Ποιος την έχει πιο μεγάλη, η Αθήνα ή το Λονδίνο;

Ετυχε να πάρω γεύση Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου σε διαφορετικά ελληνικά σημεία, με διαφορετικό κόσμο στημένο μπροστά από τον τηλεοπτικό δέκτη.

Ρώτησα πραγματικά και ψηφιακά για να επιβεβαιώσω την εκτίμηση που έκανα, περίπου δύο μήνες πίσω, όταν κλήθηκα να απαντήσω σε ένα αμερικάνικης προέλευσης δημοσιογραφικό ερώτημα σχετικά με το πόσο θα ασχοληθεί η σημερινή ελληνική κοινωνία με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η σημερινή απάντηση συμπίπτει με την αρχική εκτίμησή μου: δεν μας νοιάζει ιδιαίτερα αυτό που συμβαίνει στο Λονδίνο. Όχι μόνο επειδή δεν έχουμε διάθεση για γιορτές και πανηγύρια αυτή την εποχή, αλλά και επειδή πολλούς από εμάς η ανάμνηση της 2004 εποχής μας απωθεί, έως και μας θυμώνει.

Δεν μου κάνουν εντύπωση τα όσα ακούω και διαβάζω από Ελληνες σχετικά με την τελετή έναρξης και την εκκίνηση των αγώνων του Λονδίνου. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε πριν από τέσσερα χρόνια, όταν δεν μας καιγόταν καρφί για όσα επιτύγχανε ή δεν επιτύγχανε τον καιρό εκείνο το Πεκίνο, σήμερα βλέπουμε τους Αγώνες και μαθαίνουμε για αυτούς με μια διάθεση αφενός να «εκδικηθούμε» για όσα είχαν πει οι Βρετανοί για τους Αγώνες μας αλλά και μια εντύπωση ότι επρόκειτο να δούμε να συμβαίνει στο Λονδίνο κάτι εξωπραγματικά φαντασμαγορικό και λαμπερό.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει σήμερα στο Λονδίνο αυτό που κάνει τη δική μας πληγή βαθύτερη. Οι Αγγλοι δεν έχουν θυσιάσει τίποτα για τους Αγώνες τους, σε αντίθεση με εμάς, που μας έβαλαν να θυσιάσουμε (και) τα επόμενα χρόνια της ζωής μας με την ψεύτικη ζωή που κάναμε τότε. Για τους Αγγλους οι Αγώνες δεν είναι αυτό που μας έκαναν εμάς να πιστέψουμε ότι ήταν οι Αγώνες για μας. Οι Αγγλοι ούτε θέλουν ούτε προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι κάτι που δεν είναι.

Δεν κάνουν υπερβολές, διότι δεν επιδιώκουν υπερβάσεις, ούτε προσπαθούν να πείσουν τον πλανήτη να τους πάρει πιο πολύ στα σοβαρά από όσο πριν. Το διαπιστώνεις ακόμη και στα σχόλια των Αγγλων δημοσιογράφων, αντιμετωπίζουν τους Αγώνες τους με την ίδια κριτική διάθεση που έχουν αντιμετωπίσει οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός, όπου γης. Όχι εθνικοπατριωτικά. Όχι με φουστανέλα.

Τούτη την εποχή το Λονδίνο δεν φόρεσε ένα πανάκριβο δανεικό κοστούμι για να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους με την λάμψη του και να ξεχωρίσει. Τους έχει κερδίσει τους καλεσμένους. Τους είχε και θα τους έχει. Σε αντίθεση με την Αθήνα, που μπήκε στο τριπάκι να φορέσει ό,τι ακριβότερο μπορούσε και έστησε το ακριβότερο γλέντι που φανταζόταν ότι μπορούσε να κάνει, επειδή έτσι της είπαν, έτσι την έπεισαν ότι έπρεπε να κάνει για το καλό της, αυτοί που κονόμησαν από την σπατάλη της, αυτοί που την έχουν αναγκάσει να περπατά σήμερα ξυπόλητη στα αγκάθια.

Τούτη την εποχή το Λονδίνο δεν ζει το παραμύθι του. Διότι δεν παραμυθιάστηκε, όπως της συνέβη της Αθήνας. Ναι, αυτοί που παρακολουθούμε δεν είναι, ως στιγμής, παραμυθένιοι και εκτυφλωτικοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι κανονικοί Αγώνες. Πιθανόν οι Αγγλοι, ως διοργανωτές, να μην ξεπερνούν τους εαυτούς τους, να μη φτάνουν σε υπερβάσεις. Δεν τους το ζήτησε κανείς, διότι δεν τους παραμύθιασε κανείς.

Ολο αυτό που μας συμβαίνει και η διαφορά της αντίληψής μας για αυτό που είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες κρύβεται στη στάση και τη συμπεριφορά του Δημήτρη Παπαϊωάννου μετά την τελετή έναρξης του Λονδίνου. Εσπευσε να χαρακτηρίσει με έμμεσο τρόπο «μάπα» την τελετή του Λονδίνου και να θυμίσει ότι η δική του ήταν ονειρική.

Διότι για εκείνον η τελετή ήταν το μεγαλείο του και πιθανόν το καλύτερο διαβατήριο που θα μπορούσε να πάρει ποτέ στα χέρια του για μια καλύτερη διεθνή ζωή. Για τον Ντάνι Μπόιλ ήταν ακόμη ένα μεγάλο εγχείρημα, μέχρι το επόμενο. Και σίγουρα όχι το μεγαλείο του, ή η ευκαιρία του να επικοινωνήσει με τον πλανήτη. Είχε και πριν, θα έχει και μετά πολλές και ίσως μεγαλύτερες ευκαιρίες.

Είναι καιρός, όσο ακόμη είναι νωρίς, να χαλαρώσουμε και να αντιμετωπίσουμε τους Αγώνες του Λονδίνου ως αυτό που είναι και όχι αυτό που εμείς νομίσαμε ότι ήταν οι δικοί μας Αγώνες. Κι εν τέλει μπορεί να κάναμε πιο λαμπερούς, για την εποχή, αγώνες συγκριτικά με το Λονδίνο, αλλά αυτό συνέβη κυρίως επειδή Λονδίνο δεν μας έκοψε να γίνουμε ποτέ.

Follow @vsambrakos