FC: Ι-σπάνια εμπειρία

Οι Ισπανοί είναι Μεσογειακοί τύποι σαν και μας. Είναι φωνακλάδες, παρορμητικοί, ζωηροί και ασχολούνται με τα σπορ όπως και μεις. Οι Ισπανοί έχουν επίσης χρέη, σκοτούρες, ανεργία και αναδουλειές σαν και μας. Σ’ αυτό που δεν μοιάζουμε ΚΑΘΟΛΟΥ μα ΚΑΘΟΛΟΥ με τους Ισπανούς, είναι ότι εκείνοι δεν είναι κάφροι σαν και μας, όταν παίζει η ομάδα τους με τον μεγάλο αντίπαλο, όταν χάνουν σε ένα ντέρμπι ή όταν χάνουν μια κούπα.

Οι Ισπανοί επίσης είναι πρωταγωνιστές τα τελευταία χρόνια σε ένα σωρό αθλήματα, από ομαδικά (όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ) μέχρι ατομικά (όπως το τένις). Αλλά δεν είναι οι επιτυχίες που τους χόρτασαν και τους έκαναν να απολαμβάνουν το παιχνίδι. Είναι θέμα παιδείας, κουλτούρας και αθλητικού πολιτισμού, που είναι κομμάτι του ευρύτερου πολιτισμού ενός λαού. Κι εμείς κατακτήσαμε Euro το 2004, αλλά παραμείναμε κάφροι και κανίβαλοι και δεν καταφέραμε να κεφαλοποιήσουμε αυτήν την επιτυχία και να αλλάξουμε μυαλά και συμπεριφορές. Αλλά για τι είδους μυαλά και συμπεριφορές να μιλήσουμε, όταν ο υπέροχος Ελληναράς καταφέρνει να κάνει ροντέο μέχρι και έναν αγώνα τένις, όπως είχε γίνει το 2004 με τους αγώνες της Λένας Δανιηλίδου ή πρόσφατα στην Αυστραλία σε αγώνα του Μάρκου Παγδατή, από Έλληνες και Κύπριους θεατές;

Αφορμή για όλα πήρα από το συναρπαστικό ματς του Final-8 του ισπανικού κυπέλλου, που έγινε το βράδυ της Πέμπτης ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Μια ματσάρα που κρίθηκε μετά από δυο παρατάσεις, μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο που έβραζε μόνο από παλμό και ιαχές και τίποτε άλλο απ’ αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα ελληνικά ντέρμπι. Κέρματα δεν έπεσαν, φωτοβολίδες δεν πετάχτηκαν, το γήπεδο δεν θύμιζε τεκέ, οπαδοί δεν κυνηγούσαν σεκιουριτάδες ούτε αστυνομικοί τους οπαδούς, συστάσεις δεν είχαμε από τα μεγάφωνα ούτε το μισό γήπεδο ήταν «νεκρή ζώνη» για να μην είναι κοντά οι οπαδοί. Ο κόσμος στο γήπεδο απήλαυσε ένα ματς υψηλών προδιαγραφών ενισχύοντας την ομάδα που υποστήριζε και ταυτόχρονα υποστηρίζοντας το μπάσκετ το ίδιο και τον αθλητισμό γενικότερα. Η ανταμοιβή του δεν ήταν η νίκη της ομάδας του - δεν γίνεται να κερδίσουν όλοι - αλλά αυτό που είδε, αυτό που είχε την άλλη μέρα να διηγείται στους φίλους του, οι οποίοι τον μακάριζαν που ήταν εκεί, στις εξέδρες και το έζησε όλο αυτό.

Εδώ; Αφήστε το καλύτερα... Τελικοί κυπέλλου κάθε χρόνου ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δυο από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια, όπου το θέαμα κι η διακύμανση του σκορ περνάει σχεδόν πάντα σε δεύτερο πλάνο. Σε πρώτο πλάνο, είναι τα μέτρα ασφαλείας, οι σωματικοί έλεγχοι, σε ποια χέρια θα πάνε οι προσκλήσεις και τα εισιτήρια, πού θα καθίσουν, τι πανό θα ανοίξουν, τι θα πετάξουν στο παρκέ, ποιανού τη μάνα θα «στολίσουν», πόσες διακοπές θα έχουμε σε κάθε ντέρμπι, πώς θα φύγουν τρέχοντας οι «φιλοξενούμενοι». Κατήφεια... Μήπως τελικά η λύση θα ήταν να παίζουμε τους τελικούς κυπέλλου και τους τελικούς των play-offs στην Ισπανία; Μια χαρά θα περάσουν και οι παίκτες και οι Ισπανοί που θα είναι στο γήπεδο και εμείς όλοι από την τηλεόραση. Αυτοί που θα στενοχωρηθούν κάπως, θα είναι όλοι αυτοί που δεν θα μπορέσουν να τα κάνουν όλα ρημαδιό...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr