Κρίμα, αλλά όχι άδικο και όσα μας δίδαξε το παρελθόν

Δυστυχώς αποτύχαμε (όπως παραδέχθηκαν, άλλωστε, Γκαγκάτσης και Μπακασέτας) και απογοητεύσαμε με τις προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του. Με πράξεις, όχι με λόγια.

Ξεκινάμε από τα… φρέσκα κουλούρια. Η Εθνική ξεκίνησε όπως έπρεπε το παιχνίδι. Μπήκε καλά, μπήκε δυνατά, με αέρα ομάδας που θέλει με το «καλημέρα» να δείξει ότι μπήκε στο γήπεδο για να διεκδικήσει τη νίκη. Όσο και αν ακούγεται κάπως τώρα που ξέρουμε το αποτέλεσμα. Είχε, μάλιστα, στο πρώτο τέταρτο δύο μεγάλες ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ. Με τον Τσιμίκα στα 40'' και με τον Ιωαννίδη στο 14'. Αν είχε κάτσει η δεύτερη φάση σε μία από τις δύο… σαΐτες που έχουμε στα πλάγια, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, λόγω της ταχύτητάς τους. Το θέμα είναι ότι τέτοιες ευκαιρίες σε τόσο σημαντικό και τόσο υψηλής δυσκολίας αγώνα δεν τις σπαταλάς. Αν το κάνεις θα τιμωρηθείς. Διότι δύσκολα το ματς θα είχε για μεγάλη διάρκεια τέτοια εικόνα. Κάποια στιγμή θα γινόντουσαν πιο επιθετικοί οι Δανοί. Όπως και συνέβη.

Από το 21' και μετά και μέχρι την ανάπαυλα έγινε άλλο ματς. Δεχθήκαμε κόντρα στη ροή του αγώνα το 1-0 χάρη σε «δώρο» του Ζαφείρη (που δεν μπορούσε να το πιστέψει και ο ίδιος όπως φάνηκε από την αντίδρασή του). Ακολούθησαν δύο κολλητά γκολ στην τελική ευθεία του ημιχρόνου. Όπου είχαμε νεκρό διάστημα. Αρχικά «πληγωθήκαμε» ξανά μέσω στατικής φάσης και έπειτα «πουλήσαμε» ξανά την μπάλα με την κεφαλιά του Κουλιεράκη. Δύο γκολ σε ούτε δύο λεπτά απόσταση. Γκολ αμέσως μετά από σέντρα δηλαδή, όπως και έγινε και μετά το 0-1 στη Σκωτία. Απαράδεκτο και αυτό για ομάδα που θέλει να διεκδικήσει κάτι καλό. Κάπως έτσι βρεθήκαμε να χάνουμε με 3-0, δίχως να καταλάβουμε το πώς. Στο δεύτερο μέρος είχαμε κάποιες σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά τα δεδομένα δεν άλλαξαν στην ουσία.



Οπότε, κάπου εδώ πρέπει να γίνει το ταμείο για αυτήν την προσπάθεια της Εθνικής. Και το ταμείον είναι… μείον. Δυστυχώς. Παίξαμε σε όμιλο με Δανία, Σκωτία και Λευκορωσία, δίχως να καταφέρουμε να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο της επιστροφής σε μεγάλη διοργάνωση και είναι που μας στεναχωρεί και πρέπει να μας προβληματίσει πολύ. Όπως και το γεγονός ότι το… κοντέρ συνεχίζει να γράφει. Πλέον φτάνουμε στα 14 χρόνια. Καλή η άνοδος στην ελίτ του Nations League, αλλά αυτό που μετράει είναι η πρόκριση σε Μουντιάλ ή Euro. Τίποτε άλλο.

ΟΚ, το να σε περάσει η Δανία, από την οποία έχεις πληγωθεί ξανά (με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη το 1997 στο ΟΑΚΑ) δεν είναι ντροπή. Είναι κρίμα όμως να τερματίζεις κάτω από αυτήν τη Σκωτία και να μην προκρίνεσαι σε μία διοργάνωση, στην οποία θα αγωνιστούν 48 ομάδες και είναι ακόμα ζωντανά ακόμα και τα Νησιά Φερόε (άντε πάλι με δαύτους) για την πρόκριση. Την ώρα που εμείς έχουμε βγει νοκ άουτ.

Αυτό το τετραήμερο απέβη καταδικαστικό για τη γαλανόλευκη, η οποία θα μπορούσε να είχε αλλάξει τη μοίρα της μέσω των δύο αγώνων. Κυρίως μέσω εκείνου στο «Hampden Park», όπου χάσαμε εντελώς τζάμπα, παθαίνοντας… μπλακ άουτ στο κρισιμότερο σημείο.



Η Εθνική δεν είχε ποτέ αγάπη διαρκείας με το ελληνικό κοινό. Ακόμα και την εποχή που έφτανε σε διαδοχικές επιτυχίες για μία δεκαετία από το 2004 και μετά (με παρένθεση τη μη συμμετοχή στο Μουντιάλ 2006). Το ποδόσφαιρο που έπαιζε τότε δεν το γουστάραμε, αλλά είναι αυτό που έφερε χαρές. Παραλίγο να φέρει και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, όπου φτάσαμε μία ανάσα από την πρόκριση στο Euro. ΟΚ, δεν είπαμε να εκστασιαστεί το κοινό ή το σινάφι μας, αλλά θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.

Δεν μας αρέσει, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν λέω ότι η λύση είναι απαραίτητα το 1-0, 0-1 ή το… μισό-μηδέν (όπως λέγαμε τότε). Άλλωστε, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει ΠΑΡΑ πολύ από το 2004. Οι αντίπαλες ομάδες έχουν πιο πολλά «όπλα» για να διασπάσουν μία άμυνα. Ωστόσο, όπως και να το κάνουμε, αν δεν έχουμε άμυνα αντάξια των απαιτήσεων (ή για να το πούμε καλύτερα: αμυντικές επιδόσεις αντάξιες των απαιτήσεων) δύσκολα μπορούμε να πάμε μπροστά. Στις μεγάλες μας βραδιές η άμυνα ήταν το σημείο αναφοράς.

Το να δέχεσαι τρία γκολ σε τρία διαδοχικά παιχνίδια μεγάλης σημασίας, δεν έχει την πολυτέλεια να υπερκεράσεις αυτές τις (κακές) αμυντικές επιδόσεις, βάζοντας τρία και τέσσερα γκολ απέναντι σε τέτοιες ομάδες. Στην αμέσως προηγούμενη προκριματική φάση, αγωνίστηκες κόντρα σε Γαλλία και Ολλανδία και το σκορ ξεχείλωσε μόνο εκτός με τους «οράνιε», όπου το ματς έληξε 3-0. Στα άλλα τρία δέχθηκες συνολικά τέσσερα γκολ. Με αποτέλεσμα να διεκδικήσεις στην πραγματικότητα το όνειρο και όχι να δεις… εφιάλτη.