Παίξε και εσύ στη Σούπερ Λίγκα. Μπορείς!

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Η αίσθηση του χώρου είναι μεγάλο πράμα. Η αίσθηση του δικού σου χώρου και ο τρόπος με τον οποίο τον διαχειρίζεσαι, είναι ακόμα μεγαλύτερο πράμα. Συνολικά μιλάμε για ένα τεράστιο πράμα που καθορίζει την καθημερινότητα σου.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως κατέρρευσε, σαν χάρτινος πύργος ή σαν κάστρο στην άμμο ή σαν όποιο άλλο κλισέ που χρησιμοποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις, η πεποίθηση μου ότι τα τελευταία χρόνια ζούσα σε σπίτι 28 τετραγωνικών, ενώ στην πραγματικότητα αυτό ήταν 25.

Το ανακάλυψα μετακομίζοντας και βλέποντας το ενοικιαστήριο που μπήκε μετά την αναχώρηση μου. Βέβαια πριν από τρία χρόνια όταν πήγα εγώ σε αυτό το σπίτι το ενοικιαστήριο έγραφε 28 τετραγωνικά.

Τα ενδεχόμενα είναι δύο. Ή με κορόιδεψαν ή κατάφερα μέσα σε τρία χρόνια να μικρύνω το σπίτι κατά τρία τετραγωνικά. Ένα τετραγωνικό το χρόνο. Το δεύτερο ενδεχόμενο μ’ αρέσει περισσότερο, αν και αν κατάφερα τη σμίκρυνση του σπιτιού χωρίς να το καταλάβω, δεν αποκλείεται να κόντυνα κι εγώ.

Και αποκλείεται να καταφέρω να το διαπιστώσω, αφού η ηλικία που μετράγαμε το ύψος μας έχει περάσει ανεπιστρεπτί και αν κάποιος που έχει περάσει τα 20 το κάνει ακόμα, πάει να πει ότι είναι φαντασιόπληκτος. Σε αντίθεση με εμένα που κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει για φαντασιοπληξία. Ούτε καν εκείνος ο τύπος τον οποίο προσπάθησα να πείσω ότι ο Τζακ και η φασολιά ήταν φίλοι μου. Περισσότερο βέβαια η φασολιά παρά ο Τζακ.

Περισσότερες ιστορίες για την μετακόμιση μου από ένα σπίτι 25 τετραγωνικών σε ένα υπερδιπλάσιο φαντάζομαι ότι θα έχω να σας διηγηθώ κατά τη διάρκεια του χειμώνα ή ακόμα και νωρίτερα αν καταφέρω να διαπιστώσω τι παράξενός ήχος είναι αυτός που ακούω τα βράδια. Μου μοιάζει με ήχο που έβγαζε το Game Boy όταν περνούσες πίστα στο Super Mario. Οπότε η πιθανότητα όταν κλείνω τα φώτα να εμφανίζεται στο σαλόνι μου ένας πιτσιρικάς των αρχών της δεκαετίας του 90’ και να παίζει Game Boy στο σαλόνι μου δεν έχει αποκλειστεί ακόμα.

Για όσους δεν έχετε ιδέα τι είναι το Game Boy αντιγράφω από τη Βικιπαιδέια:

Το Game Boy είναι μία φορητή παιχνιδομηχανή 8-bit. Πρωτοκυκλοφόρησε στην Ιαπωνία στις 21 Απριλίου 1989, στην Βόρεια Αμερική στις 31 Ιουλίου 1989 και στην Ευρώπη στις 28 Σεπτεμβρίου 1990. Στην νότια Ασία είναι γνωστό ως «Tata Game Boy». Αν και η στάνταρ έκδοσή του είχε ασπρόμαυρα γραφικά σε πράσινη οθόνη, ωστόσο με σύμμαχο την εξαιρετικά χαμηλή τιμή πώλησης, το καλό μάρκετινγκ και την πλούσια γκάμα παιχνιδιών που προσέφερε, το αυθεντικό Game Boy έγινε η κονσόλα η οποία έχει πουλήσει τα περισσότερα αντίτυπα από οποιαδήποτε άλλη βιντεοκονσόλα.

