυχώς…





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr