Αποτύχαμε! Γιατί όμως;

Ο αποκλεισμός από τη Νιγηρία και το άδοξο τέλος στην προσπάθεια πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτέλεσε μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της Εθνικής. Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Το www.sport-fm.gr ανοίγει το μαύρο κουτί μετά τη συντριβή της πτήσης προς το Λονδίνο και αναλύει την επόμενη μέρα.

Απογοήτευση! Η λέξη αυτή και μόνο αρκεί για να περιγράψει το κλίμα στις τάξεις της Εθνικής και των πιστών της, αφού οι μεγάλες προσδοκίες για τρίτη συνεχή παρουσία της «επίσημης αγαπημένης» σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετατράπηκαν σε ένα ανεπανάληπτο κάζο, με τον αποκλεισμό από τη Νιγηρία. Σύμφωνοι, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό αν στο φινάλε καταλογιζόταν το εξόφθαλμο φάουλ σε προσπάθεια του Βασίλη Σπανούλη να σώσει την παρτίδα. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν θα έπρεπε να φτάσει μία ομάδα με την ποιότητα, την εμπειρία και την παράδοση της Ελλάδας να διεκδικεί τη νίκη στα τελευταία δευτερόλεπτα από τους συμπαθείς μεν, αλλά ανυπόληπτους μπασκετικά Νιγηριανούς. Κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, ακόμη και ο Ηλίας Ζούρος που αμέσως μετά το παιχνίδι, εν βρασμώ ψυχής, επέρριψε το μεγαλύτερο μερίδιο της ήττας στους διαιτητές.

Το www.sport-fm.gr επιχειρεί να δώσει μία εξήγηση στον… ανεξήγητο αποκλεισμό.

- Η ελλιπής προετοιμασία: Ο Ηλίας Ζούρος είχε ζητήσει εξ αρχής την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος το αργότερο στις αρχές του τρίτου δεκαημέρου του Μαΐου, προκειμένου να έχουν οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού-που αποτελούν τη βάση της Εθνικής-τη δυνατότητα να πάρουν κάποιες ανάσες. Όμως… κάτι οι εκλογές, κάτι η συμμετοχή των «αιωνίων» στο Final 4, κάτι η καθυστερημένη έναρξη των τελικών μετά τις πέτρες στο πούλμαν του Παναθηναϊκού, είχαν ως αποτέλεσμα η Α1 να ρίξει αυλαία στις 2 Ιουνίου και οκτώ μέρες μετά να αρχίσει η προετοιμασία της Εθνικής. Σαν να μην έφτανε αυτό, Ζήσης, Φώτσης και Μπουρούσης, τρεις πυλώνες του παιχνιδιού της ελληνικής ομάδας, ολοκλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους στην Ιταλία ακόμη αργότερα, έχασαν τα πρώτα φιλικά και ενσωματώθηκαν κατάκοποι στις 20 Ιουνίου. Έτσι η Εθνική είχε συνολικά μόλις τρεις εβδομάδες να προετοιμαστεί, οι παίκτες δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα και το τεχνικό τιμ είχε την ομάδα σε πλήρη σύνθεση στα τρία τελευταία φιλικά με Νιγηρία, Νέα Ζηλανδία και Βραζιλία.

- Η έλλειψη ψηλών: Η αδυναμία στην άμυνα στη ρακέτα και το ριμπάουντ ήταν η αχίλλειος πτέρνα της Εθνικής στο Προολυμπιακό Τουρνουά. Τα 12 χαμένα ριμπάουντ απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο και ακόμη περισσότερο τα 16 κόντρα στη Νιγηρία κατέδειξαν το πρόβλημα της ελληνικής ομάδας στον συγκεκριμένο τομέα. Εξ αρχής ο Ηλίας Ζούρος είχε δεχτεί κριτική για την απόφασή του να πάρει στη δωδεκάδα δύο καθαρόαιμους σέντερ, Μπουρούση και Μαυροειδή, που δεν είναι και οι… πιο αθλητικοί ψηλοί του κόσμου. Ασφαλώς υπήρχε θέση για ένα ακόμη μεγάλο κορμί, με έφεση στο ριμπάουντ. Όμως ουσιαστικά διαθέσιμος ήταν μόνο ο Ίαν Βουγιούκας, που επίσης έχει βαριά πόδια και δεν διακρίνεται για την ικανότητά του στα ριμπάουντ, ενώ Σχορτσανίτης και Κουφός έμειναν εκτός λόγω τραυματισμών.

-Τι (απ)έγινε ο Φώτσης: Ο Αντώνης Φώτσης αποτελεί στυλοβάτη της Εθνικής εδώ και χρόνια, αλλά στο Προολυμπιακό Τουρνουά είχε πολύ περιορισμένο ρόλο. Έπαιξε 17 λεπτά απέναντι στην Ιορδανία, 6 με το Πουέρτο Ρίκο και 11 με τη Νιγηρία. Ίσως δεν ήταν σε καλή κατάσταση μετά το διάστρεμμα που είχε υποστεί στον πρώτο τελικό του ιταλικού πρωταθλήματος, ίσως «πλήρωσε» τον ανταγωνισμό με τον φορμαρισμένο Γιώργο Πρίντεζη… Σε κάθε περίπτωση, έμοιαζε αποκομμένος από το παιχνίδι της Εθνικής και σίγουρα θα μπορούσε να παίξει περισσότερο. Ειδικά σε ματς όπως το χθεσινό, όπου υπήρχε πρόβλημα σε ριμπάουντ και μακρινό σουτ…

