Για την πλειονότητα των ΜΜΕ, το παιχνίδι αποτελεί τον «εκ του ασφαλούς ορισμό της γραφικότητας». Η κατάσταση αυτή προκύπτει όταν αισθάνεσαι ότι έχεις μπροστά σου μέρες και άφθονο υλικό για να καταπιαστείς μ’ έναν αγώνα για τον οποίον όσες υπερβολές ή μπαλαφάρες και να γράψεις, δεν θα σε κράξει σχεδόν κανείς. Γιατί εδώ το θέμα είναι «εθνικό».
Ως «εθνική» νοείται η κατάσταση όπου όλοι οι τραμπούκοι του πληκτρολογίου αφήνουν για λίγο κατά μέρος τις οπαδικές τους διαφορές και «συνασπίζονται εναντίον του κοινού εχθρού». Το μέτωπο στην περίπτωση αυτή είναι αρραγές, ο δημοσιογράφος το συναισθάνεται και βλέπει μπροστά του το πεδίο ελεύθερο για να δράσει. Με καλές προθέσεις πάντα... Χιουμοριστικά πάντα... Μόνο που η επαναληψιμότητα αυτή είναι που δημιούργησε τη σιελόρροια στα σκυλιά του Παβλόφ -οπότε άπαξ και τους δώσεις τα πρώτα δημοσιεύματα φτιαγμένα με το σωστό μίγμα μετά θα ζητάνε κι άλλο...
Οπότε τι κάνουμε; Δρούμε κλασικά κι ελληνικά, όπερ σημαίνει ότι ψάχνουμε να δημιουργήσουμε ίντριγκα. Στήνουμε καραούλι για οποιαδήποτε «δήλωση-πρόκληση» και μόλις αυτή εμφανιστεί στήνουμε από πάνω της τον μεγεθυντικό φακό, κοτσάρουμε και λίγα θαυμαστικά ή αποσιωπητικά στον τίτλο (για να τραβήξουν το μάτι και να προκαλέσουν άμεση αρνητική αντίδραση) και την αναδημοσιεύουμε σε όλα τα ελληνικά μέσα. Προσοχή όμως: Δεν έχει σημασία αν τα δημοσιεύματα ή οι δηλώσεις που αλιεύονται είναι στ’ αλήθεια «προκλητικές» ή όχι, η τακτική της δημιουργίας ενός φανταστικού εχθρού ενεργοποιεί διαχρονικά τα ίδια αντανακλαστικά σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής. Σημασία έχει μόνο να παρουσιάζονται ως τέτοιες.
«Και γιατί να ασχολούμαστε με το τι γράφει η Bild; Σάμπως κάνουν θέμα οι Γερμανοί με το τι γράφει η Espresso;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα... το «πόπολο» ψοφάει για τέτοια! Τα γουστάρει τόσο πολύ, που αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τα εφεύρουμε. Ευτυχώς υπάρχουν, και είναι και αρκετά, οπότε το σχέδιο απλουστεύεται. Ένα-δυο χρειάζονται για αρχή. Μετά γίνονται viral, ενδεχομένως να υπάρχει και κάποια «ανταπάντηση» που θα ενεργοποιήσει το φαινόμενο του ντόμινο... και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι «σχολιαστές». Ειδικά οι «φενταγίν», αυτοί δηλαδή που όχι μόνο θα μπουν σε ελληνικά σάιτς για να γράψουν «έλα μωρή κ@ριόλα Μέρκελ στο γήπεδο και θα φας καλά» κ.ο.κ. αλλά θα συνεχίσουν τη γύρα τους και σε φόρα του εξωτερικού, όπου σε πεδίο σχολίων αντίστοιχων κειμένων θα μας κάνουν «εθνικά υπερήφανους» με σχόλια τύπου «Xreos e? Na! Tha sas xeplirwsoume me tria goalakia palio-Fritsides!».
Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι όμως η σπάνια περίπτωση που οι μισοί ίσως ντρέπονται για τους άλλους μισούς. Που αμήχανοι αναρωτιούνται γιατί τόσοι άνθρωποι προσπαθούν υστερικά να δείξουν ότι «διάολε, κάπου πρέπει να είμαι κι εγώ καλύτερος από τους άλλους»; Γιατί πρέπει να είναι «κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι»; Ποια διαδικασία πιο δυνατή από την παρούσα κοινωνική συγκυρία πρέπει να τύχει, ώστε η διοχέτευση του ελληνικού (εφηβικού ομοιάζοντος) πάθους να μη μετατρέπεται σε οργή που στρέφεται διαρκώς εναντίον ανεμόμυλων; Πίσω από κάθε «εχθρό» Χανς και κάθε σαβούρα «Γκρέτα» κρύβεται μια Δουλτσινέα, αρκεί να κοιτάξεις από την άλλη και θα τη δεις.
Γιάννης Τσαούσης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
