Αδικαιολόγητος εκνευρισμός σε υποθετικές καταστάσεις

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας τύπος που έρχεται και σου κάνει περίεργες ερωτήσεις. Και όχι μόνο σου τις κάνει, άλλα περιμένει να του απαντήσεις κιόλας λες και η ζωή σου κρίνεται από αυτό. Όταν μιλάω για περίεργες ερωτήσεις εννοώ περισσότερο , ηλίθιες ερωτήσεις και όχι κάτι σημαντικό. Δεν σε ανακρίνει δηλαδή. Απλά εμφανίζεται μόνο και μόνο για να σε προβληματίσει και ξαναφεύγει όπως ακριβώς ήρθε. Ξαφνικά.

Τι τύπος είναι αυτός θα αναρωτηθείτε και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Η καλύτερη απάντηση που μπορώ να σας δώσω είναι ότι αποτελεί πλάσμα της φαντασίας και εμφανίζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά για τον καθένα από εμάς.
Η ερώτηση που μου έκανε λοιπόν το συγκεκριμένο φανταστικό πλάσμα (που για εμένα μοιάζει με φτερωτό κροκόδειλο) , είναι για το αγαπημένο μου χρώμα στα φανάρια του δρόμου. Πράσινο, κόκκινο ή πορτοκαλί;

Προσπάθησα να αποφύγω τις ρεαλιστικές απαντήσεις.

Δεν δυσκολεύτηκα κιόλας να το κάνω. Κατέληξα εύκολα στο συμπέρασμα ότι το αγαπημένο χρώμα φαναριού είναι το πορτοκαλί. Απέκλεισα το κόκκινο γιατί δεν μου αρέσουν με τίποτα τα απαγορευτικά οποιουδήποτε είδους, ενώ ακόμα περισσότερο αρνητικός είμαι στο πράσινο. Αρνούμαι πεισματικά να πιστέψω ότι ο δρόμος είναι ελεύθερος και πάντα πιστεύω ότι κάποια παγίδα παραμονεύει σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι.

Πορτοκαλί φανάρι λοιπόν. Ανοιχτό σε ερμηνείες και χωρίς προαπαιτούμενα.

Και ας περάσουμε στο θέμα μας που δεν έχει καμία σχέση με τον πρόλογο…

Η μουσική αντίληψη είναι μία εντελώς προσωπική και εντελώς διαφορετική για τον καθένα υπόθεση. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο δεδομένο που θα πρέπει να ακολουθηθεί από όλους αφού και για τους περισσότερο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες όλων των εποχών, ας πούμε για παράδειγμα οι Beatles, θα βρεθεί κάποιος που θα έχει αντίθετη άποψη αφού του γούστο θα είναι εντελώς διαφορετικό.

Όσο περνάνε τα χρόνια, το αυτί μου έχει εκπαιδευτεί να αποκλείει αυτόματα τα πράγματα που δεν του κάνουν, είτε αισθητικά είτε μουσικά. Οπότε ακόμα και αν είμαι σε χώρο με τη μουσική στο τέρμα, αν αυτό που ακούω δεν με ενδιαφέρει, απλά κατεβαίνουν οι ασφάλειες και λειτουργώ σε απόλυτη σιγή.

Γι αυτό και τρομοκρατούμαι με κάτι πειράματα του τύπου «Guest DJ Τζιμπρίλ Σισέ». Η διασημότητα δεν σε κάνει αυτόματα και γνώστης της μουσικής, αν και συμφωνώ ότι σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Απλά είναι λεπτή η γραμμή που ξεχωρίζει τη μουσική που θα επέλεγες για να διασκεδάσεις τον εαυτό σου, με τη μουσική που θα επέλεγες για να διασκεδάσεις τους άλλους. Αν παραμείνεις πιστός σε μία από τις δύο κατευθύνσεις, το πιο πιθανό είναι ότι θα δυσαρεστήσεις, είτε τον εαυτό σου είτε τους πολλούς.

Και αν και δηλώνω αθεράπευτα μουντρούχος και σπάνια σκέφτομαι τη γνώμη των πολλών για κάτι που μου αρέσει να κάνω, δεν μπορώ παρά να δηλώσω τον αποτροπιασμό μου, όχι για το γεγονός ότι ο Τζιμπρίλ Σισέ θα εκτελέσει χρέη DJ, ούτε για αυτούς που πιθανότατα θα περάσουν καλά. Αλλά γι αυτούς που θα κάνουν ότι περνάνε καλά επειδή ακριβώς έχουν απέναντι τους τον Σισέ και τον κάθε Σισέ. Δεν είναι η προσπάθεια που με ενοχλεί αλλά η υποκρισία που σίγουρα θα ακολουθήσει. Θα μου πείτε, σε αυτό το πάρτι το θέμα θα είναι τι μουσική θα παίξει ο Σισε;

Όχι βέβαια, αλλά διατηρώ το δικαίωμα της έκφρασης «ο καθένας με τον πόνο του».

Και επανέρχομαι για να κλείσω με το πορτοκαλί φανάρι. Στην καθιερωμένη μου βόλτα στη Μαλακάσα για το Sonisphere Festival συνάντησα πολύ κόσμο. Αυτούς που ακούν μουσική και είχαν μία σφαιρική γνώση για όλα όσα έβλεπαν. Αυτούς που είχαν συγκεκριμένες προτιμήσεις αλλά και πάλι ήξεραν τι ήταν αυτό που έβλεπαν κι ας μην τους άρεσε. Και αυτούς που ακούν μόνο Iron Maiden. Ως μουσικό είδος. Το κόκκινο φανάρι που λέγαμε. Που αποκλείει και ταυτόχρονα υποβαθμίζει οτιδήποτε διαφορετικό.

Για αυτό λοιπόν σας λέω. Δόξα και τιμή στο πορτοκαλί.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr