«Η μισή ζωή μου είναι το μπιτς βόλεϊ»

Κάνοντας ένα φλας-μπακ στο παρελθόν, η Θάλεια Κουτρουμανίδου μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του βόλεϊ, τονίζοντας το πόσο πολύ της έχει λείψει το άθλημα.

«Ακόμα και τώρα μυρίζω άμμο και λέω κάτι μου λείπει», λέει χαρακτηριστικά.

Η συνέντευξη δόθηκε με αφορμή τη διοργάνωση των τελικών της κατηγορίας Εφήβων - Νεανίδων (U20) του Πανελληνίου πρωταθλήματος μπιτς βόλεϊ «LIPTON ICE TEA Juniors 2012» στην παραλία Πούντα στα Κάτω Λεχώνια του Δήμου Βόλου. Ως η καλύτερη εκπρόσωπος της πόλης, λοιπόν, στο άθλημα, μιας και είχε αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004 και το Πεκίνο το 2008, η Θάλεια Κουτρουμανίδου δήλωσε στην ΕΟΠΕ:

«Χρειάζεται να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω για να θυμηθώ το δικό μου ξεκίνημα από τον Βόλο, όμως όλα όσα προέρχονται από την παιδική και νεανική εποχή είναι τόσο αθώα και όμορφα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι για πρώτη φορά έλαβα μέρος σε τουρνουά μπιτς βόλεϊ στη Λαμία το 1996, έπειτα από εισήγηση του προπονητή μου στη Νίκη Βόλου, Βαγγέλη Σταθόπουλου. Ήμουν τόσο τυχερή, αφού το ίδιο διάστημα ο Αμερικανός προπονητής των Καραντάσιου / Σφυρή, Τζεφ Αλτζίνα, δούλευε πολύ πάνω στο αναπτυξιακό και έψαχνε για ταλέντα σε όλη την Ελλάδα.

Έλαβα μέρος σε ένα καμπ στον Σχοινιά, έγινα προεπιλογή για τις μικρές Εθνικές ομάδες, έπαιξα διεθνείς αγώνες και όλα πήραν τον δρόμο τους. Είχα τις αμφιβολίες μου για το αν έπρεπε να ρισκάρω στο μπιτς βόλεϊ, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ πού θα φτάσω, αλλά στην πορεία δικαιώθηκα. Νομίζω ότι καθοριστικό σημείο ήταν το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό των Juniors το 1999, αφού ανήμερα δεκαπενταύγουστο με συμπαίκτρια την Ρουλά Θεοδώρου, κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο», λέει αρχικά η Κουτρουμανίδου, η οποία έπειτα από την αποχώρησή της από την ενεργό δράση το 2009, επέστρεψε στις σπουδές της στην οδοντιατρική και πλέον κάνει μεταπτυχιακό.

Ακόμα και σήμερα, όμως, θυμάται με ένα παράπονο το πρόωρο τέλος της καριέρας της: «Μετά το Πεκίνο, όπου χώρισε το ζευγάρι μου με την Τσιαρτσιάνη, έκανα προσπάθειες να βρω νέα συμπαίκτρια, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε μία αθλήτρια που να μπορεί να με πλαισιώσει και να με διατηρήσει σε παγκόσμιο επίπεδο με αποτέλεσμα να κλείσει πρόωρα και άδοξα το κεφάλαιο μπιτς βόλεϊ για εμένα. Η αλήθεια είναι ότι πέρασε από το μυαλό μου να επιστρέψω, αλλά κυρίως λόγω... στέρησης. Ακόμα και τώρα ‘μυρίζω’ άμμο και λέω κάτι μου λείπει. Η μπάλα είναι πάντα μέσα στο πορτμπαγκάζ. Δεν γίνεται διαφορετικά, η μισή μου ζωή είναι το μπιτς βόλεϊ».

Για την περιοχή του Βόλου που την ανέδειξε, αλλά και τους ανθρώπους που την βοήθησαν, δεν μπορεί παρά να «στάζει μέλι» για τον Βαγγέλη Σταθόπουλο: «Από τότε που γνώρισα τον Βαγγέλη Σταθόπουλο, μέχρι και σήμερα διατηρεί το ίδιο πάθος για το άθλημα και παλεύει συνέχεια για να βγάλει νέους αθλητές από τον Βόλο. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η περιοχή πέρα από εμένα, έχει αναδείξει και τις αδελφές Κωστάμη, και την Μπουτίνα και τον Ζουπάνη, αλλά και πολλούς άλλους. Δημιουργήθηκε ο σύλλογος Α.Σ. Αργώ που δίνει μεγάλη βάση στο άθλημα, ενώ γενικότερα στην περιοχή υπάρχει ένα ξεχωριστό δέσιμο με το μπιτς βόλεϊ.

Και η τοπική αυτοδιοίκηση έχει κάνει προσπάθειες αναλαμβάνοντας διοργανώσεις περισσότερο στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς η κρίση τα τελευταία χρόνια δυσκολεύει τα πράγματα. Όμως, όσοι έχουν αγωνιστεί σε τουρνουά του Βόλου, παλιά στις Αλυκές, έμεναν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι. Έτσι, πιστεύω ότι θα συμβεί και αυτό το Σαββατοκύριακο στις εγκαταστάσεις του μπιτς μπαρ Καρνάγιο στα Κάτω Λεχώνια, αφού πρόκειται για ένα πολύ όμορφο μέρος και οι αθλητές θα απολαύσουν τους αγώνες εκεί» .

Για τις στιγμές που της έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό, η Κουτρουμανίδου, ξεχώρισε τις χειμωνιάτικες προπονήσεις στις Αλυκές του Βόλου, έχοντας απέναντι το... χιονισμένο Πήλιο, αλλά και τις συμμετοχές στους Ολυμπιακούς Αγώνες: «Σίγουρα οι Ολυμπιακοί ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καριέρα μου γιατί απογειώνουν τα συναισθήματα και το όλο κλίμα είναι πιο έντονο. Το ίδιο έζησα και στην Αθήνα και στο Πεκίνο. Απλά το 2004 είχαμε και την παρουσία του κόσμου να μας στηρίζει και νιώθαμε ακόμα πιο έντονα το εθνικό στοιχείο».

Ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Μπιτς Βόλεϊ, δεν θα μπορούσαμε να μην της ζητηθεί η γνώμη της για τη σημερινή κατάσταση τόσο στα υψηλά κλιμάκια του αθλήματος, όσο και στις υποδομές: «Καταρχήν, τηρουμένων των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα, είμαστε τυχεροί που έχουμε εκπροσώπηση στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Η κρίση έφερε δυσκολίες και αυτές είχαν αντίκτυπο και στο μπιτς βόλεϊ. Ας μην κρυβόμαστε, από το 2009 που αναγκάστηκα να σταματήσω, ουσιαστικά δεν υπήρχε υποδομή και αυτός ήταν ο αποκλειστικός λόγος που αποσύρθηκα από την ενεργό δράση, αφού δεν υπήρχαν πίσω από τις Εθνικές άλλα κορίτσια που να διαδεχτούν κάποια από τις αθλήτριες των δύο Εθνικών ομάδων που υπήρχαν μέχρι το 2008. Σήμερα γίνονται κάποιες προσπάθειες από την ΕΟΠΕ, δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε δει μεγάλη διαφορά, αλλά ελπίζω κι εγώ στο δίδυμο Σπανού / Βλαχάκη. Απλά ελπίζω να έχουν την υποστήριξη που πρέπει για να φτάσουν κάπου».

Τέλος, για την προσπάθεια που κάνουν Βίκυ Αρβανίτη και Μαρία Τσιαρτσιάνη, η οποία κορυφώνεται τις επόμενες ημέρες στο Λονδίνο, τόνισε: «Έχω ζήσει και τις δύο ως πρώην συμπαίκτριες και γνωρίζω τις μεγάλες δυνατότητες τους και ατομικά και σαν ομάδα. Μπορεί να ξεκίνησαν έχοντας μια αστάθεια, η οποία ήταν φυσιολογική και στη συνέχεια είχαν ατυχίες με τραυματισμούς, όμως τον τελευταίο χρόνο έχουν κάνει σταθερά βήματα προόδου και σίγουρα ο χρόνος κυλάει υπέρ τους. Η πορεία τους είναι ανοδική και πιστεύω να τα καταφέρουν και στο Λονδίνο. Έχουν καλή ψυχολογία από τα αποτελέσματα που έφεραν και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα με τον τίτλο των πρωταθλητριών, οπότε γιατί να μην πάρουν την πρόκριση από τον όμιλό τους. Είχαν δύσκολη κλήρωση, βέβαια, αλλά η καλή προετοιμασία, η καλή ψυχολογία και η εμπειρία είναι τα όπλα τους. Τους εύχομαι καλή επιτυχία».