I say, you say, they say

Από εκεί και πέρα έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα με τα όσα γίνονται στον Παναθηναϊκό τις τελευταίες ημέρες. Έχω προβληματιστεί γιατί οι τοποθετήσεις που έγιναν και που αναμένεται να γίνουν είναι όλες τιγκαρισμένες στις φιλοσοφικές αναζητήσεις, χωρίς ξεκάθαρες τοποθετήσεις ή προτάσεις.

Από την εμπειρία που έχω αποκτήσει περπατώντας σε αυτό τον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες, έχω μάθει ότι οι άνθρωποι μιλάνε πολύ, όταν δεν έχουν στην πραγματικότητα κάτι συγκεκριμένο να πουν. Όταν δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους το τι πραγματικά θέλουν.

Για τον συνομιλητή ή τον ακροατή σου που περιμένει από εσένα απαντήσεις, μια τέτοια προσέγγιση στην ανάλυση ενός θέματος δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις και απορίες.
Από την άλλη πλευρά ο καθένας μπορεί να νομίζει ότι ξέρει στην πραγματικότητα τι είναι αυτό που λέει ο Τζίγκερ ή ο Βγενόπουλος και να θεωρεί τη δική του εκδοχή σωστότερη από του άλλου.

Έχω μάθει επίσης ότι όταν λες ότι δεν θα ξαναμιλήσεις για ένα θέμα, στην πραγματικότητα εννοείς ότι θα ξαναμιλήσεις όταν σε συμφέρει.

Και τι θα κάνουμε τώρα στις ράγες;

Η πεποίθηση μου ότι κάτι πάει επικίνδυνα στραβά στον κόσμο σήμερα, επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Το τελευταίο πλήγμα που δέχτηκα, ήταν μια είδηση από την Αγγλία. Απαγορεύτηκε λέει το κυνήγι αλεπούδων πάνω σε ράγες τρένων.

Δεν ήξερα ότι κάτι τέτοιο γινόταν, αλλά αν γινόταν και τώρα απαγορεύτηκε σίγουρα θα μου λείψει.

Η μοναδική μου επαφή με αλεπούδες είχε γίνει στη Σαλαμίνα, όταν υπηρετούσα το εξουθενωτικό φανταρικό μου σε μία βάση του Ναυτικού.

Εκεί λοιπόν, συχνά πυκνά κατέβαινε από το βουνό μια αλεπού. Την παρατηρούσα με περιέργεια, με κοιτούσε και αυτή και στη συνέχεια ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του. Ποτέ δεν μου ήρθε η επιθυμία να ανακαλύψω ράγες, να βάλω πάνω την αλεπού και να την κυνηγήσω.

Αλλά και πάλι είναι πολλοί οι νόμοι που δεν κατάλαβα και δεν νομίζω ότι θα καταλάβω ποτέ στη ζωή μου…

Μου φαίνεται ότι θα προσφύγω στα πολιτικά δικαστήρια για να μπορέσω να έχω το δικαίωμα να κυνηγώ την αλεπού παντού.

Και αν θέλει η ΕΠΟ ας με τιμωρήσει. Εγώ θα προσφύγω.

Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον θα δηλώσω συμμετοχή για να αγωνιστώ στη Σούπερ Λίγκα. Ως ομάδα. Λεφτά δεν έχω. Χρωστάω κιόλας. Ενώ ακόμα εκκρεμεί εις βάρος μου μια υπόθεση πλαστογράφησης της υπογραφής της μάνας μου ότι παρέλαβε τους βαθμούς μου στο γυμνάσιο πριν από είκοσι χρόνια.

Νομίζω ότι πληρώ όλες τις προϋποθέσεις.

Follow @ThanasisRallis




Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr