Παρατηρήσατε κάτι με το φονικό της Χαλκίδας;

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως παρατήρησα κάτι. Και μάλιστα έντονα.

Παρατήρησα λιγότερο σοκ. Λιγότερα θέματα στα σάιτ. Λιγότερα άρθρα γνώμης που να στηλιτεύουν την οπαδική βία. Λιγότερα πρωτοσέλιδα. Λιγότερα αφιερώματα και αναλύσεις. Λιγότερα ρεπορτάζ.

Λιγότερα ποστ στα social media. Λιγότερα σχόλια στα λιγοστά ποστ. Λιγότερα στόρις σχετικά με το θέμα. Λιγότερες αντιδράσεις και λιγότερα emoji για να πούμε... «λυπάμαι» ή έστω «έλεος».

Λιγότερη οργή και λιγότερη θλίψη. Λιγότερο σφίξιμο στην καρδιά. Λιγότερος κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι. Λιγότερα δάκρυα.

Όλο και λιγότερα. Και προσεχώς... καθόλου!

Το γιατί, είναι εύκολο να απαντηθεί. Είναι προφανές ότι μια δολοφονία με οπαδικά κίνητρα, δεν αποτελεί πλέον είδηση. Δεν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση.

Είναι απλώς ακόμα μία. Είναι απλώς μια καθημερινότητα. Κανένα σοκ, καμία έκπληξη.

Ανοίγεις την είδηση, διαβάζεις τίτλο, άντε και πρόλογο, και λες... «κοίτα πάλι τους μαλάκες». Το κλείνεις και πας παρακάτω...

Ήταν ο Άλκης. Ακολούθησε ο Μιχάλης. Ήρθε ο Λυγγερίδης. Και τώρα ο Μάριος.

Ενδιάμεσα... ΔΕΚΑΔΕΣ περιστατικά με μαχαιρώματα. Ότι ανάμεσα στον Άλκη, τον Μιχάλη, τον Λυγγερίδη και τον Μάριο δεν είχαμε άλλους δέκα που να ξεψύχησαν στο έδαφος με τρύπες στο κορμί τους, αλήθεια σας λέω, είναι εντελώς τυχαίο! Είναι μια διαβολική σύμπτωση.

Γεμίσαμε μαχαιροβγάλτες. Η κουλτούρα του μαχαιριού. Κυρίαρχη πλέον. Δεν πας πουθενά χωρίς μαχαίρι. Όλο και κάποιον θα πετύχεις. Να μην του ρίξεις μία; Ή μπορεί και να σε πετύχουν. Να μην έχεις να αμυνθείς;

Η κουλτούρα του μαχαιριού. Δεν υπάρχουν μπουνιές, κλωτσιές, σφαλιάρες. Πάνε αυτά. Μόνο μαχαίρι, για να του αφήσεις ενθύμιο να σε θυμάται. Και αν «σβήσει», ε, τι να κάνουμε τώρα; Έτυχε! «Δεν είχα σκοπό να τον σκοτώσω, μόνο να τον τραυματίσω, αλλά η κακιά στιγμή...». Κλασσικό απόσπασμα από καταθέσεις φονιάδων με κασκόλ...

Εν τω μεταξύ, οι ηλικίες εκμηδενίστηκαν. Δεν παίζουν ρόλο. Η κουλτούρα του μαχαιριού τους παίρνει όλους στην αγκαλιά της: Τον 15χρονο, τον 19χρονο, τον 25χρονο, ακόμα και τον 40άρη, τον παλιό, που έφτιαξε οικογένεια, αλλά στις μανούρες... πρώτος!

Καμία ηθική, καμία αξία, καμία παιδεία, καμία καθοδήγηση από γονείς, δασκάλους και ευρύτερο περιβάλλον, καμία συναίσθηση της πραγματικότητας, κανένας σεβασμός για τη ζωή και πλήρη άγνοια για την αξία της. Φτερά στον άνεμο, θύτες και θύματα. Οι μεν στο χώμα, οι δε στη φυλακή...

«Ας είναι ο τελευταίος»! Μα τι ανέκδοτο κατάντησε αυτή η φράση!

Δεν υπάρχει «τελευταίος», παιδιά. Υπάρχει ΠΑΝΤΑ ο «επόμενος»!

Ποτέ δεν θα τελειώσει αυτό, γιατί έτσι είναι η κοινωνία μας. Γιατί κάποιοι γονείς δεν μίλησαν ποτέ στα παιδιά τους. Δεν τα πήραν ποτέ μια αγκαλιά. Δεν τους εξήγησαν ποτέ τίποτα. Τα άφησαν στην τύχη τους, να βρουν μια άλλη αγκαλιά σε έναν σύνδεσμο, σε μια κωλοπαρέα που ξεχειλίζει οργή και μίσος για τον απέναντι που «δεν είναι σαν εμάς»!

Γιατί κάποιες ΠΑΕ, αυτούς έχουν και αυτούς θέλουν, αφού και εκείνοι, οι παράγοντες, τέτοιοι είναι! Απλά χωρίς μαχαίρια, αλλά με κουμπούρια και μπράβους. Και τους χρηματοδοτούν κιόλας, και τους βάζουν και σε δουλειές, και τους παρέχουν και δικηγόρους!

Και γιατί κάποιοι άλλοι, πολιτικοί, αστυνομικοί, δικαστές, πάσης φύσεως θεσμοί, κάθονται τις περισσότερες φορές και κοιτούν. Κοιτούν τα ματωμένα φορεία να περνούν και τους φονιάδες να σουλατσάρουν απ' άκρη σ' άκρη σ' όλη την Ελλάδα...

Και εμείς, σε λίγο θα βαρέθουμε να γράφουμε έστω μια λέξη. Και εσείς, δεν θα ανοίγετε καν το κείμενο. Μόνο τον τίτλο και τέλος.