Νικήστε την Ισπανία! Για το τώρα, το πριν και κυρίως το μετά!

Είναι της μοίρας μας γραφτό… Σε κάθε (μα κάθε) μεγάλη ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας τα τελευταία 20 χρόνια, να πέφτουμε πάνω στην Ισπανία. Και κάθε (μα κάθε) φορά η κατάληξη ήταν πικρή, ακόμη και στις εποχές που η Εθνική ομάδα ήταν παρασημοφορεμένη.

Το 2006 μάς έβγαλαν ξινό τον ιστορικό θρίαμβο επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ, το 2007 μάς «σφάγιασαν» στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ ως οικοδεσπότες, το 2008 μάς νίκησαν καθαρά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2009 μάς διέλυσαν στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ, το 2010 μάς αποτελείωσαν στους «16» του Παγκοσμίου, το 2013 τούς κερδίσαμε μεν αλλά στο τέλος αυτοί πήραν ξανά ευρωπαϊκό μετάλλιο κι εμείς τίποτα, το 2015 μάς έκοψαν τη φόρα πάνω που φτάναμε αήττητοι στους «8», ακόμη και πέρσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες που εμείς καταφέραμε να μπούμε στην οκτάδα, εκείνοι μας κέρδισαν…



Θέλετε κι ένα ακόμη κίνητρο; Η Ισπανία ήταν που με παρασκηνιακά «μαγειρέματα» κατάφερε τον Μάιο να ανατρέψει μια σχεδόν βέβαιη ελληνική νίκη για την ανάληψη της διεξαγωγής της τελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ 2029, να «κλέψει» εκείνη τη φιλοξενία των νοκ άουτ (παρουσιάζοντας ως «όπλο» και τη διεξαγωγή ενός ματς στο «Μπερναμπέου» για να σπάσει το ρεκόρ προσέλευσης θεατών) και να αφήσει την Ελλάδα απλώς με τη διοργάνωση ενός ομίλου.

Κακά τα ψέματα, ο σβέρκος μας έχει γίνει πιο κόκκινος κι από τις φανέλες της Ισπανίας στα συναπαντήματα μαζί τους σε κάθε λογής διοργάνωση και ο... σαδιστής Θεός του μπάσκετ ήθελε να σπάσει πλάκα φέρνοντας τις δύο ομάδες αντιμέτωπες, Πέμπτη βράδυ, σε έναν τελικό πριν την τελική φάση. Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, πρόκειται για ματς επιβίωσης. Ναι, ματς ζωής ή θανάτου ΚΑΙ για τους δυο!

Για τους μεν Ισπανούς κυριολεκτικά, αφού αν χάσουν και νωρίτερα έχει επικρατήσει η Βοσνία της Γεωργίας, τότε η ομάδα που είναι σταθερά στην τετράδα από το 1999 και μετά και έχει πάρει μετάλλιο σε όλα τα Ευρωμπάσκετ πλην του αλησμόνητου 2005 (όπου δεν συναντήθηκε με την Ελλάδα), θα μείνει εκτός από τους «16». Και θα πρόκειται για κάζο, παρά τις ελλείψεις και την ανανέωση, αφού η «ρόχα» είχε μείνει εκτός «16» και στο Παγκόσμιο του 2023, αλλά και εκτός οκτάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες πέρσι.



Για την Ελλάδα δεν διακυβεύεται το ζην, αλλά το… ευ ζην. Η πρόκριση έχει επιτευχθεί από την Κυριακή, ωστόσο μια ήττα την Πέμπτη θα τη φέρει στο πιο δύσβατο μονοπάτι των νοκ άουτ, πιθανώς απέναντι στη Γαλλία στους «16» και σίγουρα κόντρα σε φαβορί στα προημιτελικά. Χώρια τη μουρμούρα που θα φέρει μια τέτοια ήττα από τον κακό μας δαίμονα, εφόσον δεν μπορέσουμε να τον κερδίσουμε ούτε στη λιγότερο δυνατή εκδοχή του εδώ και δεκαετίες.

Νίκη, πάση θυσία, λοιπόν… Για το τώρα, δηλαδή την πρωτιά, για το πριν, δηλαδή για όσα έχουμε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κυρίως για το μετά, δηλαδή για να μην υποθηκεύσουμε την πορεία μας σε αυτό το Ευρωμπάσκετ πέφτοντας πάνω σε περίπου απροσπέλαστα εμπόδια.

