Your friend do it to me

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Η εξιστόρηση των καλοκαιρινών περιπετειών του Heartbreak Hotel συνεχίζεται και αυτή τη φορά λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άνθρωποι της εκκλησίας, σε περίπτωση που διαβάσουν αυτό το κείμενο.

God is dead. Really.

Αν και θα μου έκανε εντύπωση αν αυτή η διήγηση έπεφτε σε χέρια ανθρώπου του Κλήρου, αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τα βίτσια του καθενός. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ανάλυση των ανθρώπων με την πρώτη ματιά. Τι βίτσια έχουν άραγε; Τι παραξενιές; Τι συμπλέγματα που δεν άφησαν ποτέ να φανούν στο ζεστό φως της μέρας, αλλά όταν το σκοτάδι πέφτει γίνονται τεράστιες σκιές που σε καταπίνουν με μία χαψιά;

Ας αφήσουμε όμως αυτή την κουβέντα προσωρινά. Ας επιστρέψουμε στην αφαιρετική διήγηση της ιστορίας μας. Στο πρώτο μέρος μιλήσαμε για ανακοινώσεις στα καράβια και για ανακοινώσεις στις τουαλέτες. Σε αυτό το μέρος θα μιλήσουμε για το δεύτερο αγαπημένο θέμα συζήτησης των ανδρών μετά το στοίχημα. Σωστά μαντέψατε.

Θα έχει γκομενάκια στο νησί;

Όταν προσπάθησα να συλλέξω πληροφορίες για την Αντίπαρο άκουγα μόνο καλά λόγια. Με μία μικρή λεπτομέρεια. Κανείς από αυτούς που έλεγε τα καλά λόγια, δεν είχε πάει ποτέ στο νησί. Κάτι είχε ακούσει από κάποιον γνωστό του και κάπως έτσι είχε δημιουργήσει άποψη. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

Την τελευταία φορά που εμπιστεύτηκα το «κάποιος, κάπου άκουσε κάτι καλό» είδα μια ταινία της Νία Βαρντάλος, γιατί πίστευα ότι θα περάσει τουλάχιστον η ώρα μου ευχάριστα παρέα με τη γυναίκα που ήθελε να δει ρομαντική κομεντί, αλλά κατέληξα να ψάχνω να βρω τρόπους να βάλω τέλος στη ζωή μου, αργά επώδυνα και βασανιστικά. Ήθελα να με κάνω να υποφέρω πρώτα. Ήθελα να με δω να ποδοπατιέμαι από εκατομμύρια εξαγριωμένους ταύρους.

Πάνω λοιπόν στην απόγνωση μου να μάθω κάτι πραγματικό, στράφηκα στον μοναδικό άνθρωπο στο κτίριο του ΣΠΟΡ FM, που εγγυημένα έχει ταξιδέψει όπου υπάρχει στεριά και σε περισσότερες από τις εφτά θάλασσες.

«Δεν μ’ αρέσει;» μου είπε και μονομιάς μου γκρέμισε τα όνειρα. Τα μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν ένα κοφτό «γιατί;».

Θα σας πω με λίγα λόγια την απάντηση του.

Γιατί έχει λέει πιτσιρικάδες με tattoo, οι θάλασσες δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά τα μπαράκια είναι μια χαρά. Δεν βρήκα κάτι κακό σε αυτό, αφού τα tattoo τα τιμώ δεόντως, με τις θάλασσες δεν είμαι υπερβολικός στις απαιτήσεις μου (εκτός και αν έχουν γιγαντιαία καλαμάρια) ενώ με τα μπαράκια συμβιβάζομαι.

«Πάντως θα πηδήξεις σίγουρα», ήταν η τελευταία του πρόταση. Αφού του απάντησα ότι πάω για πέντε μέρες και θέλω μόνο να ηρεμήσω , παρέμεινε ασάλευτος και χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε: «Δεν πειράζει. Θα θέλουν αυτές»…

Υour Friend do it to me

Και φτάνουμε στο θέμα μας. Που δεν είναι άλλο από τις συναναστροφές σε περίοδο διακοπών. Ομολογώ ότι τα τελευταία τέσσερα με πέντε χρόνια είμαι υπερβολικά κουρασμένος το καλοκαίρι, για να σκεφτώ δροσερούς έρωτες μπροστά στο ηλιοβασίλεμα του νησιού. Από ένα σημείο και μετά στη ζωή μας το μόνο που θέλουμε είναι η ησυχία μας και μια άκρη για ξεκούραση. Είμαι ένα βήμα από τον τάφο; Μπορεί. Αλλά τουλάχιστον θα πάω ξεκούραστος.

Κατανοώ και καταλαβαίνω απεριόριστα, την δίψα ορισμένων ανθρώπων να κάνουν τα πάντα στις διακοπές τους. Ίσως επειδή ο χειμώνας δεν ήταν αντίστοιχος; Δεν με πολυ-νοιάζει. Βασικά δεν με νοιάζει καθόλου.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράττει όπως νομίζει ότι τη δεδομένη στιγμή είναι σωστό. Αλλά πότε δεν θα συνηθίσω την εικόνα ενός ανθρώπου που μιλάει με όλες τις γυναίκες στο μαγαζί, μέχρι κάποια να του πει πάνω από δύο κουβέντες.

Και τότε νομίζει ότι κάτι πέτυχε. Βαριέμαι υπερβολικά την υπερβολική προσπάθεια. Αν είναι κάτι να έρθει, θα έρθει. Έτσι έχω μάθει και δεν μου βγήκε και ποτέ σε κακό. Εκτός από εκείνο το περιστατικό στον ουρανοξύστη, αλλά δεν είναι ώρα γι αυτό.

Το σκηνικό αλλάζει. Βρισκόμαστε στην κεντρική πλατειά της Αντιπάρου την ώρα που η μουσική έχει κλείσει σε όλα τα μαγαζιά και ένας κάτοικος της Ευρωπαϊκής ένωσης , προσπαθεί να ψήσει μία ελληνίδα να βγει μαζί του το επόμενο βράδυ. Δεν μπορούσα παρά να κρυφακούσω, πάνω στην παραζάλη μου αφού τα ποτά μου τη συγκεκριμένη μέρα φτάνουν για να γεμίσουν ένα βαρέλι. Προσπαθεί να της δείξει, πώς να της σταματήσει ο λόξιγκας.

Λίγα λεπτά περνούν, αλλά ο λόξυγκας δεν έχει περάσει. Ο Ιταλός όμως έχει αλλάξει στόχο. Ένας φίλος του όμως προσεγγίζει την ελληνίδα με τον λόξυγκα και της προτείνει να δοκιμάσει τον ίδιο ακριβώς τρόπο με αυτόν που είχε προσπαθήσει ο προηγούμενος. Να κρατήσει την ανάσα της δηλαδή.

Η ατάκα your friend do it to me, θα παραμείνει για πάντα στο μυαλό μου. Really.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε ότι όσο πιο πολύ προσπαθείς, τόσο λιγότερα καταφέρνεις. Fuck It.

Υ.Γ. Στο επόμενο μέρος της εξιστόρησης των καλοκαιρινών διακοπών του Heartbreak Hotel που έτσι όπως πάει μόνο εξιστόρηση καλοκαιρινών διακοπών δεν είναι, θα μιλήσουμε για δολοφονικές πάπιες, για παράξενους τουρίστες και για λαχταριστά πεϊνιρλί !

Υ.Γ.2 Καινούργιους Mastodon ακούσαμε στο προηγούμενο κείμενο. Ώρα για καινούργιους Opeth. Winter is coming.



Follow @ThanasisRallis


Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr