Καταραμένη γενιά (Μέρος πρώτο)

«Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να σπρώχνει ασταμάτητα ένα βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού, απ΄ όπου η πέτρα κατρακυλούσε από το ίδιο της το βάρος. Είχαν σκεφτεί και κάπως δικαιολογημένα, ότι δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία από την ανώφελη και ανέλπιδη εργασία….

Ο Σίσυφος βλέπει τότε το βράχο να κατρακυλά σε λίγες στιγμές προς τους πρόποδες του βουνού, απ΄ όπου θα πρέπει να τον ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην πεδιάδα. Ο Σίσυφος μ΄ ενδιαφέρει κατά τη διάρκεια αυτής της επιστροφής, της ανάπαυλας…είναι η ώρα της συνείδησης».

Αντιγράφω από τον Σίσυφο του Καμύ για να μπορέσω να μοιραστώ μαζί σας τα νοήματα ενός μύθου, που περιγράφει με ακρίβεια το μέλλον της ρημαγμένης μου γενιάς. Αντιγράφω για να μπορέσω να βρω μέσα στις λέξεις ενός Γάλλου την τραγωδία ενός Έλληνα.

Αντιγράφω για να επαναπατρίσω τον μύθο του Σισύφου. Γιατί ο μύθος αυτός δεν γεννήθηκε τυχαία μέσα στο μυαλό του Έλληνα. Κάπου εκεί έξω προυπήρχε ως ενοχλητική πραγματικότητα και αυτός την πήρε, την έκανε μύθο και την κληροδότησε σε όλους εμάς. Για να μας θυμίζει το ανώφελο και το ανέλπιδο των προσπαθειών μας….

Διαβάστε το άρθρο του Τάσου Φούντογλου στο aixmi.gr.