Άλλη Εθνική με Γιάννη

Θα είναι λάθος να κρίνουμε την Εθνική και τις προσδοκίες της σε αυτό το Ευρωμπάσκετ με συνθήκες… Βοσνίας. Το ποια είναι η δυναμική της χωρίς Γιάννη Αντετοκούνμπο, που θα την εξακριβώσουμε προσεχώς και στα «παράθυρα» για το Παγκόσμιο, είναι μια διαφορετική συζήτηση. Σημαντική μεν, αλλά όχι της παρούσης. Τώρα τον έχουμε μαζί μας και αυτή ακριβώς η παρουσία γεννά προσδοκίες για κάτι μεγάλο.



Η Εθνική ομάδα, καλώς ή κακώς, εξαρτάται πολύ από τον Γιάννη. Όπως όμως είναι εξαρτημένη κάθε ομάδα από τον κορυφαίο της παίκτη, πόσω μάλλον αν αυτός δεν είναι απλώς ο κορυφαίος της χώρας, αλλά ίσως και του κόσμου ολάκερου. Για σκεφτείτε πώς θα ήταν η Σλοβενία χωρίς Ντόντσιτς, η Φινλανδία χωρίς Μάρκανεν, η Τουρκία χωρίς Σενγκούν, ακόμη και η Σερβία ή η Γερμανία χωρίς Γιόκιτς ή Σρέντερ. Αλλάζει τελείως η δυναμική. Εδώ οι Σέρβοι έχασαν τον Μπογκντάνοβιτς και οι Λιθουανοί τον Γιοκουμπάιτις και δύο μπασκετικά έθνη έπεσαν σε κατάθλιψη. Γιατί, λοιπόν, εμείς να ντραπούμε να το παραδεχτούμε;

Το βράδυ της Πέμπτης δεν θα δούμε, λοιπόν, την ομάδα που έγινε έρμαιο των θεριών της Βοσνίας, αλλά εκείνη που έχει στις τάξεις της τον πρώτο σκόρερ των τελευταίων μεγάλων διοργανώσεων της FIBA και τον πιο ολοκληρωμένο από όλους τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ που παίζουν σε αυτά τα τουρνουά. Γιατί μπορεί να μην έχει το θείο ταλέντο στον βαθμό που το έχουν ο Γιόκιτς και ο Ντόντσιτς, αλλά ο δικός μας παίζει και άμυνα. Η παρουσία του θα κάνει αυτόματα καλύτερη την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Θα βελτιώσει το ριμπάουντ, τον ρυθμό, την άμυνα, τις αποστάσεις, τις προϋποθέσεις εκτέλεσης, τα πάντα…

Πάρτε τα ριμπάουντ και τρέξτε!

Καλά τα ευχολόγια, αλλά τι θα χρειαστεί να κάνει η ελληνική ομάδα; Πρωτίστως να κερδίσει-επιτέλους-τη μάχη των κατοχών. Ή έστω να μην τη χάσει κατά κράτος, όπως συνέβη το μεσημέρι της Τρίτης. Η Εθνική ομάδα είναι η δεύτερη χειρότερη στο αμυντικό ριμπάουντ σε όλο το Ευρωμπάσκετ, μαζεύοντας μόλις το 62% των «σκουπιδιών» μετά από αστοχία των αντιπάλων της. Η Ισπανία που έχει μεγάλα κορμιά σε όλες τις θέσεις (ο 19χρονος Ντε Λα Ρέα, που παίζει τον περισσότερο χρόνο μεταξύ των γκαρντ είναι δίμετρος και ο Αλντάμα που έχει τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής παίζει με 2,11μ. στο «4»), θα προσπαθήσει να πιέσει σε αυτό το κομμάτι. Το παρήγορο (;) είναι πως η ομάδα του Σκαριόλο δεν έχει παρουσιάσει στο τουρνουά έφεση σε αυτό το κομμάτι παίρνοντας μόλις το 24,8% των διαθέσιμων επιθετικών ριμπάουντ (μικρότερο νούμερο έχει μόνο η Ισλανδία).



Από εκεί κι έπειτα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα πρέπει να είναι πολύ επιθετικός, καθώς δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ έστω να τον περιορίσει από την Ισπανία. Ούτε ο βαρύς Γουίλι, ούτε ο μακρύς μεν αλλά πιο αδύναμος Χουάντσο, ούτε ο αργός Αλντάμα, ούτε κανένας. Είναι δεδομένο πως ο Σέρτζιο Σκαριόλο θα σκαρφιστεί διάφορα τρικ και είναι πολύ πιθανό να δούμε ζώνες και λοιπές σύνθετες άμυνες από τους Ισπανούς. Κι ο κόουτς Σπανούλης είναι βέβαιο πως θα προετοιμάσει την ομάδα και για αυτές τις συνθήκες. Σε κάθε περίπτωση, πέραν της ορμής του Greek Freak, η Εθνική ομάδα θα χρειαστεί τους σουτέρ της οπλισμένους. Το 45% που έχουμε ως τώρα στο τουρνουά είναι εξαιρετικό (τρίτη καλύτερη επίδοση μετά από τέσσερις αγωνιστικές), ενώ στα δύο παιχνίδια που έπαιξε ο Γιάννης ήταν ακόμη υψηλότερο (48,8%) και μακάρι να παραμείνει σε τέτοια επίπεδα.

Η Ισπανία είναι δεδομένο πως θα επενδύσει, όπως έκανε και η Βοσνία επιτυχώς, στο μέγεθος που έχει στα γκαρντ βάζοντας πίεση, σε άμυνα κι επίθεση, πάνω στους τρεις χειριστές με προσωπική φάση της ελληνικής ομάδας, Σλούκα, Ντόρσεϊ και Τολιόπουλο. Έχοντας μετά από τέσσερις αγωνιστικές μόλις την 15η καλύτερη επίθεση με 106,9 πόντους ανά 100 κατοχές (η Ελλάδα είναι τρίτη με 123,9 πόντους, παρότι έπαιξε τα μισά παιχνίδια της χωρίς τον κορυφαίο της παίκτη), θα προσπαθήσει να ρίξει τον ρυθμό, να πάει στο σετ παιχνίδι και να μην επιτρέψει στην Ελλάδα να τρέξει. Άλλωστε, αν δεν ανέβει αρκετά πάνω από το 32,2% (μόλις 12η επίδοση) που έχει ως τώρα στο Ευρωμπάσκετ, δύσκολα θα μπορέσει να ακολουθήσει σε υψηλό σκορ.

Η ελληνική ομάδα, λοιπόν, ελέγχοντας τα ριμπάουντ θα έχει κάνει τη μισή δουλειά, αφού πέρα από τις δεύτερες ευκαιρίες που θα στερήσει στον αντίπαλο, θα δημιουργήσει και πολλές προϋποθέσεις αιφνιδιασμού για να μην εγκλωβιστεί στο σετ παιχνίδι. Αυτό δεν μπορεί να το περιμένει τόσο από τα λάθη του αντιπάλου, καθώς οι Ισπανοί είναι η δεύτερη πιο… προσεκτική ομάδα της διοργάνωσης με λάθος μόλις στο 15,1% των κατοχών (μικρότερο νούμερο έχει μόνο η Γερμανία).



Δεν αμφιβάλλουμε πως αυτή η Εθνική ομάδα, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο παρόντα, είναι ανώτερη από αυτή την εθνική Ισπανίας. Θα πρέπει όμως να το δείξει στο παρκέ. Κι αν το κάνει, τότε το στραβοπάτημα απέναντι στη Βοσνία θα ξεχαστεί, ο δρόμος ως και τα ημιτελικά θα στρωθεί, ο κακός δαίμονας θα εξορκιστεί και η αυτοπεποίθησή της πριν τα μεγάλα παιχνίδια Ρίγας θα γιγαντωθεί.

ΥΓ: Αν εμείς οι απλοί φίλοι της ομάδας λαχταράμε τόσο πολύ μια μεγάλη νίκη επί της Ισπανίας, φανταστείτε πώς αισθάνονται ο Βασίλης, ο Νίκος και ο Δήμος, που ως μέλη μιας σπουδαίας ομάδας γνώρισαν τόσες ήττες, άλλες δίκαιες και κάποιες όχι, από τη συγκεκριμένη αντίπαλο. Πόσα περισσότερα μετάλλια θα είχαν, αν δεν τους τα είχαν στερήσει οι Γκασόλ, ο Ναβάρο, ο Γιουλ και οι υπόλοιποι. Ας το κάνει η ομάδα ΚΑΙ γι’ αυτούς.