Η εικόνα ενός ποδοσφαιριστή που καταρρέει μέσα στο γήπεδο, μπορεί να συγκριθεί με την εικόνα των Δίδυμων Πύργων την ώρα που γκρεμίζονταν: ο ποδοσφαιριστής ειδικά σήμερα, που το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα δύναμη, αντοχή και τρεξίματα, θεωρείται και είναι βιονικός, ακούραστος και εξωφρενικά γυμνασμένος - τουλάχιστον στο μυαλό μας. Είναι αυτός που τσακίζεται στον αγώνα αλλά με λίγο πάγο ή λίγο ψυκτικό σηκώνεται και παίζει, που ματώνει το κεφάλι του αλλά με έναν φιλέ συνεχίζει να πηδάει για κεφαλιές, που τραυματίζεται σοβαρά αλλά τα δίνει όλα για να επιστρέψει σε δυο μήνες, όταν εμείς σε δυο μήνες δεν έχουμε αποχωριστεί ούτε τις πατερίτσες.
Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Κι όπως ακριβώς συνέβη με τους Δίδυμους Πύργους, το σύμβολο της μεγαλοπρέπειας και της ισχύος, που κατέρρευσαν μέσα σε καπνούς και σκόνη σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, έτσι και ο ποδοσφαιριστής, αυτό το «θαύμα της φύσης» μπορεί να καταρρεύσει στον αγωνιστικό χώρο σαν «κοινός θνητός». Χθες ήταν ο Μουάμπα, παλιότερα ο Φοέ και ο Φεχέρ που άφησαν την τελευταία τους πνοή, άλλοτε ο Τσεχ ή ο Μέλμπεργκ με δυνατά χτυπήματα στο κεφάλι, με διάσειση, με απώλεια μνήμης, με οτιδήποτε. Κι άλλοτε μπορεί να είναι ο Αμπιντάλ ή όποιος άλλος έχει αντιμετωπίσει πρόβλημα υγείας και αναγκάζεται να σταματήσει προσωρινά ή για πάντα.
Κι αν ξεπεράσουμε τις καφρίλες και τα αυθαίρετα συμπεράσματα για ντόπες και φάρμακα που τους αρρωσταίνουν ή για τα πλουσιόπαιδα που κλωτσάνε μια μπάλα και κονομάνε, άρα εμείς οι μεροκαματιάρηδες δεν πρέπει να τους συμπονούμε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι πίσω από τους βιονικούς ανθρώπους που προπονούνται καθημερινά, από τα μεγάλα συμβόλαια, από τα εκπληκτικά μυικά συστήματα και τους τεράστιους τετρακέφαλους, μπορεί να κρύβεται μια αδύναμη καρδιά, ένα συκώτι που δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του, ένας εγκέφαλος με πρόβλημα εκ γενετής που κανένας γιατρός δεν είχε εντοπίσει ως τώρα. Και η ώρα που παίζουν στο γήπεδο, για το συμβόλαιο και την ομάδα τους, αλλά και για μας που είμαστε στις εξέδρες ή την τηλεόραση, για τα χρήματα αλλά και για τη χαρά του παιχνιδιού, για τη δόξα αλλά και για ευχαρίστηση των φιλάθλων, ίσως να είναι η τελευταία ώρα της ζωής τους...
Είναι σοκαριστικό να τους βλέπεις να καταρρέουν, όπως είναι σοκαριστικό να δεις ένα αυτοκινητικό μπροστά σου, έναν άνθρωπο να καταρρέει ή να ξεψυχά όπου κι αν βρίσκεσαι. Αλλά στο γήπεδο, μπροστά σε χιλιάδες κόσμο στις εξέδρες και ίσως εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια στην τηλεόραση, η τραγικότητα πολλαπλασιάζεται. Και τουλάχιστον στις χώρες όπου το ποδόσφαιρο το αντιμετωπίζουν σαν διασκέδαση, τα τραγικά αυτά συμβάντα δεν αντιμετωπίζονται με άγρια χαρά, όπως αυτή που είχαν οι θεατές στο Κολοσσαίο όποτε ένας μονομάχος έπεφτε νεκρός ή ένας Χριστιανός γινόταν τροφή για τα λιοντάρια, ούτε όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου τον τραυματία τον «παρηγορούμε» με την ιαχή «ψόφοοοοοοοοος» ή τη φράση «θέλει γ.....ι για να συνεχίσει»...
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
