Ο «Ίμπο» θυμάται…

Συνέντευξη στην επίσημη ιστοσελίδα της Euroleague παραχώρησε ο Ιμπραήμ Κουτλουάι με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων από την κατάκτηση της Euroleague με τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια, αλλά και της διοργάνωσης του φετινού Final 4 από την Τουρκία.

Ο πρώην παίκτης των «πράσινων», έκανε λόγο για μία από τις καλύτερες στιγμές στη ζωή του, έπλεξε το εγκώμιο του Ομπράντοβιτς, χαρακτήρισε τον Παναθηναϊκό… πανεπιστήμιο ενώ αναφέρθηκε και στους φιλάθλους που θα ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη.


Γεια σου Ιμπραήμ. Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που κατέκτησες την Euroleague. Πόσο σημαντικό ήταν που σήκωσες το τρόπαιο στην Μπολόνια;

«Ήταν μία από τις καλύτερες αναμνήσεις στη ζωή μου. Η κατάκτηση της Euroleague με τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια ήταν η μεγαλύτερη νίκη μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί ήμασταν μεγάλη ομάδα με σπουδαίο προπονητή. Ακόμα πιστεύω πως πρόκειται για ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα».


Ήσουν ο πρώτος –και μέχρι στιγμής ο μοναδικός- Τούρκος παίκτης που κερδίζει την Euroleague. Πόσο προνομιούχο είναι αυτό και τι σημαίνει για ‘σένα;

«Όταν έφυγα από τη χώρα μου για να παίξω στην Ελλάδα, ο στόχο μου ήταν να αγωνιστώ για μια από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες και να κατακτήσω την Euroleague. Όταν κερδίσαμε τον τίτλο ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί κατάφερα να πετύχω τους στόχους μου. Ναι, έγινα ο πρώτος Τούρκος που κατακτά το συγκεκριμένο τρόπαιο όμως είμαι σίγουρος ότι στα επόμενα χρόνια και άλλοι συμπατριώτες μου θα καταφέρουν το ίδιο. Ελπίζω επίσης ότι τουρκική ομάδα θα ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης, ωστόσο αυτή η σεζόν δεν ήταν καλή για εμάς».


Κατέκτησε την Euroleague αγωνιζόμενος για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, μιας ελληνικής ομάδας. Αυτός ο συνδυασμός έγινε σύμβολο ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Πόσο περήφανος είσαι που η επιτυχία έφερε πιο κοντά την Ελλάδα και την Τουρκία;

«Υπέγραψα στην ΑΕΚ το 2001. Ήταν μεγάλη απόφαση για μένα. Φυσικά και είχα κάποιες αμφιβολίες, δεν υπήρχε κάποιος να προλειάνει το έδαφος για ‘μένα καθώς κανείς Τούρκος παίκτης δεν είχε αγωνιστεί ξανά στην Ελλάδα. Ήμουν ο πρώτος. Ήταν μεγάλη ευθύνη για ‘μένα. Ένιωσα πολλή πίεση. Όταν πήγα στην Ελλάδα, είδα ότι όλα ήταν τα ίδια, η κουλτούρα, το φαγητό, όλα. Έπειτα από μερικούς μήνες, ένιωθα σαν ένας Τούρκος που ζει στην Ελλάδα, άλλα οι μόνες διαφορές μεταξύ των δύο χωρών ήταν η γλώσσα και η θρησκεία. Όταν άρχισαν να παίζω καλά και να είμαι αποτελεσματικός, ο κόσμος με αγάπησε και ένιωσε πολύ άνετα. Ένιωσα ένα με εκείνους. Επίσης ήξερα πως ένα λάθος μου θα ήταν κακό τόσο για εμένα όσο και για τη χώρα μου, Έζησα στην Ελλάδα για πέντε χρόνια, ήταν πολύ καλά, γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους εκεί που παραμένουν φίλοι μου. Αγαπώ τον κόσμο εκεί και το ίδιο κάνουν και εκείνοι. Υπάρχει μεγάλο δέσιμο μεταξύ μας. Αληθινά πιστεύω ότι βοήθησαν να έρθουν κοντά οι δύο χώρες».


Ας πάμε πίσω στην Μπολόνια το 2002. Έπρεπε να νικήσετε την Μακάμπι για να πάτε στον τελικό. Τι θυμάσαι από αυτό το ματς;

«Ο αγώνας κόντρα στην Μακάμπι ήταν σκληρός και προσπάθησαν πολύ για να βρεθούν στον τελικό, όμως ο Ντέγιαν (Μποντιρόγκα) έκανε εξαιρετικό παιχνίδι και σε συνδυασμό με την απόδοση όλης της ομάδας, τα καταφέραμε. Ήταν ένα ματς που συμβαδίζαμε στο σκορ και δυσκολευτήκαμε να νικήσουμε αφού η Μακάμπι είχε πολύ καλή ομάδα εκείνη τη σεζόν. Κανείς δεν περίμενε πως θα φτάναμε στον τελικό. Όταν όμως νικήσαμε την Μακάμπι, όλοι πιστέψαμε πως μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο και με την Κίντερ. Είχαμε μια καλή, ταλαντούχα ομάδα, πιστεύαμε στους εαυτού μας και αυτό μας επέτρεψε να νικήσουμε ένα δύσκολο ματς. Μετά από αυτή την αναμέτρηση, ήμασταν βέβαιοι ότι μπορούσαμε να νικήσουμε την Κίντερ».


