FC: Γιατί το σύνδρομο του κατατρεγμένου να επισκιάζει τη χαρά;

Αν θέλουμε να βλέπουμε την πίκρα μας και τη δυστυχία μας λίγο με πλάκα και να παίρνουμε χαρά - εφήμερη δυστυχώς - από ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, πριν επιστρέψουμε στα καθημερινά μας βάσανα, μια χαρά είναι τα συνθήματα για το πώς κερνάνε αυτοί που σας χρωστάνε, το πού ακριβώς να βάλει η Μέρκελ το δάνειο και όλα τα συναφή. Τα λέμε, τεντώνονται οι φλέβες στο λαιμό, ξεχαρμανιάζουμε, γελάμε, αν έχει νικήσει κι η ομάδα, ακόμα καλύτερα. Αν όμως ανάγουμε σε εθνικό θέμα μια νίκη επί των δανειστών μας (ή δυναστών μας), αν το τσολιαδόμετρο παίρνει φωτιά σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αν βλέπουμε παντού κακούς κεντρο-Ευρωπαίους που θέλουν το κακό μας, τις ΔΕΚΟ μας, τα νησιά μας, τον εθνικό μας πλούτο και τον αποκλεισμό των ομάδων μας από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τότε ολισθαίνουμε επικίνδυνα.

Είχαμε πέσει σε παρόμοια λούμπα μετά το Euro 2004. Τότε που όποτε βλέπαμε Πορτογάλο διαιτητή ή Γάλλο σε αγώνα ελληνικής ομάδας, λέγαμε ότι θα μας «σφάξει στο γόνατο» ως «αντίποινα» για την κατάκτηση του Euro, τις νίκες επί της Πορτογαλίας και της Γαλλίας. ότι τον έβαζε ο Πλατινί με σαφείς εντολές εξόντωσης, ότι θα φρόντιζαν τα σκοτεινά κέντρα αποφάσεων να μας ρίξουν σε λάκο των λεόντων σε κάποια επόμενη κλήρωση, ότι θα βρουν αφορμή για να μας τιμωρήσουν παραδειγματικά.

Τελικά, τίποτα απ’ αυτά δεν έγιναν: οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη είχαν καλές, κακές και μέτριες διαιτησίες, η Εθνική μας είχε ως επί το πλείστον κωλόφαρδες κληρώσεις και νορμάλ διαιτησίες και για τα επεισόδια με την Κροατία την γλιτώσαμε μάλλον φτηνά - αν είχαν αποφασίσει να εξαντλήσουν την αυστηρότητά τους, δεν θα καθαρίζαμε με μια αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών, αλλά με 2-3 τουλάχιστον.

Όμως, «η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει», δεν μπορεί να ζήσει χωρίς συνωμοσία. Έτσι λοιπόν το γκολ που τρώει αυτός ο ανεκδιήγητος τερματοφύλακας της Άρσεναλ από τον Φουστέρ είναι απόλυτα φυσιολογικό στα μάτια μας - και πολύ σωστά είναι, διότι και το λάθος είναι μέσα στο ποδόσφαιρο - αλλά η γκολάρα που βάζει ο Βαλμπουενά με σουτ - κεραυνό και κάνει το 2-3 στη Γερμανία είναι μιλημένο... Αλλά αυτοί είμαστε.

Αντί σήμερα να συζητάμε για το πώς κατάφερε ο Ολυμπιακός να πατήσει την Άρσεναλ, που έπαιξε με το πρωτο-δεύτερα και όχι με τα τριτο-τέταρτα, πώς της έβαλε 3 γκολ και μπορούσε κι άλλα, πόσο καλά στάθηκε στους περισσότερους αγώνες του ομίλου (με εξαίρεση την πρεμιέρα όπου δεν είχε παιχνίδια στα πόδια του και τον αγώνα στη Γερμανία όπου δεν ήταν καλός) και πως μπορεί να προχωρήσει στο Europa με ανάλογες εμφανίσεις, καθόμαστε και συζητάμε για τον Πλατινί, τον Σαρκοζί, τη Μέρκελ, τη γαλλο-γερμανική συμμαχία, την αδικία, το γιατί το ματς στη Γερμανία τέλειωσε μετά απ’ αυτό του «Καραϊσκάκης» και άλλα τέτοια. Αποδεικνύοντας πως όσα χρόνια και να περάσουν, το σύνδρομο του κατατρεγμένου που κρύβουμε μέσα μας, δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Και συχνά επισκιάζει την περηφάνια και το καμάρι που πρέπει να νιώθουμε για όσα καταφέρνει η ομάδα μας.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr