Pink flamingos fly high!

Το συζητήσαμε μέσα στην εβδομάδα. Μήπως να διαλέγαμε αντίπαλο; Αφού έτσι κι αλλιώς είχαμε κλειδωμένη τη δεύτερη θέση υπήρξε μία κουβέντα, φιλολογική πάντα, για το αν θα ήταν σωστό να διαλέξουμε εμείς με ποιον θα παίξουμε στα ημιτελικά. Καταλήξαμε στο ότι δεν είχε νόημα αφού και να χάναμε από το contra η τρίτη θέση θα κρινόταν από το αποτέλεσμα του woop.

Έτσι κι αλλιώς με το που ξεκίνησε το ματς τα ξεχάσαμε όλα. Με την μικρότερη αποστολή που κατεβάσαμε σε αγώνα (11 άτομα) και χωρίς βαθμολογικό κίνητρο και σε γήπεδο που δεν είχαμε ξαναπαίξει και έμοιαζε η αλήθεια με γηπεδάκι χωριού. Ειδικά η λακκούβα στο ένα κόρνερ, έμοιαζε με τρύπα έτοιμη να σε καταπιεί.

Με όλες αυτές τις δικαιολογίες, καταφέραμε να κερδίσουμε με 3-2, ένα ματς που θα μπορούσαμε να έχουμε καθαρίσει πιο νωρίς, αλλά θα μπορούσαμε και να ισοφαριστούμε αν στην τελευταία φάση το πλάσε του αντίπαλου επιθετικού δεν κατέληγε στην αγκαλιά του Παναγιώτη Κεφαλά.

Ήταν ένα παιχνίδι που χαρήκαμε, αφού τρέξαμε πολύ (μας έτρεξαν είναι αλήθεια σε πολλά σημεία) φωνάξαμε αρκετά (μεταξύ μας) και το τέλος μας βρήκε «μεθυσμένους» από την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος με 7 νίκες. Και μία ισοπαλία. Και δύο ήττες.

Ο Γιώργος Μαραθιανός με τα δύο του γκολ κλείδωσε τη νίκη, ο Γιάννης Σταυρόπουλος πέτυχε το άλλο και έκανε τον πιο παράξενο πανηγυρισμό στην ιστορία των πιο παράξενων πανηγυρισμών (έβγαλε το ένα του γάντι, το πέταξε στον αέρα και το ξανάπιασε. Μπράβο Γιάννη), ενώ οι Βανός και Παπαχρήστος έτρεξαν για μία ακόμη φορά 8.5 χιλιόμετρα ο καθένας.

Μπροστά μας στα ημιτελικά τα παιδιά από το woop.gr με διπλές αναμετρήσεις που θα κρίνουν το εισιτήριο για τον τελικό.

Πηγές με νερά και λοιπές τέτοιες παροιμίες δεν είναι στο DNA μας. Φτιάχνουμε το σαντουιτσάκι μας και ετοιμαζόμαστε.