- Η μετάλλαξη δεν πέτυχε: Από την αρχή της προετοιμασίας και στα φιλικά ήταν σαφής η πρόθεση του Ηλία Ζούρου να αλλάξει την αγωνιστική φιλοσοφία της Εθνικής. Να τη βάλει να τρέξει, εκμεταλλευόμενη τα αθλητικά προσόντα των παικτών της, ενδεχομένως και να περάσει κάποιους αυτοματισμούς από τον φετινό Ολυμπιακό στο παιχνίδι της (εξ ου και οι… ερυθρόλευκες πεντάδες που χρησιμοποιούσε συχνά). Στην προσπάθεια αυτή, ωστόσο, δεν επετεύχθη η απαιτούμενη ισορροπία με την αμυντική προσήλωση, το στοιχείο που επανέφερε την Εθνική στην ελίτ τα τελευταία επτά χρόνια και αποτέλεσε το «κλειδί» μέχρι και στο περασμένο Ευρωμπάσκετ όπου το ρόστερ είχε πολύ λιγότερη ποιότητα από το φετινό. Οι αδυναμίες στο συγκεκριμένο κομμάτι ήταν εμφανείς από τα φιλικά, το «καμπανάκι» στο παιχνίδι με το Πουέρτο Ρίκο δεν έγινε αντιληπτό και ήρθε η τιμωρία από τη Νιγηρία. Η Εθνική δεν μπορούσε να κερδίζει συνεχώς πετυχαίνοντας 90άρες και 100άρες. Έτσι όταν βολές (17/28) και τρίποντα (6/18) σταμάτησαν να καταλήγουν στο διχτάκι και η ελληνική ομάδα έπρεπε να ανατρέξει στην άμυνα για να πάρει τη νίκη, αυτή… απουσίαζε.

- Η υποτίμηση της Νιγηρίας: Η φιλική νίκη επί της Νιγηρίας πριν από δέκα μέρες στο Σάο Κάρλος μάλλον έκανε κακό στην Εθνική. Τότε είχε επικρατήσει με 88-76, αλλά βρισκόταν πίσω στο σκορ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και χρειάστηκε ένα ξέσπασμα του Σπανούλη στο φινάλε. Το γεγονός ότι η νίκη ήρθε… σβηστά, σε συνδυασμό με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ήδη μιλούσε για τον ημιτελικό με τη Ρωσία (που τελικά δεν θα γίνει ποτέ) έκανε κακό στην Εθνική. Αντίθετα, οι Νιγηριανοί άντλησαν θάρρος βλέποντας από το φιλικό τεστ πως μπορούν να κοντράρουν την Εθνική. Το πίστεψαν και τα κατάφεραν.

- Κακό κοουτσάρισμα: Σίγουρα, ο Ηλίας Ζούρος και οι συνεργάτες του δεν ευθύνονται όταν υπάρχει αστοχία σε βολές και ελεύθερα τρίποντα ή τα ριμπάουντ χάνονται το ένα μετά το άλλο. Όμως πιθανότατα θα μπορούσαν να βοηθήσουν περισσότερο από τον πάγκο την ομάδα. Οι συνεχείς διεισδύσεις των παικτών της Νιγηρίας θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν καλύτερα με την εφαρμογή άμυνας ζώνης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (4/22 τρίποντα είχαν οι αντίπαλοι). Τα προσωπικά μαρκαρίσματα απέτυχαν παταγωδώς απέναντι στους εξαιρετικούς-χάρη και στα αθλητικά τους προσόντα-στο ένας εναντίον ενός Νιγηριανούς και τελικά όχι απλώς δεν υποχρεώθηκαν οι αντίπαλοι να καταφύγουν σε μακρινά σουτ, αλλά και η ρακέτα δεν προφυλάχθηκε επαρκώς από τα ντράιβ και τους… διεκδικητές των επιθετικών ριμπάουντ.

Μπορεί κανείς να βρει πολλές άλλες αιτίες. Όπως και να’ χει, η επόμενη μέρα για την Εθνική είναι δύσκολη. Η αποτυχία είναι δεδομένη, αλλά δεν χρειάζονται κατακραυγές και απαιτήσεις για… κεφάλια ή κρέμασμα στο Σύνταγμα, παρά μόνο εποικοδομητική κριτική. Στόχος είναι το χθεσινό πάθημα να γίνει μάθημα και να μην περάσει στα ψιλά. Ο Ηλίας Ζούρος και οι συνεργάτες του σίγουρα θα αναλύσουν με τους παίκτες το τι έφταιξε, ενώ το ίδιο θα γίνει και από την ηγεσία της ομοσπονδίας. Η θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού, το συμβόλαιο του οποίου ούτως ή άλλως έληγε, είναι επισφαλής. Όχι γιατί δεν υπάρχει πίστη στις δυνατότητές του, αλλά επειδή μετά από μία τέτοια αποτυχία συνήθως χρειάζεται ένα… restart. Σκοπός είναι η Εθνική να εμφανιστεί όπως πρέπει στο Ευρωμπάσκετ του 2013 στα γήπεδα της Σλοβενίας. Μένει να φανεί ποιος θα είναι ο καπετάνιος και ποιο το πλήρωμα. Ανάγκη ανανέωσης δεν υπάρχει, για την ποιότητα του υλικού δεν υπάρχει αμφιβολία και μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερο με κάποιες προσθήκες παικτών που φέτος έλειψαν.

Τελικά στον αθλητισμό, όπως άλλωστε και στη ζωή, δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις κάτω, αλλά πόσες θα σηκωθείς όρθιος και θα συνεχίσεις τη μάχη. Αυτό πρέπει να κάνει και η Εθνική.