Η θεωρία του ελεγχόμενου χάους

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Σήμερα είδα για πρώτη φορά ένα φυσιολογικό άνθρωπο να φωνάζει σε μία εφημερίδα. Έχω συναντήσει αρκετούς μισότρελους στη ζωή μου, για να ξέρω πότε αυτός που αντικρίζω βρίσκεται σε κάποιο προχωρημένο στάδιο ψυχασθένειας ή αν απλά είναι εξοργισμένος.

Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε σταθεί μπροστά στο πρωτοσέλιδο μιας πολιτικής εφημερίδας και κρατώντας δύο σακούλες από σουπερ μάρκετ στα χέρια, φώναζε προς το άψυχο χαρτί σαν να είχε μπροστά της έναν κανονικό άνθρωπο.

Δεν ενοχλήθηκα ιδιαίτερα να σας πω την αλήθεια, αφού κι εγώ έχω περάσει αρκετό χρόνο στο δρόμο μουρμουρίζοντας, όταν νομίζω ότι δεν μ’ ακούει κανένας. Βέβαια πάντα κάποιος περαστικός εμφανίζεται από το πουθενά και ο μονόλογος σταματάει μαχαίρι.

Λέτε να με νοιάζει που κάποιος εντελώς άγνωστος με περνάει για τρελό;

Δεν με νοιάζει καθόλου. Απλά προσπαθώ να μην δίνω δικαιώματα σε ανθρώπους που δεν με ξέρουν. Προτιμώ να με πει μαλάκα ένας άνθρωπος που με γνωρίζει παρά κάποιος που δεν έχει ιδέα για μένα.

«Κοίτα ένα μαλάκα»

Αν και δηλωμένος οπαδός του ελεγχόμενου χάους, πραγματικά δεν μπορώ να βρω καμία βάση σε όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες.

Το ελεγχόμενο χάος, έτσι όπως εγώ το έχω στο μυαλό μου, μοιάζει με περιστασιακές αναμπουμπούλες που έρχονται να μας θυμίσουν ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και ότι τίποτα επίσης δεν διαρκεί για πάντα. Ως πιτσιρίκας μαγεύτηκα από το λατινικό Memento Mori και από τότε προσπαθώ πάντα να βλέπω τις γκρίζες πτυχές στα φωτεινά χρώματα.

Κάποιες φορές το γκρίζο γίνεται βέβαια ανεξέλεγκτο και δεν με αφήνει να χαρώ όσο θα ήθελα πράγματα που θα έπρεπε να τα χαίρομαι περισσότερο, αλλά τώρα στα γεράματα είναι λίγο δύσκολο να αρχίσω να βλέπω το γαλάζιο του ουρανού μέσα από τα δηλητηριώδη κόκκινα σύννεφα του Highlander 2.

Στα όσα λοιπόν συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη χώρα, βλέπω τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης από κομπλεξικούς ανθρώπους. Από ανθρώπους που στο πλαίσιο της σοβαροφάνειας που τους χαρακτηρίζει ξεστομίζουν μεγάλες κουβέντες, που ούτε οι ίδιοι τις πιστεύουν, στην προσπάθεια που κάνουν να μας σώσουν χωρίς όμως στην πραγματικότητα να ξέρουν ούτε οι ίδιοι πως θα το κάνουν.

Και το κυριότερο από όλα. Όταν κάποιος που βρίσκεται εκτός καθημερινότητας και ως αποτέλεσμα εκτός πραγματικότητας, αποφασίζει για ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά προβλήματα, τότε γίνεται πραγματικά επικίνδυνος.

Και τότε είναι που δίνει δικαίωμα σε σένα και μένα να πούμε κοίτα έναν μαλάκα. Αλλά αυτός που προκαλεί με τη συμπεριφορά του, σπάνια ενδιαφέρεται για το τι θα πουν οι άλλοι. Και όταν αυτός ο κάποιος έχει εξουσία στα χέρια του τότε…

Κανονικά θα έπρεπε να πω πάλι ότι γίνεται επικίνδυνος, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει λέξη που μπορεί να περιγράψει το κακό που μπορεί να κάνει.

Έτσι έρχομαι στην ακριβώς αντίθετη θέση (προσωρινά ελπίζω) από αυτή που βρισκόμουν τόσα χρόνια. Να ψάχνω δηλαδή εγώ λίγο φως και να αφήνω το γκρίζο για τους άλλους.

Και αυτό που ελπίζω είναι ότι όταν το κύμα της κρίσης θα περάσει, θα έχει πάρει μαζί του όλους τους υπερφίαλους αλαζόνες που ζουν σε αυτή τη χώρα. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούν ότι μπορούν να διδάξουν στους άλλους τον δικό τους τρόπο. Όλους αυτούς που ζουν συνήθως εις βάρος των άλλων.

Ελπίζω λοιπόν ότι αυτό το κύμα θα κάνει μία εντός εισαγωγικών λοβοτομή σε αυτούς που τη χρειάζονται. Και είμαι σίγουρος ότι αν σας ρωτήσω ξέρετε κι εσείς πολλούς αυτούς.

Γυρίστε το κεφάλι σας και δείτε τον. Είναι δίπλα σας.

Τον βλέπω κι εγώ. Μήπως θα πρέπει να προβληματιστώ όμως, που αυτή τη στιγμή στέκομαι μπροστά από έναν καθρέφτη;

Follow @ThanasisRallis