Σε κάποιο σημείο του τελικού, η Κίντερ Μπολόνια προηγούταν με 14 πόντους μπροστά στους φιλάθλους της. Τι σας επέτρεψε να επιστρέψετε στο ματς πριν να είναι πολύ αργά;

«Όπως είπε, βρισκόμασταν πίσω με 14 πόντους στη δεύτερη περίοδο και είχαμε τάιμ άουτ. Είπαμε πως έπρεπε να ροκανίσουμε όσο μπορούσαμε τη διαφορά, μέχρι το ημίχρονο. Και το καταφέραμε μειώνοντας στου 7. Στα αποδυτήρια μιλήσαμε μεταξύ μας και συμφωνήσαμε ότι αν και δεν είχαμε παίξει κακά, έπρεπε να βγούμε στο παρκέ, να παίξουμε καλύτερα και να σταματήσουμε το παιχνίδι του. Αν στο τέλος της τρίτης περιόδου τους πλησιάζαμε, το άγχος θα μεταφερόταν στην μεριά τους. Παίξαμε εξαιρετικά στη τρίτη περίοδο και η Κίντερ βγήκε εκτός ρυθμού στα τελευταία λεπτά. Ο Μποντιρόγκα, ο Παπαδόπουλος, ο Μίντλετον, ο Αλβέρτης… όλοι έπαιξαν καλά. Παίξαμε σαν ομάδα και παρότι οι Τζινόμπιλι, Μπετσίροβιτς και Σμόντις έβαλαν τα δυνατά τους για να αλλάξουν την κατάσταση, μείναμε ενωμένοι και νικήσαμε τον αγώνα».


Ήσουν πρώτο σκόρερ του Παναθηναϊκού με 22 πόντους βάζοντας μάλιστα τους τελευταίους 7 εκ των οποίων και το καθοριστικό τρίποντο. Ποιο ήταν το συναίσθημα σου όταν το σουτ σου βρήκε στόχο και πως ένιωσες αναλαμβάνοντας τόσο μεγάλη ευθύνη;

«Ένιωθα πολύ καλά σε αυτό το ματς και πίστευα στον εαυτό μου. Ο Ομπράντοβιτς μου είπε πριν το παιχνίδι ‘Είναι ο πρώτος στου τελικός στην Euroleague όμως πιστεύω πως δεν θα είναι ο τελευταίος σου. Θα είσαι ο ήρωας του ματς για αυτό βγες έξω και δείξ’ το’. Πίστευε σε μένα και έπαιξα πολύ στην συγκεκριμένη αναμέτρηση, περίπου 37 λεπτά. Όσο για το σουτ; Θυμάμαι ότι ο Μποντιρόγκα είχε την μπάλα, έκανε διείσδυση και είδε ότι ήμουν ελεύθερος. Έβγαλε την μπάλα έξω σε μένα και όταν την πήρα νόμιζα ότι ήμουν ακάλυπτος αλλά είδα τον Μπετσίροβιτς να έρχεται κατά πάνω μου. Προσποιήθηκα και έκανα το σουτ. Μόλις αυτό μπήκε ήμασταν στο +5 με 40 δευτερόλεπτα να απομένουν. Ήμασταν σίγουροι ότι θα νικούσαμε και σκεφτήκαμε να το πανηγυρίσουμε, όμως μετά από αυτό αστόχησα σε δύο ελεύθερες βολές!»


Ήταν ο πέμπτος τίτλος για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Βέβαια έχει πάρει άλλες τρεις μετά το 2002. Πως ήταν το ματς για τον προπονητή Ομπράντοβιτς και τι είναι αυτό που τον κάνει μεγάλο νικητή;

«Ο Παναθηναϊκός είναι σαν πανεπιστήμιο. Οι παίκτες του είναι μαθητές και ο Ομπράντοβιτς δάσκαλος. Ήξερα μπάσκετ και πριν παίξω για λογαριασμό του Ομπράντοβιτς, όμως έμαθα πολλά από αυτόν. Η φιλοσοφία μου άλλαξε μετά τη συνεργασία μας. Τον σέβομαι –όπως και όλοι- για όλα όσα μας λέει στη διάρκεια των παιχνιδιών αλλά και στις προπονήσεις. Μετά το ματς βλέπεις όλα όσα έγιναν και έχει πάντα δίκιο. Πάντα τον εκτιμούσα και μου άρεσε ως προπονητής. Με βοήθησε πολύ. Αυτά τα τρία χρόνια που δούλεψα υπό τις οδηγίες του είναι εξαιρετικά».


Κλείνοντας, για τους φιλάθλους που δεν έχουν ξαναβρεθεί στην Τουρκία, γνωρίζοντας την σπουδαία φιλοξενία της χώρας σου, τι θα πρέπει να περιμένει ο κόσμος που θα έρθει για το Final 4;

«Η Τουρκία είναι μια ιστορική χώρα που έχει εξελιχθεί πολύ. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια μοναδική πόλη, περισσότερο ευρωπαϊκή από ότι ασιατική και περισσότερο ασιατική παρά ευρωπαϊκή. Όλοι θα έπρεπε να δουν την Κωνσταντινούπολη. Μερικές φορές πας σε μια πόλη για να δεις το Final 4, όμως σε ένα μέρος όπως η Κωνσταντινούπολη υπάρχουν πολλά να δεις. Νομίζω όλοι θα το απολαύσουν. Όσο για το Final 4; Η φιλοξενία θα είναι καλή, ο κόσμος θα κάνει τους φιλάθλους να αισθανθούν σαν στο σπίτι τους. Η Τουρκία έχει εμπειρία σε τέτοιου είδους διοργανώσεις. Η Κωνσταντινούπολη φιλοξένησε την τελική φάση του Μουντομπάσκετ το 2010. Όλοι είπαν ότι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν μια καλή διοργάνωση και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα συμβεί και με το Final 4. Όταν οι ομάδες και οι φίλαθλοί τους επιστρέψουν στις πατρίδες του είμαι σίγουρος ότι θα μιλούν για τη διοργάνωση».